Reflectie op een relatiebreuk: Onzekerheid, communicatie en sociale media

Het is een paar dagen geleden sinds Siem en ik uit elkaar gingen, en ik heb veel nagedacht over alles wat er misging. Het ging niet van de ene op de andere dag fout, het was meer een opeenstapeling van dingen, vooral rond onze communicatie en onze verschillende manieren van liefde geven en ontvangen.

Waar het begon te wankelen

Ik had echt behoefte aan complimenten of een simpel “ik hou van je” van Siem. Dat voelde ik al een flink aantal maanden zo. Maar Siem is niet zo’n prater, en dat botste met wat ik gewend ben en overal las en hoorde. Door met mensen erover te praten en al die YouTube-video’s en blogs begon ik te geloven dat als je partner je niet bevestigt, er iets niet klopt. Dit maakte me alleen maar onzekerder. Ik had er een paar keer iets van gezegd, maar er veranderde vrijwel niets. Daardoor begon ik te voelen alsof ik de moeite niet waard was en kwam er gedoe van.

De communicatiekloof

Ik deed echt mijn best om geduldig te zijn en helder uit te leggen wat ik van Siem nodig had om me geliefd en gewaardeerd te voelen. Ik verlangde niet naar veel, alleen naar wat basis bevestiging die voor mij essentieel was. Maar hoe meer ik probeerde mijn behoeften uit te leggen, hoe meer Siem zich leek terug te trekken. Het leek alsof hij dacht dat hij mij niet gelukkig kon maken, wat absoluut niet mijn bedoeling was. Ik vind Siem echt leuk en waardeerde veel aan onze relatie, maar we bleken vast te lopen op punten van emotionele communicatie.

Siem is zo’n type van “ik doe het op mijn manier”. Begrijp me niet verkeerd, hij is geweldig op zijn eigen manier, maar soms was het echt moeilijk voor hem om te begrijpen wat ik nodig had. Mijn verzoeken om meer verbale bevestiging werden vaak afgedaan als gezeur, wat onze gesprekken er niet bepaald makkelijker op maakte. En eerlijk gezegd, dat voelde behoorlijk frustrerend aan mijn kant. Het was alsof mijn behoeften niet serieus werden genomen, en dat kan behoorlijk eenzaam voelen.

Maar goed, laten we het daarbij laten. Ik heb geen behoefte om hier uitgebreid te gaan delen wat Siem verder fout heeft gedaan. Het is niet aan mij om zijn fouten te benadrukken. We zijn allemaal mensen, we maken allemaal fouten. En laten we eerlijk zijn, niemand heeft er iets aan als ik die van hem ga uitvergroten op het internet.

Wanneer we vastlopen in communicatie, is het misschien tijd om een andere taal te leren

Het echte struikelblok

Het echte struikelblok lag niet bij Siem als persoon, of hij wel bij mij past of bij mijn behoeften op zich. Het probleem was eerder de kloof tussen onze manieren van liefde geven en ontvangen. Ik was eigenlijk te blind, dacht dat een relatie op een bepaalde manier moest zijn. Ik had moeten leren om Siem meer te accepteren zoals hij is, om te focussen op wat hij wel deed in plaats van te blijven stilstaan bij wat er ontbrak. Ik had moeten accepteren dat hij gewoon niet zo’n prater is en niet dezelfde behoefte heeft aan delen als ik. Het is belangrijk om iemands natuurlijke manier van zijn te waarderen en ruimte te geven, in plaats van te proberen die te veranderen naar wat mij comfortabeler en normaler leek. Maar net toen ik dat begon in te zien, was het binnen de kortste keren uit. En eerlijk gezegd, dat voelt ontzettend rot.

Siem had zijn eigen manieren om zijn liefde te uiten. Ik had me moeten concentreren op die momenten van genegenheid en verbinding, in plaats van te blijven hangen bij mijn eigen verwachtingen van hoe liefde en communicatie eruit zouden moeten zien.

De knal

We hadden veel geappt. Dagenlang. Siem zei uiteindelijk dat hij wilde veranderen. Geen ik mis je of ik hou van jou’s, maar wel complimenten en andere vormen van affectie. Ik was echt blij. Ik had er veel moeite voor gedaan en zag het rooskleurig in. Maar door al het gedoe, doordat het zoveel moeite koste voelde ik me nog niet helemaal op mijn gemak. Het kostte me veel energie en emotionele investering om hier te komen. Er was nog steeds die twijfel, die vervelende stem in mijn hoofd die zei: “Is dit echt? Wil hij echt veranderen? Waarom was het zo lastig, ik vroeg toch niet veel?” Ga zo maar door. Het was alsof ik nog steeds vastzat in de nasleep van alles wat er was gebeurd was, van al het gedoe van het heen en weer ge-app en mezelf gek maakte.

Dat was op de avond dat het uitging. Hij was gewoon een biertje drinken met z’n maten. Dat vervelende stemmetje zat in mijn hoofd, dus ik verloor mijn geduld. Ik heb ‘m geconfronteerd op een manier die echt niet oké was, en dat was totaal niet de bedoeling en het sloeg echt nergens op. Soms flap ik er gewoon de stomste dingen uit als ik boos ben, en dat vind ik zelf ook behoorlijk klote, en daar probeer ik aan te werken. Maar ja, toen ik probeerde het na een minuut of 10 recht te zetten, was het eigenlijk al te laat. Ik heb nog wel geprobeerd om de volgende dag te praten, maar hij was klaar met ons.

In de chaos van het leven vinden we vaak onze grootste lessen.

De lessen van mijn gebroken hart

Ik heb geleerd dat iedereen zijn eigen communicatiestijl heeft, en dat is iets wat je moet accepteren. Siem en ik verschilden daarin. Terwijl ik graag mijn gevoelens deelde en behoefte had aan bevestiging, was Siem meer het type dat zijn gevoelens voor zich hield en zijn liefde op andere manieren uitte. Ik realiseer me nu dat we allebei gewoon op onze eigen manier liefhadden.

Acceptatie is cruciaal in elke relatie. Het betekent niet dat je alle gedrag goedkeurt, maar eerder dat je erkent dat mensen verschillend zijn en dat hun manier van zijn niet per se slecht is, alleen maar anders. Door elkaars verschillen te omarmen en te respecteren, kun je een sterker en meer empathisch partnerschap opbouwen.

Ik heb geleerd dat het oké is om verschillend te zijn, vooral als het gaat om communicatie. Het draait allemaal om begrip, acceptatie en de bereidheid om elkaar te ontmoeten waar we zijn. En dat is een les die ik zeker meeneem naar de toekomst. Wat de goeroe’s op internet er ook over zeggen.

Het is makkelijk om nu terug te kijken en te denken aan wat ik anders had kunnen doen. Maar temidden van de chaos van emoties en onzekerheid, was het moeilijk om de situatie helder te zien. Achteraf zie je dingen altijd helderder en dat is soms echt frustrerend. Maar het is ook een kans om te groeien en te leren. Het leven zit vol lessen, zelfs als ze pijnlijk zijn.

Ik was gewoon te veel gefocust op wat er ontbrak, in plaats van nog meer te genieten van wat er wel was. Ik heb teveel geluisterd naar anderen in plaats van naar Siem. Maar goed, zo gaat het leven soms. We maken allemaal fouten, en soms zijn het juist die fouten die ons de grootste lessen leren.

Dus ja, het is klote, dat besef ik maar al te goed. Maar misschien, heel misschien, is er een sprankje hoop te midden van deze duisternis.

Op naar wat de toekomst ook mag brengen.

Liefs,

Valerie 💗

–
Als je mijn blog waardeert, overweeg dan je bol.com aankopen via mijn link te doen. Het kost jou niets extra, maar maakt voor mij een groot verschil. Dankjewel!