Liefde en loslaten: Een persoonlijk verhaal van groei en acceptatie

Hallo allemaal, 👋

Pak een kopje koffie of thee, want dit wordt een lang verhaal. Soms voel je gewoon de behoefte om alles wat er op je hart ligt te delen, toch? Nou, dit is zo’n moment voor mij. Na het einde met Siem, heb ik zo fucking veel nagedacht dat ik het gewoon moet delen. Misschien helpt het jullie, of misschien helpt het mij gewoon om het beter los te laten door alles van me af te schrijven.

De kloof overbruggen

Communicatie is cruciaal, we weten het allemaal. Maar wat als je wel spreekt en het soms voelt alsof je tegen een muur praat? Hoe vaak heb ik niet geprobeerd uit te leggen wat kleine momenten van aandacht voor mij betekenden? Helaas voelde ik dat de pogingen tot gesprekken hem alleen maar van mij weg duwde.

Ken je dat gevoel ook wanneer je zo’n intense behoefte hebt aan iets dat het bijna pijn doet? Niet naar iets materieels, maar naar iets emotioneels, zoals aandacht en bevestiging? Het klinkt dramatisch, en dat is het ook wel een beetje. Ik hing aan elk woord, elke blik, en elk gebaar van Siem, mijn ex. Een “Hoe gaat het, schatje?” werd een kostbaar geschenk dat ik begon te waarderen.

Complimenten van anderen voelden zuur

Iedereen heeft zijn eigen liefdestalen, waardoor hij of zij zich geliefd voelt en voor mij zijn dat woorden van bevestiging en kwaliteitstijd. Omdat Siem verbaal niet zo open was, maakte me dit onzeker, omdat ik echt van hem hou en hetzelfde terug wilde voelen. Het klinkt misschien raar, maar het deed me soms echt iets wanneer iemand interesse toonde in mijn leven of me complimenteerde. Natuurlijk is een compliment leuk, maar ik zat niet te wachten op die aandacht van andere mannen; ik wilde het van hem voelen. Dat besef was wat mij dan raakte.

Het voelde alsof er iets in mij langzaam doofde omdat juist de persoon die ik het meest nodig had, mijn eigen vriend, bijna nooit zei wat ik zo graag wilde horen. Ik was bijna altijd degene die complimentjes gaf en interesse toonde. Hij zei wel dat hij gewoon te druk was en niet echt stilstond bij die kleine dingen, zoals vragen hoe mijn dag was. Maar voor mij voelde het gewoon alsof hij me niet echt zag. Hij leek dat zelf niet zo nodig te hebben, zei hij. Dat maakte het lastig voor mij, omdat ik wist dat hij niet echt begreep hoe belangrijk dat voor mij was.

Onze rare dynamiek

Elke keer als Siem en ik samen waren, hoopte ik stiekem op wat meer openlijke liefde van zijn kant. Misschien een “wat zie je er mooi uit” of een spontaan “ik ben blij je te zien”. Maar die momenten waren zeldzaam. Siem houdt dingen graag voor zichzelf, wat cool is voor sommige mensen, maar man, wat was het soms frustrerend voor mij. Het was een strijd tussen waarderen wat je hebt en verlangen naar wat je mist. En geloof me, dat was soms een lastige balans om te vinden.

Opofferingen in de naam van de liefde

Ik zette mijn eigen behoeften, mijn verlangen naar aandacht en bevestiging meestal opzij. Ik begon er gewoon eens in de zoveel tijd weer eens over. Waarom? Omdat ik het dus wel nodig had, maar meestal als ik uitte dat ik iets leuks wilde gaan doen of vroeg om affectie, ik me te veeleisend voelde. Hij maakte me duidelijk dat wat hij te bieden had, het maximum was. “Ik ben wie ik ben” en “ Dit is wat het is en dat blijft zo,” zei hij vaak. Dat waren woorden die zowel duidelijkheid als een diepe twijfel zaaiden. Hij dacht dat ik hem wilde veranderen, dat hij niet goed was zoals hij was. Dat was nooit mijn intentie. Mijn wens om meer verbale bevestiging en aandacht was niet bedoeld als kritiek op zijn karakter, maar als een uiting van mijn eigen behoeften.

Kijk, ik waardeer kwaliteitstijd heel erg, maar ik hoef niet per se heel vaak samen te zijn. Ik ben behoorlijk introvert en heb veel tijd alleen nodig. In onze relatie was tijd een luxe. We hadden precies één dag per maand en een paar late avonden in het weekend. Voorheen ook nog 1 extra laat avondje doordeweeks, maar hij had het al een tijdje te druk voor dat laatste. Daar kon ik mee leven, al had ik zelf toch wel iets meer tijd gewild. Ik steunde hem helemaal in zijn streven om zijn bedrijf te laten groeien. Ik wist waar ik aan begon. Het maakte voor mij juist elke minuut die we samen doorbrachten kostbaar. Ik keek erg uit naar die momenten, telde de dagen af, en als het eindelijk zover was, probeerde ik elke seconde te rekken.

Een beetje meer “wij” tijd

Siem is een gever. Hij nam me regelmatig uit eten, of de bioscoop, en één keer regelde hij een weekendje weg, en als ik om geld zou vragen, geloof ik dat hij het zonder twijfel had gegeven.

Oh, en trouwens, Siem was echt niet helemaal star in zijn gedrag. Hij heeft zeker ook aanpassingen gemaakt voor mij. Hij deed ook moeite om onze relatie te laten werken. Ik begrijp hoe lastig dit voor hem moet zijn geweest, omdat hij iemand is die graag alles op zijn eigen manier doet, maar een relatie werkt nu eenmaal beiden kanten op.

Het is gemakkelijk om te denken dat liefde er altijd uit moet zien zoals je dat zelf voorstelt en wat je gewend bent, of wat andere mensen zeggen, maar liefde kan veel vormen aannemen. En vergeet niet, daden zeggen meer dan woorden. Aan de andere kant, was er ook ruimte voor hem om mijn liefdestaal te leren. Het is niet zo dat ik wilde dat hij veranderde wie hij was, maar wel een beetje meer moeite had gedaan om mijn taal te spreken.

Siem was dan wel niet altijd de meest spraakzame persoon als het ging om het uiten van zijn gevoelens. Maar hij zorgde wel voor mij. – of het nu ging om me ergens naartoe te brengen, of om te regelen dat mijn kapotte raam werd vervangen. Deze daden van zorg en aandacht waren zijn manier om zijn liefde te tonen.

Ook wilde hij me soms geld geven, of cadeaus. Ik ben gewoon niet het type dat veel waarde hecht daaraan. Ik waardeer het, tuurlijk, ik ben niet ondankbaar. Het is superlief, maar ze zijn niet wat ik nodig heb om me geliefd te voelen. Wat ik nodig heb, was aandacht. Echte aandacht. Lieve woorden, interesse in elkaar, die filmavondjes waarbij we echt samen waren en pizza lieten bezorgen, of gewoon een gesprek waarbij we echt praten over van alles en nog wat. Dat vind ik het fijnst en voelen voor mij veel meer als liefde dan welk cadeau dan ook. Ik klampte me in onze relatie vast aan dat soort dingen, en man, ik kwam er echt tot leven door. Die momenten waarop we gewoon samen waren, zonder poespas, die waren voor mij goud waard.

Liefde zit ‘m voor mij niet in cadeaus of geld, maar in de woorden die we delen en de tijd die we samen doorbrengen.

Als je partner niet zo verbaal is in het tonen van genegenheid, als ze nooit zeggen dat ze van je houden of je missen, betekent dat niet direct dat ze niet om je geven. Liefde kent meer talen. Soms zit de liefde in andere dingen, zoals tegen elkaar aan in slaap vallen, een glimlach of een cadeautje. Aan de andere kant, als je partner behoefte heeft aan meer verbale bevestiging, doe dan je best en wees dan niet bang om die te geven. Complimenteer haar als ze zich mooi heeft opgedoft voor jou, en vertel haar hoe blij je met haar bent- deze simpele gebaren kunnen echt een wereld van verschil maken in een relatie.

In een ideale wereld

In mijn vorige post zei ik dat ik meer had moeten kijken naar wat hij mij wel gaf. Maar ik kom er toch een beetje op terug. Liefde is echt een tweerichtingsstraat. Beide mensen groeien naar elkaar toe, leren van elkaar, en passen zich aan. Dat betekent niet dat je helemaal moet veranderen wie je bent, maar wel dat je openstaat voor de behoeften van de ander. Het gaat er niet alleen om dat je geeft wat je denkt dat goed is, maar dat je leert te geven wat de ander werkelijk nodig heeft.

Liefde is geen solospel; het is een team effort. Je moet niet alleen geven wat je denkt dat nodig is, maar echt luisteren naar wat de ander nodig heeft. Samen groeien, dat is de sleutel.

Omdat Siem niet echt het type persoon is dat gemakkelijk zijn gevoelens en ongemakken deelde. Koste het ook tijd voordat hij echt begon te praten over wat hem dwarszat in onze relatie. Een paar dagen voor het einde, kreeg ik een tekst over zijn gedachten en gevoelens. Dit maakte het ook lastig om de diepere problemen in onze relatie te herkennen en aan te pakken, omdat ze niet altijd even duidelijk werden gecommuniceerd.

Achteraf gezien had ik misschien vaker moeten vragen of hij wel echt blij was en of ik iets kon veranderen. Hij zei dat alles oké was zoals het was, en soms ook dat hij minder gezeur wilde, haha. Hij had het er vaak over dat hij niet wilde praten over problemen. Maar hoe fix je iets als je het er niet over hebt? Hij vond het vervelend als ik te veel doorvroeg en het was lastig om dieper te gaan in gesprekken. Ik weet niet waar ik goed aan deed, had ik geduldiger moeten zijn of toch harder moeten pushen om echt te snappen wat er speelde? Hoe vind je de juiste balans tussen zijn wens om alles simpel te houden en mijn behoefte om dingen open en eerlijk te bespreken?

Even een tip voor de mannen: als een vrouw met je begint te praten over dingen die haar dwarszitten, is dat eigenlijk een teken dat ze nog steeds om je geeft en betrokken is. Als ze opeens stil wordt en alles met een simpel ‘oké’ afdoet, dan pas moet je je zorgen gaan maken. Als ze niet meer vraagt wat je doet, nooit jaloers is en alles accepteert zonder discussie, dan kan het zijn dat ze langzaam maar zeker afstand neemt. Niemand zit te wachten op ruzie, maar problemen oplossen is cruciaal. Goede communicatie helpt om samen problemen het hoofd te bieden.Vrouwen praten nou eenmaal graag over wat ze voelen; Zo zitten we in elkaar.

Wat Siem onder andere schreef in zijn bericht was dat hij zich stoorde aan dat ik bijvoorbeeld weleens overdreven kon doen en dan vroeg waarom hij me aan het negeren was, omdat hij wel op Facebook zat en maar niet even kon antwoorden op mijn bericht. Hij vond het controlerend en ongeduldig, en ik zag het als respect. Het was een misverstand dat voortkwam uit onze verschillende communicatiestijlen en verwachtingen van wat liefde en aandacht betekenen. Maar hij had zeker gelijk dat ik me niet zo moest gedragen.

Ik vond het fijn dat hij kwam met wat hem dwars zat, zodat ik er iets mee kon. Dit helpt mij ook om een betere versie van mezelf te leren zijn. Als hij vaker open was geweest over zijn gevoelens en behoeften, zou dat ons zeker hebben geholpen om de relatie op te bouwen.

Het lijkt misschien voor sommige alsof het een eitje is om hun gevoelens te uiten, maar voor Siem ging dat niet zo soepel. Iedereen heeft z’n eigen manier van doen, toch? Misschien vond hij het gewoon lastig, ook al probeerde hij het echt. We vergeten soms dat iedereen zijn eigen struggles heeft, en het kan zijn dat Siem wat meer tijd nodig heeft om zich open te stellen. Het was pittig voor mij, maar ik denk niet dat hij het moeilijk maakte om moeilijk te doen. Hij is nou eenmaal wie hij is, en dat is helemaal prima.

Hij vond me soms misschien wat overdreven, en dat kan ik begrijpen.
Het lijkt wel alsof mijn gevoelens soms gewoon uit me knallen, als een confettikanon op een feestje, weet je wel? Dat komt alleen omdat ik alles wat ik voel en denk zo intens beleef.

Soms werkt dat in mijn voordeel, soms brengt het me in de problemen, dat laatste is niet leuk, maar het is wat het is. Ik ben ook elke dag nog aan het leren. Als ik dus boos ben, moet ik geen stomme dingen roepen. Ik heb het ook nodig dat iemand mij wijst op mijn gedrag. Het is een proces, weet je, net als het bakken van perfecte koekjes. Soms verbrand je ze een beetje, maar de volgende keer komen ze er beter uit.

Ik denk dat hij soms niet begreep waar ik vandaan kwam met al die emoties. Ik bedoel, ik gooi mijn gevoelens eruit en ik geef alles als het om liefde gaat. Maar voor hem moet dat soms als een doolhof hebben gevoeld. Ik snap best dat hij soms niet wist wat hij ermee aan moest en hoe hij moest reageren op mijn intense manier van liefhebben.

Als ik blij ben, straal ik als een kerstboom. Als ik boos ben, ben ik als een ontploffende tijdbom.

Het verdriet van loslaten

We hadden verder echt iets moois waarvan ik hoopte dat het eeuwig zou duren. Siem is zo’n persoon die je op een leuke manier kan plagen. Hij heeft die unieke gave om met zijn humor een glimlach op mijn gezicht te toveren, zelfs op de meest sombere dagen. Onze relatie zat vol met van die momenten waarop we elkaar gewoon een beetje plaagden, maar het altijd met liefde en lachen werd ontvangen. Ook is hij echt de enige persoon die mijn emoties kan beïnvloeden met alles wat hij doet. Het lijkt wel alsof hij een soort superkracht heeft om recht naar mijn hart te gaan. Hij kon mij altijd op een speelse manier uitdagen, en zelfs als ik probeerde boos op hem te zijn, was het onmogelijk om dat lang vol te houden. Zijn aanwezigheid was simpelweg te betoverend voor mij.

Siem had ook zo’n chille vibe om zich heen, wat ik echt geweldig vond. Die rust van hem was super aanstekelijk. Elke keer als ik bij hem was, voelde ik me meteen een stuk relaxter. Dat vond ik zo fijn aan hem.

Voordat het uitging zei hij nog: ‘Dit is niet wat je zoekt’. Alsof hij en onze relatie helemaal niet waren wat ik wilde. Maar hoe ironisch: hij was juist alles wat ik wilde. Zijn aandacht, zijn lieve woordjes en die momenten van genegenheid. Bijna grappig hoe zijn woorden zo mijlenver afstonden van m’n diepste verlangens.

Het is gewoon klote, dat kan ik niet ontkennen. De realisatie dat onze wegen niet meer parallel lopen, doet pijn. Maar ik weet dat ik sterk ben. Ik weet dat ik de kracht heb om door te gaan, om een nieuw pad te bewandelen, zelfs als het onbekend en eng lijkt.

Uit elkaar gaan is klote, maar ik ben klaar voor wat er ook komt.

Weet je, dat hele romantische gelul van “als het meant to be is, dan werkt het wel” is bullshit. Relaties zijn hard werken, punt uit. Ze komen je niet aanwaaien terwijl je op je luie reet zit.

Dus, hij kan niet eens zeggen dat hij van je houdt of je mist? ‘Dump hem’, zeiden sommige dan. Maar dat deed ik niet, weet je waarom niet? Omdat ik niet zomaar iets opgeef, wat niet helemaal is zoals ik het precies wil. Dat ga je toch nooit vinden.

Liefde is een keuze, elke verrekte dag opnieuw. Komen er problemen of ben je het niet meer eens met dingen, geef het dan aan en los ze samen op. Zoek samen naar wat wel werkt. Waar je je beide fijn bij voelt. Je kiest ervoor om samen de shitstormen te doorstaan die af en toe je kant op komen of je kiest ervoor om op te geven. Ik kies voor het eerste, altijd. Maar als hij opgeeft, nou, dan is dat zijn verlies.

Voor mij is een relatie echt een kans om samen iets op te bouwen voor de toekomst, om van elkaar te leren en samen te groeien. In relaties krijg je eigenlijk steeds een spiegel voorgehouden, waardoor je meer over jezelf en de ander leert.

Ik ben niet het type dat zomaar de handdoek in de ring gooit na een paar ruzies, of wegloopt omdat iemand nog wat issues uit het verleden heeft. Ik geef ook niet op als iemand soms de plank misslaat met wat ze zeggen of als communiceren voor iemand lastiger is. Ik sta juist klaar om door die lastige momenten heen te werken. Voor mij gaat het erom dat we samen sterker worden, ook als het even tegen zit. Ik geloof in samen aanpakken, luisteren en elkaar helpen, zelfs als het soms moeilijk wordt.

Mensen moeten eens ophouden met weglopen van problemen. Face it, werk eraan, groei. Liefde is lastig omdat mensen lastig zijn. Als je denkt dat liefde altijd makkelijk moet zijn, dan leef je in een sprookjesboek. Echte liefde kost bloed, zweet en tranen. En geloof me, ik ben klaar om te knokken voor wat het waard is. Maar alleen met iemand die dat ook wil.

Het is makkelijk om bij iemand te blijven als alles goed gaat; de echte uitdaging is om samen te blijven en te werken aan oplossingen als het moeilijk wordt.

Liefde is geen pure emotie, maar een bewuste keuze. Gevoelens zijn onstabiel, ze zwabberen alle kanten op. Als ik eenmaal iemand kies en daar loyaal aan blijf, dan blijf ik vasthouden aan die keuze.

Veel mensen haken af zodra ze het even niet meer voelen, als ze boos zijn, of als het te moeilijk wordt. Maar dat is nou juist het moment om door te zetten. Waarom? Omdat echte groei en begrip vaak pas komen na die uitdagingen. Plus, elke keer dat je door een moeilijke periode heen komt, bouw je vertrouwen op en wordt je band sterker.

Trouwens als iemand te makkelijk is, dan is er voor mij gewoon geen fuck aan. Ik bedoel, waar is de uitdaging? Hij was niet makkelijk, en dat maakte hem juist zo interessant voor mij. Soms dacht ik bij mezelf: “Siem, kun je alsjeblieft gewoon een keer normaal doen?” Maar weet je, dat was juist wat het zo leuk maakte. Het was als een eeuwige game van “hoe doorgrond ik deze man vandaag weer?”

Siem dacht zelf dat hij zo makkelijk was als een zondagmiddag in het park. Dat was toch wel het mooie ervan. Het was alsof hij geen idee had dat hij me bezig hield met een soort mentale gymnastiek waarbij ik mijn beste hersencellen gebruikte om zijn raadselachtige gedachten te ontcijferen.

Soms dacht ik ook: “Siem, als jij denkt dat je zo makkelijk bent, waarom heb ik dan af en toe het gevoel dat ik een ingewikkeld kruiswoordraadsel probeer op te lossen als ik met je praat?” Het was als een uitdaging, en eerlijk gezegd, daar hou ik wel van.

Dit is wat liefde is: Je hebt iemand die wil werken om het met jou te laten slagen en iemand waar jij mee wil samenwerken. Liefde is een teamsport, mensen. Het laten groeien is niet altijd eenvoudig; elke relatie kent vroeg of laat problemen, en je moet samenwerken, anders volgen er snel meer. Je kijkt niet verder rond, wie er wel of niet beter, makkelijker of leuker is.

Je kiest één persoon die je leuk vind en die bij je past. Die persoon vinden is al moeilijk genoeg. En daar knok je voor. Na een paar jaar samen te zijn, draait het er uiteindelijk om dat je elkaar door en door kent. Maar voordat dat gebeurt, moet je eerst een team worden. Dat is waar het echt om draait: samenwerken. En geloof me, als je dat teamwork onder de knie hebt, wordt alles een stuk makkelijker.

Ik geloof niet in ‘de juiste persoon’. Met iedereen is er wel wat mis en niemand is perfect. Iedereen brengt zijn eigen gedoe met zich mee. Wat ik geloof is dat de juiste persoon alleen echt de juiste is als jullie beiden voor elkaar kiezen.

Ik geloof echt dat het gras groener is waar je het zelf water geeft. Het heeft geen zin om te denken dat het ergens anders beter is. Wat telt, is dat je tijd en moeite steekt in wat je al hebt. Zo maak ik je je eigen plekje groener en fijner. Dat is hoe ik het zie.

De pijn van loslaten

Ik was er niet klaar voor dat de relatie zou stoppen. Ik stond juist op het punt om onze relatie te laten opbloeien. Ik dacht juist dat we op het punt stonden om alles beter te maken. Ik begreep hem wat beter en hij begon net een beetje mee te gaan in mijn behoefte aan meer affectie. Dat is juist het enge aan liefde: je kan helemaal gek zijn op iemand, ze zijn je alles, en dan—bam—zo ineens kan alles veranderen.

Loslaten is nooit gemakkelijk. Het voelt als een stuk van je ziel dat wordt weggescheurd, als een wond die maar niet wil helen. Het voelt alsof je jezelf een beetje verliest, een deel van je toekomst dat plotseling in rook opgaat. Al die dromen die we samen hadden, van samenwonen tot het delen van de opvoeding van een klein hummeltje, ze vervagen tot niets. Je hebt er zoveel moeite in gestoken, zoveel van jezelf gegeven, en toch sta je hier, op een kruispunt, alsof je plotseling de verkeerde afslag hebt genomen. Maar soms moeten we de mensen van wie we veel houden laten gaan, als dit is wat ze willen, zelfs als het ons hart breekt.

Ik heb nu ook weer ingezien hoe zinloos het was om me soms zo druk te maken dat hij weg zou gaan of me iets zou flikken. Pas als het echt gebeurt, zie je hoe zinloos die stress was.

Dus, voor de mensen in relaties: Echt, verspil daar geen tijd aan. Als ze het willen, doen ze het toch wel. Vertrouw erop dat je prima op eigen benen kunt staan als dit gebeurd. Focus je op jezelf. Ik bedoel, ik ben er nog steeds, toch? Nou ja, mijn hart heeft wel weer een paar extra dreunen opgelopen, maar hé, wie heeft er een perfect hart nodig?

Dus hier zit ik, met mijn hart nog steeds vol liefde, klaar om mijn eigen weg te gaan. Ik ben en blijf een hopeloze romanticus. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar ik weet dat ik vroeg of laat weer nieuwe mensen zal ontmoeten, nieuwe avonturen zal beleven en mezelf opnieuw uit zal vinden. Ondanks dat liefde toch wel iets engs blijft—alsof je een revolver geeft aan iemand die elk moment je hart in stukken kan schieten—ben ik vastbesloten als het ooit weer komt er het beste van te maken. Want het leven gaat nu eenmaal door.

Een laatste woord

Aan iedereen die dit leest en zich misschien in een vergelijkbare situatie bevindt: je bent niet alleen. Dus laten we elkaar steunen, laten we elkaar liefhebben en laten we geloven dat er altijd hoop is, zelfs in de donkerste tijden.

Met liefde en moed,

Valerie 💗

–

Voel je je geroepen om mijn blog te steunen? Doe je bol.com aankopen via mijn link. Het kost niets extra, maar geeft mijn blog een boost. Bedankt voor het delen van de liefde! 💕