Hallo lieve lezers,
Ik duik de laatste vaak in het onderwerp hechtingsstijlen. Hoe dat komt? Nou, omdat mijn laatste relatie niet zo gelopen is zoals ik hoopte. Ik probeer te begrijpen waar het misging, en ik heb het gevoel dat ik al heel wat heb bijgeleerd.
Ik val als een blok voor mensen met een afwijzend-vermijdende hechtingsstijl. Er is iets aan die ongrijpbaarheid dat me keer op keer aantrekt. Maar laten we eerlijk zijn, het heeft me ook vaak genoeg in de problemen gebracht. Dus, hier zit ik dan, op een missie om niet weer dezelfde fouten te maken.
Ik wil echt uitzoeken hoe ik, wanneer ik ooit weer in een relatie stap, het deze keer anders kan doen, wat ik kan leren over mijzelf en de ander. Hoe ik leer om in minder angst te leven binnen een relatie. Het lijkt me leuk om deze zoektocht en de inzichten die ik onderweg opdoe met jullie te delen. Misschien zijn er meer mensen die zich in deze patronen herkennen en samen kunnen we misschien uitvogelen hoe we betere keuzes kunnen maken.
Ik ben op een missie om de cyclus te doorbreken. Het is tijd om te leren van mijn fouten en niet weer in dezelfde val te trappen.
Ik loop namelijk tegen iets aan dat misschien herkenbaar is voor velen van jullie: de echte uitdagingen en triggers in relaties komen pas naar boven als je al in die relatie zit, toch? Je kunt nog zoveel lezen, leren en jezelf voorbereiden, maar sommige dingen kun je gewoon niet in je eentje aanpakken.
Echt, hoe voorbereid je ook bent, bepaalde zaken komen gewoon niet naar boven tot je samen bent met iemand anders, wanneer je echt om de ander geeft. Dat betekent dat je sommige dingen samen moet doorwerken en oplossen in de relatie zelf.
Dat is zowel een uitdaging als een kans. Het vraagt van ons dat we openstaan, communiceren en soms compromissen sluiten. Het is een dans die je samen doet, waarbij beide partners moeten meebewegen. En dat is precies waar ik het met jullie over wil hebben. Hoe gaan we om met deze uitdagingen als ze zich voordoen? Hoe zorgen we ervoor dat we samen groeien in plaats van uit elkaar te groeien?
Vandaag ga ik dus in op mijn eigen hechtingsstijl (angstig-vermijdend) en de types waar ik op val. (afwijzend-vermijdend)
Het ding is, als je angstig-vermijdend bent en nog wat onopgeloste trust issues hebt, dan kan de zelfstandigheid van iemand die afwijzend-vermijdend is je soms behoorlijk raken. Misschien denk je wel dat ze niet genoeg om je geven omdat ze zoveel ruimte nodig hebben. En dat kan best lastig zijn.
En dan nog iets: afwijzend-vermijdenden laten niet zo makkelijk mensen toe. Dus als je aan het begin staat van zo’n relatie, kun je door die geslotenheid snel wantrouwend worden. Wat echt kan helpen, is gewoon meer openheid—meer ‘Wat ben je aan het doen? Kun je me laten weten waar je heen gaat’ en een beter begrip van hoe iedereen z’n eigen tijd en ruimte nodig heeft. Hoe opener een afwijzend-vermijdende kan zijn, en hoe minder een angstig-vermijdende alles persoonlijk neemt, hoe minder kans op gedoe.
Hoe meer ik leer over onze hechtingsstijlen, hoe meer ik besef dat het niet gaat om minder liefhebben, maar om anders liefhebben—en dat begint met begrip en communicatie.
Het tweede grote ding waar angstig-vermijdenden tegenaan lopen als ze daten met afwijzend-vermijdenden. Die angst voor verlating, die komt echt in een stroomversnelling bij zo’n match. Dat komt omdat angstig-vermijdenden al een beetje die angstige vibe hebben, en als er dingen niet opgelost zijn aan die kant, nou, dan gaan ze nog meer naar die angstige kant leunen als ze samen zijn met iemand die het tegenovergestelde is.
Het werkt zo: stel je voor, een angstig-vermijdende hangt rond met een afwijzend-vermijdende. Die afwijzend-vermijdende is van nature wat meer op zichzelf, wat de angstig-vermijdende kan zien als een teken van naderend onheil, zoals verlating. Dus wat gebeurt er? De angstig-vermijdende kan in een soort rebelse modus schieten. Ze komen in opstand, niet zozeer tegen de persoon van de afwijzend-vermijdende, maar meer tegen hun eigen diepgewortelde angsten voor verlating.
Het ziet eruit als volgt: de angstig-vermijdende is bang om verlaten te worden en gaat daardoor, vooral als ze het echt zat zijn om zich zo te voelen, de afwijzend-vermijdende verder wegduwen. Ze worden een beetje rebels tegen die angstige en kwetsbare gevoelens omdat, net zoals afwijzend-vermijdenden, angstig-vermijdenden ook niet gek zijn op te veel kwetsbaarheid.
En weet je, al deze issues zijn oplosbaar met goede communicatie over behoeftes, grenzen, angsten en wat iedereen nodig heeft om door die angsten heen te werken. Dit zijn allemaal oplosbare problemen, maar als mensen niks weten over hechtingstheorie of hun eigen diepe wonden, dan kan het echt lastig worden. Dan zie je vaak dat mensen gewoon reageren vanuit hun eigen angsten, zonder echt te beseffen dat die onderliggende issues er zijn en dat ze er samen doorheen moeten in de relatie.
Nog iets dat echt typisch is voor angstig-vermijdenden: ze kunnen behoorlijk gefrustreerd en soms zelfs een beetje opstandig worden als ze zich ongezien, ongehoord, onbelangrijk of niet geprioriteerd voelen. Dit kan ervoor zorgen dat ze soms de afwijzend-vermijdenden van zich af duwen.
Wat vaak gebeurt, is dat angstig-vermijdenden hierdoor veel tijd doorbrengen in hun angstige modus. En als ze het dan uiteindelijk helemaal zat zijn om zich zo te voelen, zie je vaak dat de afwijzend-vermijdenden meer teruggetrokken worden. En als ze echt genoeg ervan hebben om getriggerd zijn, dan kunnen ze op een veel extremere manier dichtklappen. Vaak voor korte periodes, maar ze zullen actief proberen om de ander weg te duwen, in plaats van gewoon zichzelf terug te trekken.
Ik wil zo graag dat het werkt, maar ik ben soms zo bang dat ik mezelf betrapt op het saboteren van alles waar ik om geef. En ik snap gewoon niet waarom ik mezelf dit aandoe.
Een van de grote verschillen tussen de twee stijlen is dus hoe ze reageren op stress en triggers. En onthoud, het doorkomen van dit alles betekent vaak dat je jezelf moet herprogrammeren. Dat vereist communiceren, het leren van gezonde communicatiemethoden en het aangaan van die angsten en wonden wanneer ze opduiken. Deze dingen kunnen echt veranderd worden. Door deze dingen samen aan te pakken, zijn jullie letterlijk bezig met het herprogrammeren en herconditioneren van jullie relatie naar een van veilige hechting.
Even switchen naar de kant van de afwijzend-vermijdenden, want ook zij hebben hun eigen struggles. Deze types zijn bang om zich opgesloten of onder druk gezet te voelen en hun onafhankelijkheid te verliezen, en ze zijn echt niet gek op kritiek. Conflicten? Liever niet. Kritiek kan diep snijden, want vaak interpreteren afwijzend-vermijdenden dat als ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘ik kan geen relaties aan’ of ‘er is iets mis met mij’. Die gedachten raken echt aan pijnlijke wonden.
Maar ze zijn ook bang om de verbinding en de aanwezigheid te verliezen van angstig-vermijdenden, die vaak net dat beetje extra zorg en ondersteuning bieden die ze in hun jeugd misschien niet hebben gehad.
En dan nog iets: ze zijn bang om opgeslokt te worden door een emotionele achtbaan. Afwijzend-vermijdenden hebben vaak een beperktere emotionele bandbreedte. Dus als een relatie emotionele tijd en zorg vraagt, dan trekken ze zich terug en duwen ze iemand weg om zichzelf te beschermen.
Ze doen eigenlijk heel veel in hun persoonlijkheid om hun eigen emoties te ontwijken. Dit alles is hun manier om zichzelf een beetje te beschermen tegen te veel drama en te intense emoties.
Het vermijden van emotionele betrokkenheid is hun manier om zichzelf te beschermen tegen te veel drama en intense emoties.
Laten we nog even doorgaan over de afwijzend-vermijdenden. Ze voelen zich soms echt gefrustreerd omdat hun behoefte aan onafhankelijkheid verkeerd begrepen wordt. Ze hebben soms gewoon veel tijd alleen nodig om op te laden, maar dat wordt dan gezien als iets verdachts of negatiefs. En dat misverstand kan best lastig zijn.
Het laatste wat ik hierover wil zeggen is dat om dit soort issues te verminderen, het echt kan helpen als afwijzend-vermijdenden meer open zijn. Stel je voor, je bent afwijzend-vermijdend en je geeft net dat beetje extra uitleg: “Hé, ik geef echt om onze relatie en als ik tijd alleen nodig heb, is dat niet omdat ik niet om je geef, maar omdat ik zo mijn energie terugkrijg.” Die extra context en transparantie kan zoveel verschil maken.
Het is eigenlijk best tegenstrijdig, want door zoveel mogelijk open te zijn, krijgen afwijzend-vermijdenden juist veel meer ruimte om onafhankelijk te zijn. Door een beetje kwetsbaarheid te delen, worden je behoeften beter gezien en begrepen. En het helpt echt als beide partijen open kunnen zijn over wat er tijdens een ruzie gebeurt, wat ze nodig hebben om zich beter te voelen, en door samen die dingen uit te werken. Ja, het is kwetsbaar en het gaat in tegen de overlevingsstrategieën die je hebt ontwikkeld, maar door jezelf hierin te pushen, helpt het niet alleen de dynamiek in de relatie te genezen, maar ook jezelf als individu.
Beide kanten, vooral als ze een vermijdende kant hebben, hebben geleerd dat ze veiliger zijn als ze zich niet te kwetsbaar opstellen. Maar door daar voorbij te groeien, genees je niet alleen de relatie, maar ook jezelf.
Zo, dat was me het verhaal wel! We hebben samen een flinke duik genomen in de wereld van hechtingsstijlen en de uitdagingen van relaties tussen angstig-vermijdenden en afwijzend-vermijdenden. Ik hoop dat dit jullie wat inzichten heeft gegeven en misschien zelfs wat herkenbare momenten.
Het is allemaal niet makkelijk, maar door te begrijpen wat er speelt, kunnen we leren en groeien—samen en alleen. En vergeet niet, het is oké om af en toe te struikelen. Het gaat erom dat we blijven leren van elkaar en ons best blijven doen.
Dankjewel voor lezen, en ik hoop dat we samen nog veel meer kunnen leren over onszelf en onze relaties.
Ik wens jullie allemaal veel liefde en geduld op jullie pad naar betere relaties.
Tot snel weer!
Liefs,
Valerie 💗
Goed geschreven alweer! E-book schrijven?
In basics komt het ook neer: zelfkennis en eerst met jezelf trouwen en oefenen met communicatie in wat minder intieme relatievormen zoals vriendschappen of iets zakelijker situaties.
Natuurlijk: sommige mensen zijn daar al heel goed in en crashen alleen op de romantische toer – ik dacht ook dat ik al veel wist voor ik met mijn ex trouwde.
Communicatie is afstemmen van verwachtingen, in grenzen en wensen – dat is wel een beetje de basis. En zonder communicatie kan je eigenlijk überhaupt niet spreken van een verbinding in wat voor vorm dan ook! Eigenlijk draait alles wat bestaat om interactie en verbinding.
Grenzen: wat kan ik wel, wat kan ik niet – welke grenzen kan ik verleggen en welke moet ik niet overschrijden. Dit zowel van mezelf als de ander.
Een introvert wordt nooit een extravert, maar ieder mens kan wel leren zijn karakter op te voeden naar een volwassen persoonlijkheid.
Wensen: wat wil ik, wat moet ik er voor doen en hoe communiceer ik dit. En hoe ga ik om met de wensen van de ander(en).
Het komt altijd neer op VERWACHTINGEN als brandpunt.
Die zijn correct, of te laag of te hoog, zowel inhoudelijk als timing en vorm. Wie verwachtingen van zichzelf en de en de ander kan begrijpen en communiceren, is al heel ver – maar het proces gaat je leven lang door, ook als je kan groeien.
Juist! Je hebt helemaal gelijk, communicatie is echt de sleutel! Zonder dat zijn we eigenlijk net eilandjes, helemaal los van elkaar. Het is een voortdurende dans van geven en nemen, en het afstemmen van verwachtingen speelt daar zo’n grote rol in. Het mooie is dat we altijd kunnen blijven leren en groeien in hoe we onszelf uitdrukken en verbinden met anderen.