Als er iets is wat ik heb geleerd van mijn laatste relatie, dan is het wel dat proberen om belangrijke zaken via WhatsApp uit te praten een van de stomste dingen is die je kunt doen. Echt, het is de koning van alle slechte ideeën.
Als je ooit in een relatie hebt gezeten waarbij de communicatie wat scheef loopt, dan weet je hoe frustrerend dat kan zijn. In mijn laatste relatie was ik de persoon die face-to-face wilde praten, terwijl mijn partner dit liever uit de weg ging. Dat zorgde voor een hele reeks aan miscommunicaties, en uiteindelijk een berg aan lessen die ik maar al te graag met jullie deel.
De app als vluchtroute
Mijn ex ontweek regelmatig serieuze persoonlijke gesprekken. Het was voor hem soms makkelijker om dingen te negeren en niet willen praten als we samen waren. Dit maakte de zaken voor mij extra moeilijk, omdat ik geloof in de kracht van echt contact. Maar eerlijk is eerlijk, hij was echt niet altijd de enige die dit deed, ook ik zelf vond het soms lastig om mijzelf duidelijk te maken in wat ik precies wilde zeggen, ik ben notabene blogger en ik schrijf nu eenmaal graag. In mijn zoektocht om toch verbinding te vinden, wendde ik me tot WhatsApp, waar ik lange berichten stuurde in de hoop diepgang te vinden en oplossingen te bereiken. Dit leek op die momenten een goede oplossing, maar het gevolg was dat dit ons alleen maar verder van elkaar af dreef.
Elke keer als we probeerden om ‘het’ uit te praten via de app, eindigden we verder van elkaar dan toen we begonnen. Het was als een gesprek voeren met Google Translate tussen ons in.
Nachtelijke essays via de app
Stel je voor: nachtenlang tikken op mijn telefoon, mijn vingers die over het scherm dansten alsof ze een roman schreven. Ik wilde zo fucking graag dat we dingen konden oplossen en daarom waren mijn berichten soms zo lang dat ze meer op essays leken. Ik legde mijn ziel en zaligheid erin, hopend op een reactie die meer inhield dan een simpele “ok” en hopend dat we de dingen konden uitpraten. Maar nu, na onze relatie kapot is, hoe meer ik besef dat je met WhatsApp gewoon niet die diepgang kunt bereiken die je in een echt gesprek wel vindt.
Verloren in vertaling
Het werd al snel duidelijk dat mijn goed doordachte berichten vaak verloren gingen in vertaling. Zonder mijn stemtoon of gezichtsuitdrukkingen om context te geven, werden mijn woorden niet zelden verkeerd geïnterpreteerd. Elke poging kon omslaan in een misverstand waar we een hele avond discussiëren, of nog langer nodig hadden om op te lossen. Het was alsof ik probeerde een brand te blussen met olie. De meeste serieuze gesprekken dat we via de app probeerden te voeren, leek te eindigen als een grotere puinhoop dan we begonnen waren.
Dus ja, mijn berichten waren vaak net zo effectief als schreeuwen naar een muur. Ik bedoel, ik wilde echt niet overkomen alsof hij niet goed genoeg was of ik niet blij was met wie hij was, maar soms leek het voor hem gewoon alsof ik alleen maar kritiek aan het uiten was. En dat was echt niet mijn bedoeling, maar het leek gewoon alsof de boodschap maar niet aankwam zoals ik het bedoelde. Ik wilde niet kritisch zijn, ik wilde gewoon begrepen worden. Maar dat leek nogal een uitdaging via die verdomde klote app.
Proberen serieuze gesprekken te voeren via WhatsApp was als het sturen van een rooksignaal in een windstorm – totaal ineffectief.
Waarom appen zo’n slecht plan is
Laten we eerlijk zijn: emoties en subtiele hints gaan compleet verloren in tekst. Wat je stuurt is één ding, maar hoe het wordt ontvangen? Dat is een heel ander verhaal. Zonder de nuance van toon en gezichtsuitdrukkingen worden ‘Ik voel me een beetje genegeerd’-berichten snel ‘Waarom negeer je mij?!’-catastrofes. En voordat je het weet, zit je in een argument waarvan je niet eens weet hoe het begon.
En ja, het is uit. De relatie is voorbij, maar de lessen blijven. Nooit meer zal ik de fout maken om te denken dat WhatsApp een geschikt medium is voor iets dat echt belangrijk is. Dat hoofdstuk is voor mij definitief gesloten.
Dus, als je iets meeneemt uit mijn app-avonturen, laat het dan dit zijn: gooi die digitale gesprekken compleet overboord als het gaat om de echt belangrijke dingen. Stap in de echte wereld, kijk iemand in de ogen, en zeg wat je moet zeggen. Het is zoveel beter dan een misverstand dat escaleert. Zeg nee tegen de app-drama’s, en ja tegen echte, rauwe, ongefilterde gesprekken. Geloof me, je liefdesleven zal je dankbaar zijn.
Oh, en hier nog een levensles van mij: als je boos, bang of verdrietig bent, schrijf het op voor je het eruit gooit. Echt, als je in zo’n bui bent, is helder nadenken gewoon mission impossible. Weet je hoe vaak ik iets heb gestuurd in een opwelling en daarna dacht: “Val, wat in vredesnaam bezielde je?”
Dus doe jezelf een plezier, grijp dat notitieboekje of open die notitie-app en ram die gevoelens er eerst uit op zo’n notitie. Het is bijna alsof je je hoofd even door een wasstraat haalt. Die woorden opschrijven geeft je een momentje om af te koelen en alles even te laten bezinken. En echt, die paar minuten chillen kunnen het verschil maken tussen een kleine misstap en een mega blunder.
Schrijf eerst, stuur later. Geloof me, het kan je een hoop ‘Waarom heb ik dat gestuurd?!’ momenten besparen
Volgende keer dat je dus op het punt staat te ontploffen of je voelt die tranen komen, stop en schrijf. Laat die woorden even op je scherm of papier hangen, lees ze terug, en check dan: wil ik dit echt sturen? Is dit hoe ik me voel, of is het gewoon de emotie die praat? Vaak vind je dat wat je echt wilt zeggen veel kalmer en duidelijker overkomt nadat je die eerste emotionele golf hebt laten passeren.
Dus, geloof me: even schrijven voor je iets stuurt kan je een hoop drama en vooral tijd besparen. Beter veilig opgeschreven, dan sorry na een impulsief appje!
Daar heb je het, mijn openhartige bekentenis en wat ik daarvan geleerd heb. Ik hoop dat je iets kunt met mijn verhaal en dat je niet dezelfde fouten maakt. Want geloof me, niets gaat boven het echte gesprek. Dus gooi die verdomde telefoon aan de kant, maak een kopje thee (of pak een biertje, wat jij wilt) en ga dat echte gesprek aan. Je zult zien, het maakt een wereld van verschil.
Liefs,
Valerie 💖
–
Vind je mijn blogposts de moeite waard? Je kunt me een high-five geven op afstand door te shoppen via mijn bol.com affiliate links. Geen extra kosten voor jou, maar ik krijg een klein percentage. Het is alsof je me een kopje koffie trakteert terwijl je zelf coole spullen scoort. Win-win, toch? Bedankt voor de liefde en steun! 💖
Herkenbaar hoor. Ik vind het ook verleidelijk, net als mailen. Maar eenmaal gestuurd is bijna altijd onherroepelijk. Inderdaad veel misverstanden – en zelfs emoticons erbij helpt niet altijd. En dus: de eerste impulsen worden vaak al verstuurd.
Het hoort ook bij de 24/7 communicatie en de lichtsnelheid van overdracht tegenwoordig. Vroeger schreef men wel een brief – maar dan moest je schrijven, een envelop pakken, een postzegel en naar de brievenbus lopen. Heel veel momenten waarop je nog bedenktijd krijgt. Het kost ook energie en soms geld – dus ja, dan heb je nog meer motivaties om even rustig aan te doen en meteen zorgvuldiger.
Het ego en (soms) het publieke terrein is ook vaak negatief. Onder vier ogen gedeeld, dan ben je inderdaad voorzichtiger. Maar de manier van social media : eens iets gezegd, dan is het moeilijker om erop terug te komen. Mensen vinden publiek fouten erkennen ook moeilijker.
Whatsapp zit er wat tussenin : weliswaar prive, maar de snelheid en onze veranderde cultuur laat ons ook wennen aan snel communiceren. Gelukkig kunnen we ook nog gewoon bellen – maar er zijn zoveel alternatieven, dat men toch liever schrijft en leest – dan spreekt en luistert. Dat vergt namelijk meer concentratie en commitment.
Zeker waar! Het gemak waarmee we tegenwoordig berichten versturen, heeft zowel zijn voor- als nadelen. Soms missen we die goede oude denkpauze die je met briefschrijven had. Goed punt over de kracht van een telefoongesprek – soms is dat toch de beste keuze!