Weet je, als je richting de 32 gaat, verwacht je dat het leven een bepaald patroon volgt. Ik bedoel, je zou moeten weten wat je doet, toch? Je zou je zaakjes op orde moeten hebben. Nou, verrassing: dat heb ik niet….
Zoals jullie weten, is mijn brein een beetje… nou ja, laten we zeggen, ongestructureerd. Sinds ik me kan herinneren, doe ik gewoon maar wat.
Ik leef met de dag en ik ben behoorlijk snel afgeleid.
Als er een olympische sport zou zijn voor ‘dingen op een impuls proberen en dan hop, naar het volgende’, zou ik waarschijnlijk goud pakken.
Deze week probeer ik misschien een nieuwe dans uit, die ik op YouTube zag, volgende week begin ik met het schrijven van een boek.
Voordat je het weet, is die week al weer om en vraag ik me af waarom ik geen eigen moestuin begin.. 🌱😂
Ik weet het, het klinkt gek, maar het is eigenlijk één groot avontuur.
Jullie weten het al, en voor de nieuwkomers: surprise, ik heb ADHD-I.
Dat is het onoplettende type ADHD , zonder die hyperactieve vibes. Mijn brein is als… nou ja, als een kind in een speelgoedwinkel. Overal waar ik kijk zie ik iets gaafs om mee te spelen. En oké, soms is dat aardig vermoeiend. Maar weet je wat? Het heeft ook wel iets. Ik heb een breed scala aan ervaringen en kennis opgedaan, dingen die ik niet zou hebben ontdekt als ik me altijd aan ‘het plan’ had gehouden.
En weet je wat het mooiste is? Ik verveel me nooit. Terwijl anderen zich afvragen wat ze dit weekend gaan doen, zit ik al te plannen welke van mijn 298 ongelezen boeken ik wil gaan lezen. Maar eerlijk gezegd, eindig ik waarschijnlijk gewoon met het openen van 80 nieuwe tabbladen met artikelen, video’s en tutorials die ik nooit allemaal zal afkijken, en natuurlijk het toevoegen van nog 2 nieuwe e-books aan mijn al overvolle digitale bibliotheek… want wie kan die verleidelijke titels en omslagen weerstaan, toch? 😂📱
“Verveeld? Dat woord ken ik niet. Te veel boeken en tabbladen, dat dan weer wel!”
En ja, natuurlijk heb ik soms het gevoel dat ik dik achterloop, vooral als ik naar leeftijdsgenoten kijk die ‘hun leven op orde hebben’. Iedereen om me heen begint carrières uit te bouwen en gezinnen te stichten. En dan zit ik hier, nog steeds scrollend door nieuwe cursussen, denkend: “Waarom ook niet?”
Zij praten over hypotheekrente, de beste basisscholen, of hoe ze hun pensioen gaan inrichten. En ik? Ik vraag me af of ik volgende week één van de vele opleidingen zal oppakken, die ik nog niet heb afgerond of dat ik toch maar kies voor een nieuwe cursus Japans.
Mensen zeggen vaak: “Kies nou gewoon iets en houd je daaraan vast!” Maar er is zoveel te zien, te doen, te ervaren! En, het is niet dat ik niet ‘volwassen’ wil zijn of zo.
Maar hoe saai zou het zijn als iedere dag precies hetzelfde is als de vorige?
De gedachte alleen al om elke dag hetzelfde te moeten doen, geeft me de kriebels. Natuurlijk, centjes verdienen is nooit verkeerd, maar ten koste van wat, hè? De lol van het leven? No way, Jose! Ik bedoel, iedereen heeft rekeningen te betalen en wie houdt er niet van een spontaan weekendje weg of een lekkere pizza op z’n tijd? 🍕Maar als ik elke dag hetzelfde zou moeten doen, alleen maar voor het geld? Nee bedankt.
“Pizza? Altijd goed! Dagelijkse sleur? Nah, ik sla over. “
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik vastzit in zo’n typische 9-tot-5-baan. Ik zou me binnen een week kapot vervelen. Ik weet dat het voor sommige mensen werkt, en dat is geweldig, maar ik… ik zou doodongelukkig worden, echt waar.
En je zou kunnen zeggen, “Waarom dan niet gewoon een plan maken en je daaraan houden?” Nou, dat heb ik geprobeerd, en vaak ook. Maar het was alsof ik een vierjarige probeerde te overtuigen dat spruitjes net zo lekker zijn als snoepjes. Het lukt gewoon niet, ik raak altijd weer afgeleid, meestal binnen een week of twee, soms al na één dag.
Maar die life coach opleiding die ik deed? Dat was echt een knaller. Ze zeiden dat het 10 maanden zou duren, maar drie maandjes later had ik het al in de pocket. Ik weet ook niet wat er gebeurde, het was alsof alle puzzelstukjes ineens perfect pasten. En ik ben echt super trots op mezelf, dat mag ook wel eens gezegd worden, toch? Het lijkt erop dat als iets echt bij me past, ik er als een speer vandoor ga.
Maar hier komt de twist: hoewel ik de psychologische kanten van mensen mega interessant vind, ben ik eigenlijk niet zo van het ‘mensen helpen’ in de traditionele zin. Niet omdat ik niet wil helpen, maar gewoon, gesprekken zijn soms echt een uitdaging. Ik raak vaak de draad kwijt, ga drie zijstraatjes in mijn hoofd in en voordat je het weet, ben ik de context kwijt.🤔😅
Het is dus niet zozeer dat ik geen coach wil zijn, maar ik ben gewoon meer geïntrigeerd door wat er in iemands hoofd omgaat, de diepere lagen, de psychologie erachter. Coachingsgesprekken voeren? Pff, dat is een ander verhaal, dat is net als proberen een boek te lezen in een discotheek. Leuk idee, maar in de praktijk… tja, je snapt het wel. 😉
Mensen begrijpen niet altijd hoe lastig het kan zijn om met ADHD I te leven in een wereld die zoveel waarde hecht aan consistentie. Een simpel gesprek kan al snel veranderen in een achtbaan van gedachten voor mij. En hoewel dat voor buitenstaanders verwarrend kan zijn, is het gewoon een dagelijkse realiteit waar ik mee moet dealen.😓 Als ik een gesprek voer, is het als jongleren met een handvol kleurrijke ballen. Elk onderwerp, elke zin, elke opmerking kan een nieuw sprongetje zijn dat mijn aandacht opeist. Terwijl ik praat, kan het lijken alsof ik van de hak op de tak spring, maar in werkelijkheid probeer ik gewoon alle ballen in de lucht te houden. En ja, soms valt er eentje.
Stel je voor dat je aan het praten bent over het weer, en plotseling schiet je brein van het zonnige weer naar de gedachte aan een interessant artikel dat je die ochtend hebt gelezen, vervolgens naar de boodschappenlijst die je nog moet maken, en dan weer terug naar de wolken buiten het raam.☀️📚🛒 Het is als een innerlijke kermis waar ik constant in rondloop.
Hetzelfde gebeurt ook met mijn interesses. Het is alsof mijn brein een constante zoektocht is naar prikkels en nieuwe ideeën, zelfs als ik midden in een gesprek, hobby of opleiding zit. Het is een uitdaging om gefocust te blijven, maar het zorgt er ook voor dat ik altijd geïnspireerd blijf en steeds nieuwe interesses en avonturen ontdek.
Sommige mensen volgen één pad, ik maak er tien tegelijk. Dankjewel, brein!🧠
Als ik één ding heb geleerd van bijna 32 zijn (en geloof me, ik leer elke dag bij), is het dat het leven te kort is om je druk te maken over ‘wat hoort’ of ‘wat zou moeten zijn’. Soms moet je gewoon ergens in jumpen, het proberen en zien waar je landt.🚀
Ik heb inmiddels zoveel cursussen gestart en ik ben aan zoveel boeken begonnen dat ik soms het overzicht kwijtraak. Maar weet je wat het mooie is? Al die flarden van informatie en kennis die ik heb opgepikt, hebben me op een of andere manier naar hier geleid, naar dit moment waarop ik eindelijk iets heb gevonden wat bij me past: bloggen.
Ik heb misschien niet het typische “levensdoel” zoals velen dat hebben. En ik jump vaker dan de meeste mensen van het ene naar het andere. Maar weet je? Dat maakt me niet uit. Ik heb mijn ding gevonden, ook al was het een kronkelig pad om daar te komen.
Mijn blog geeft me de ruimte om te delen, te ontdekken, te schrijven over alles wat in me opkomt. Elke dag is weer een nieuwe kans om te creëren, om verbinding te maken met anderen, en om te leren. En wie weet, misschien, héél misschien, kan mijn blog me ook wat opleveren qua geld. Dat zou natuurlijk geweldig zijn! Een beetje financiële vrijheid om te blijven doen wat ik graag doe, zonder het gevoel te hebben dat ik vastzit in een mal die niet voor mij gemaakt is.
Dus, fingers crossed! 🤞 En aan iedereen die me volgt en steunt: onwijs bedankt. Jullie maken dit avontuur zoveel mooier. ❤️
Herken jij jezelf in mijn chaotische avonturen of heb je je eigen unieke uitdagingen? Laat hieronder een reactie achter en deel jouw verhaal!
Liefs,
Valerie
Geef een reactie