Ik in de liefde: Van onafhankelijk naar onzeker

Oké, dus hier zit ik dan op mijn laptop te schrijven, terwijl de tranen over mijn wangen rollen, midden in de nacht, en op zich kan ik prima alleen zijn.

Echt, ik ben er een pro in. Het echte gedoe begint zodra ik in een tijdje in een relatie zit.

Het gekke aan mij is dat ik buiten relaties om helemaal niet zo onzeker ben.
Dit contrast tussen mijn single zelf en mijn relatie zelf is gewoon echt raar.

Als ik alleen ben, geen probleem, ik ben zelfstandig, neem mijn beslissingen en doe mijn eigen ding. Maar gooi een partner in de mix, en het lijkt alsof een deel van die zelfverzekerdheid door het afvoerputje spoelt en vervangen wordt door onzekerheid.

Dan begint langzaamaan die onzekerheid ineens te knagen. Wat als dit misgaat? Wat als ik niet genoeg ben? Niet mooi genoeg, niet lief genoeg? Dan gaan ze vast bij mij weg.

Als ik in een relatie zit, voel ik me soms zo afhankelijk en onzeker, maar zodra het uit is, kom ik terug bij die onafhankelijke versie van mezelf. Echt, hoe bizar is dat contrast? Het ene moment voelt het alsof ik niet zonder die ander kan, en dan, bam, is het uit en herinner ik me weer hoe sterk ik eigenlijk ben alleen, dan ik niemand nodig heb. Dat hele schakelen tussen ‘relatie ik’ en ‘single ik’ is soms gewoon super verwarrend. Gek hoe dat werkt, toch?

Misschien moet ik in relaties mijn ‘single ik’ even bellen… ‘Hé, kun je me leren hoe ik dat zelfvertrouwen 24/7 aan houd? 😄

Het is echt bizar hoe ik switch van Miss Onafhankelijk naar Miss Onzeker zodra er een relatie in het spel is.

Ik heb een angstig-vermijdende hechtingsstijl. Wat betekent dat ik me snel zorgen maak dat iemand me in de steek laat en tegelijkertijd houd ik mensen op een afstandje. Het is als een soort dubbel spel van ‘kom dichtbij, maar niet te vaak’, weet je? Best lastig soms. En het blijkt dat ik niet de enige ben die zich zo voelt—ongeveer 7% van de volwassenen heeft dezelfde stijl.

Het ding met iemand zoals ik, die een angstige vermijdende hechtingsstijl heeft, is dat ik als ik eenmaal iemand heb gevonden die bij mij past. Ik echt alles doe in relaties om die connectie te behouden. Als ik me verbonden voel, dan is alles geweldig, ik ben blij en dat wil ik dan zo houden, koste wat het kost. Maar tegelijkertijd heb ik ook veel tijd alleen nodig. Het is voor mij essentieel om mij af en toe terug te trekken, om mijn eigen ruimte te hebben waar niemand anders binnendringt.

De ander in de relatie is echt mijn alles. Letterlijk, bijna alles wat ik doe of denk, lijkt wel om hen te draaien. Ik ben ook nogal onderdanig in relaties.
Ik heb de neiging om heel erg te pleasen om maar die verbinding niet te verliezen. En ja, dat kan heel ver gaan.

Dus, dit is hoe het gaat als ik iemand leuk vind: ik zet diegene echt op een voetstuk. Niet meteen hoor, maar op een gegeven moment, zonder dat ik het echt doorheb, maak ik mijn partner het middelpunt van mijn universum. Die persoon wordt letterlijk mijn wereld.

En dan kom ik, meestal nadat het even niet lekker loopt, op een punt waarop alles nog maar draait om of zij mij wel goed genoeg vinden.

Ik ben gewoon echt bang om verlaten te worden, en die angst is, zolang ik in die relatie zit bijna altijd wel ergens aanwezig. Ik ken mezelf en doe mijn stinkende best niet te veeleisend te zijn of om de ander lastig te vallen, want ik wil echt niemand wegjagen. Dat is mijn grootste angst. Dus doe ik mijn best om te laten zien dat ik het waard ben.

Het is bizar hoe ik iemand op een voetstuk kan zetten. Voor je het weet, hangt mijn hele zelfvertrouwen af van wat zij van mij vinden.

Wat fijn was met mijn ex omdat we allebei veel tijd voor onszelf nodig hadden. Het was alsof we elkaar de vrijheid gaven om onszelf te zijn, wetende dat we allebei die tijd nodig hadden om op te laden en gewoon te doen waar we zin in hadden. Hij zei eens tegen me: “Je zegt altijd dat je graag alleen wilt zijn, maar eerlijk gezegd valt het me vies tegen.” En dat kwam als een beetje een klap in mijn gezicht. Vooral omdat ik gewend was dat exen me juist altijd vertelden dat ik te veel alleen wilde zijn in mijn vorige relaties. Het ironische was dat hij eigenlijk nog meer behoefte had aan ruimte en tijd voor zichzelf dan ik. Het voelde een beetje als een omgekeerde situatie, snap je? 😅

Soms voelt het alsof ik in een tweestrijd zit tussen mijn behoefte aan ruimte en mijn verlangen naar verbondenheid. Als ik bijvoorbeeld uren niks van mijn partner hoor, slaat de paniek toe. Ik doe altijd mijn best om het niet te laten merken en chill te blijven, ook al is er binnenin een hele storm aan de gang. Meestal sleep ik mezelf er doorheen, maar soms… soms is het gewoon overweldigend.

Dan kan ik soms zomaar een beetje boos worden, ook al wil ik dat helemaal niet. En ik begrijp dondersgoed waar die angst vandaan komt, maar makkelijk is anders. Ik wil gewoon relaxed zijn en geen drama maken, maar die oude angsten maken dat soms zo fucking lastig.

Ik probeer in een relatie heel realistisch te zijn met mijn verwachtingen, zo dat ik chill kan zijn met hoe dingen echt zijn, zonder mezelf wijs te maken dat elk klein ding betekent dat iemand me niet leuk vindt of me gaat verlaten. Minder verwachtingen hebben maakt het makkelijker om gewoon te genieten van wat er is. Dit werkt heel goed. Dat geef ik echt als tip mee.

Ik heb ook het gevoel dat het mijn taak is om mijn partner gelukkig te maken. Het klinkt misschien overdreven, maar het voelt echt alsof het mijn levensdoel is. Dus elke keer als ik in een relatie zit, zet ik alles op alles om mijn partner het gevoel te geven dat ze het waard zijn, dat ze geliefd zijn.

Er is dan ook maar weinig wat ik niet voor de ander zou doen.

Ik hou mijn verwachtingen laag om de realiteit aan te kunnen. Zo kan ik relaxen en van het moment genieten zonder te stressen over ‘wat als’.

Maar nu ik weer single ben, na een pijnlijke breuk, voelt het ondanks dat het goed met me gaat wel alsof ik op alle fronten heb gefaald. Dat ik het niet kan, iemand echt gelukkig maken. Dat ik misschien gewoon gedoemd ben om in mijn eentje te eindigen.
Dat ik te veel ben en tegelijkertijd te weinig ofzo.
Dat idee alleen al is genoeg om me midden in de nacht wakker te houden.

Ik weet diep van binnen wel dat ik niet verantwoordelijk ben voor andermans geluk. Dat iedereen dat zelf moet vinden. Maar ergens voelt het als falen als een relatie stukloopt. Het voelt alsof ik niet genoeg ben, niet genoeg gedaan heb.

Ik ben het type die echt alles geeft als ik iemand leuk vind. Ik kan het niet helpen; het voelt alsof het maken van iemand anders gelukkig mijn echte roeping is.

Ik had zo veel van mezelf gegeven, en toch was het niet genoeg. Dat doet gewoon pijn man, en het roept allerlei vragen op over mijn waarde en mijn rol in relaties. Was ik te veel? Gaf ik te weinig? Het lijkt wel alsof ik de antwoorden niet echt heb.

Maar dan schud ik mezelf wakker en denk ik aan hoe ver ik al gekomen ben. Ik heb wat fouten gemaakt, ja, en dat zal ik vast nog wel doen. Maar is dat niet wat ons allemaal menselijk maakt? Ik ben trots op de stappen die ik gezet heb, ook al struikel ik af en toe nog. Dus hier ben ik, niet perfect, maar wel echt.

We zijn allemaal onderweg, groeiend, lerend. En dat is waar het om gaat.

We hebben allemaal wel eens gehoord dat mensen uit elkaar gaan omdat er ‘een reden’ is. Ja, die reden is simpel omdat iemand geen zin meer heeft om te knokken. Laten we niet vergeten waarom we eigenlijk bij elkaar zijn. Wat we zo leuk vinden aan de ander. Neem de ander zoals hij of zij is en werk samen aan betere versies van jullie zelf. Als iets niet werkt, nou ja, dan moet je gewoon samen opzoek iets anders hoe het wel werkt. Simpel. Ik zou je nooit aanraden om te stoppen of om iemand in te ruilen als het moeilijk wordt. Het draait allemaal om vastberadenheid en een beetje creativiteit.

Echt, wat ik het liefste wil, is gewoon iemand vinden die me neemt zoals ik ben. Iemand die begrijpt dat mijn angsten gewoon een deel van mij zijn. Dat diegene niet meteen twijfelt aan ons of aan mij als ik soms een keer niet goed reageer. Weetje, als het echt lang duurt voordat iemand reageert en ik niet weet waar ze zijn, wat ze doen, dan begin ik ineens gewoon te huilen.

Het is alsof mijn brein meteen naar het ergste scenario springt. Als ik geen reactie krijg en niet weet waar ze zijn, dan begin ik vaak te denken aan alle mogelijke rampscenario’s. Het is echt vreselijk, maar op dat moment kan ik mijn gedachten gewoon niet stoppen.

Angstig gehecht zijn is als een emotionele achtbaan waar je geen kaartje voor hebt gekocht.

Gelukkig gebeurt het lang niet meer zo vaak als vroeger. Ik ben echt gegroeid en heb geleerd om beter om te gaan met die angsten. Maar soms komt het dus nog steeds voor. Dan voel ik me weer even dat angstige, kwetsbare meisje dat zich vastklampt aan haar telefoon, hopend op een teken van leven of op de bevestiging dat ik er toe doe.

Het einde van mijn relatie kwam abrupt toen mijn angst te veel werd. Ik hem van mij af ging ding duwen met mijn woorden en mijn ex besloot dat het genoeg was. Deze ervaring laat me soms denken dat het geen zin heeft, dat zodra mensen de echte ik zien, ze vertrekken. Hoe leer ik te geloven dat er mensen zijn die blijven, zelfs als ze mijn imperfecties zien?

Normaal gesproken ben ik heel rationeel; ik snap echt wel hoe de dingen in elkaar zitten. Maar er zijn momenten dat die angst mij ineens overvalt, en dan kan ik er gewoon niets aan doen. Het overspoelt me. Als mijn emoties pieken, lijkt het alsof mijn vermogen om logisch na te denken gewoon uitgeschakeld wordt. En fuck, ik haat het.

Het zou zoveel schelen als ik iemand had die dat begrijpt, die niet oordeelt maar juist naast me staat.
Het is gewoon superbelangrijk dat we weten hoe we met elkaars minder leuke kanten om moeten gaan.

Het zou helemaal top zijn als hij me kan geruststellen als die angsten weer eens om de hoek komen kijken, of dat we samen kunnen oefenen om ermee om te gaan. Dat is pas teamwork!

Dan heb je niet al dat gedoe, minder onzekerheden, gewoon chill. Het voelt veilig aan, weet je wel? Alsof je niet alleen bent en je partner echt in hetzelfde team zit.

Complimentjes zo nu en dan werken ook heel goed voor mij. Het is niet alleen leuk om te horen, maar het geeft me ook een boost. Het laat zien dat wat ik doe en wie ik ben opvalt en dat voelt goed. Plus, het motiveert me om mezelf te blijven pushen en te groeien.

Als je in een relatie zit met iemand die een angstig-vermijdende hechtingsstijl heeft zijn hier zijn wat vriendelijke en relaxte tips om jullie samen goed op pad te houden:

1. Wees lekker voorspelbaar: Ja, klinkt misschien saai, maar consistent zijn helpt echt enorm. Het maakt de ander minder nerveus en bouwt vertrouwen op.
2. Geef ze de ruimte: Soms hebben ze even wat tijd alleen nodig, en dat is oké. Het is niet persoonlijk, dus laat ze even ademen zonder dat je je afgewezen voelt.
3. Praat erover: Zorg dat je duidelijk bent over wat je voelt en nodig hebt. Open communicatie kan een hoop drama voorkomen en zorgt dat jullie beiden weten waar je aan toe bent.
4. Heb een beetje geduld: Als je partner zich even terugtrekt of wat angstig doet, probeer dan rustig en begripvol te blijven. Pushen of kritiek werkt vaak averechts.
5. Bouw samen aan vertrouwen: Door leuke dingen te doen en samen uitdagingen aan te gaan, kunnen jullie een sterkere band opbouwen. Dit kan helpen om hun hechtingsstijl beetje bij beetje veiliger te maken.
6. Promoot onafhankelijkheid: Moedig je partner aan om ook zelf dingen te ondernemen. Dit is goed voor hun zelfvertrouwen en het haalt de druk van de ketel in jullie relatie.

Deze relaxte aanpak kan helpen om je relatie gezond te houden terwijl je tegelijkertijd een supersteun bent voor je partner.

Beloftes nakomen is voor mij ook echt heel belangrijk. Als mijn partner zegt dat ze iets gaan doen en ze doen het ook echt, dan geeft dat ook zo’n boost aan mijn vertrouwen in ons. Het zijn de kleine dingen die laten zien dat we op elkaar kunnen rekenen.

Maar, als ik keer op keer moet herinneren of vragen of dat ding nog gaat gebeuren, dan begin ik me toch een beetje waardeloos te voelen. Het geeft me het gevoel alsof ik het niet waard ben dat ze moeite voor me doen, of dat wat belangrijk is voor mij, niet belangrijk genoeg is voor hen. En dat is echt geen lekker gevoel.

Ik wil echt niet dat mensen denken dat ik een gek ben omdat ik soms worstel met mijn angsten. Ik zoek iemand die snapt dat dit gewoon deel van mij is.

Het betekent zoveel wanneer je iemand hebt die naast je staat, vooral tijdens de stormen. Wanneer alles schudt en trilt, is het hebben van die ene persoon die niet opgeeft, maar juist dichterbij komt, onbetaalbaar. Het is de ultieme herinnering dat we in dit samen zijn, dat we een team zijn—jij en ik.

Ik zoek dus echt een maatje die er niet alleen voor me is als alles koek en ei is, maar ook iemand die me helpt te checken als ik uit de bocht vlieg. Iemand die zegt: “Kom op, even rustig, zo gaan we niet doen” en die me helpt inzien dat ik misschien te heftig reageer. Dat soort eerlijkheid helpt me echt. Het houdt me scherp en zorgt dat ik ook aan mezelf werk, en niet alleen aan ons samen.

Als het echt niet lekker loopt in een relatie, dan voel ik dat door mijn hele lijf. Serieus, ik begin te trillen alsof mijn lichaam op alarm staat. Op zulke momenten heb ik iemand nodig die er gewoon is en me een knuffel geeft of die zegt: Ik ben er voor je, en ik ga niet bij je weg.

Die woorden, “wij zijn een team, jij en ik,” zijn niet zomaar woorden. Ze zijn een belofte, een verankering die me helpt te herinneren dat ongeacht hoe heftig de storm is, we het samen zullen doorstaan. Samen zijn we sterker, samen kunnen we alles aan.

Dus ja, in die moeilijke momenten, in die tijden van onzekerheid en angst, zijn het die kleine gebaren, die woorden van steun, die het verschil maken. Het herinnert me eraan dat ik niet alleen ben, dat we samen vechten, samen lachen, en samen huilen.

In die knettergekke momenten, als alles te veel lijkt, maakt een simpele knuffel en een ‘ik ben hier voor je’ alle verschil.

Het zou niet alleen mijn angst verminderen, maar zou me ook het vertrouwen geven dat ik gewoon helemaal mezelf kan zijn, angsten en al. Dit zou eigenlijk mijn hele manier van in relaties staan veranderen. Omdat wanneer je doodsbang ben om het fout te doen, blijf je continu een soort onzeker.

Mijn ex zei: “Het gaat toch weer een keer gebeuren, dus we zien wel hoe de relatie loopt, ik geloof er niet zo in, ik denk dat we over een tijdje weer zo zitten, het is denk ik tijdsverspilling.” Die zinnen sloegen echt in als een bom, joh. Het maakte me nog banger om een fout te maken, nog onzekerder ook. Het vrat aan me, liet me twijfelen aan alles wat ik deed.

Mensen zeggen regelmatig tegen mij dat ik uniek ben, (wie is dat niet) dat ik zo loyaal ben en dat ze wel zo’n vriendin als ik zouden willen. Leuk om te horen, maar ze zien niet het hele plaatje.

Ja, ik zet je op een voetstuk, je wordt mijn hele wereld, ik zal je overladen met liefde. Maar snap dit: Ik zet je niet alleen op een voetstuk omdat ik denk dat je geweldig bent, maar ook omdat ik geloof in het beste van ons beiden. Alles wat je hier zojuist gelezen hebt dat ben ik ook.

Ik kan prima communiceren en geef duidelijk aan wat ik nodig heb. En ik heb mezelf meestal goed onder controle, maar ik verwacht wel dat je luistert als ik iets deel en samen met me werkt als het even fout gaat.

Wil je dat niet? Laat me met rust. Simpel. Blijf dan gewoon weg. Ik heb geen behoefte aan avontuurtjes. Ik heb mensen nodig die er helemaal voor gaan, net zoals ik dat doe. Als dat te veel voor je is, dan zijn we geen match. Simpel zat.

Liefs,
Valerie

💗

–

Jouw steun betekent alles voor mij! Shop via mijn bol.com link en ondersteun mijn blog op een eenvoudige maar effectieve manier. Geen extra kosten, wel veel waardering. 🌈”