Man, zeventien zijn is niet makkelijk. Maar zeventien en opgesloten zitten?
Dat is gewoon klote. Daar zat ik dan, zogenaamd chillend in een gesloten afdeling.
Stel het je voor: in plaats van een beetje lol te trappen of geheime nachtelijke avonturen te hebben, zat ik daar.
Het was totaal niet hoe ik me mijn leven had voorgesteld.
Elke dag voelde als een slechte herhaling van de vorige.
Maar weet je wat? Ondanks de ellende was er één ding waar ik iedere dag weer naar uitkeek: een kaart van oma.
Ja, echt waar, iedere freaking dag lag er een nieuwe kaart voor me klaar.
Oma was altijd een beetje… uniek.
Ik bedoel, ze liep gewoon weg in een volle stad en verwachtte dat je haar bij kon houden. Maar dat was niet het enige wat haar zo bijzonder maakte.
Oma had namelijk een voorliefde voor opvallende kleding, en ze droeg vaak van die wijd uitlopende jurken in felle, vrolijke kleuren.
En op m’n twaalfde? Vroeg ze me of ik mijn badpak wilde uitlenen aan een ander meisje, waarom niet?, zei ze dan.
“We hebben toch allemaal een lichaam? Je kan prima in je nakie gaan zwemmen”.
En dan vertelde ze me er doodleuk ook nog even bij dat ik toch niet zoveel voorgevel had, dus preuts doen was niet nodig.
Oké, terug nu naar de kaartjes.
Het waren geen gewone kaartjes. Eerder een soort van kijkdoosjes naar het leven van mijn oma, met verhalen die ze met me deelde, vaak vol met wijsheid en levenslessen.
Die kaartjes waren echt mijn dingetje toen.
Elke keer als het even zwaar was, had ik oma’s woorden.
Er was er eentje, hè, die vergeet ik nooit meer.
Ik rukte de envelop open zoals altijd, denkend: “Kom maar op, oma, met je les van de dag.”
En bam, daar was ‘ie dan: “Lieverd, je bent net een zacht eitje.” Ik proestte het uit. Serieus? Een eitje?
En daarna: “En zachte eitjes, die lopen leeg.”
Oké, stop. Wat probeerde oma hier te zeggen? De eerste gedachte was: bedoelde ze dat ik te gevoelig was? Of dat ik te makkelijk ‘breek’?
Het duurde even voordat het kwartje viel.
In oma-taal betekende dit: “Blijf sterk. Geef niet te veel van jezelf weg. Bewaar je kracht.”
Ik staarde naar die woorden, speelde ermee in mijn hoofd.
Oma had gelijk. In deze lastige tijd moest ik sterk blijven, mezelf niet verliezen.
Ik moest mijn “ei” bij elkaar houden, en zorgen dat ik niet “leegliep”.
Dus, dat deed ik. Ik besloot dat, hoewel ik misschien een ‘zacht eitje’ was volgens oma’s definitie, ik allesbehalve leeg zou lopen.
Ik keek opnieuw naar de kaart, dit keer met een glimlach.
Ja, wellicht was ik een ‘zacht eitje’, maar dat betekende niet dat ik mezelf zou laten leeglopen.
Iedere keer als het even tegen zat, keek ik naar die kaart.
En weet je wat? Het hielp.
Ik niet zou toestaan dat ik leegliep. Nu niet en nooit niet.
Ik besloot ik dat ik mijn kracht zou bewaren, wat er ook gebeurde.
En dat, is het verhaal van hoe een ‘zacht eitje’ haar innerlijke kracht vond en zichzelf beloofde dat ze geen omelet zou worden, hoe roerig het leven soms ook was. 😄🍳
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen!
Als je ooit een ‘zacht ei’ momentje hebt, denk dan aan mijn oma’s eitjeswijsheid en laat het je kracht geven.
Tot de volgende keer ,
Valerie
