Een ode aan Bob, de stille huisgenoot.
Er is iets troostends aan dingen die blijven. Dingen die niks vragen, niks zeggen, niks forceren, maar er gewoon zijn.
Zoals een spin. In de wc.
En zo ontstond dit gedicht:
Twee zielen. Eén wc
Ik zeg hem elke ochtend gedag
Bob zegt niks terug
Hoeft ook niet
Hij is als een vriend
Lijkt op mij
Zegt nooit te veel
Bouwt in stilte
Hij woont in de wc
Rechtsboven. Net buiten bereik
Slimme plek, Bob, zeg ik
Daar stoort niemand je
Hij beweegt niet
Toch voelt hij alles
Elke deur die dichtslaat
Elke zucht die blijft hangen
Soms vangt hij een vlieg
Soms mijn blik
We leven samen
alsof we elkaar vergeten zijn
Ik laat hem met rust
Hij mij ook
Twee zielen
Eén wc
Valerie Meijers
Vond je ‘Twee zielen. Eén wc’ mooi?
Sla ‘m dan op op Pinterest, voor later.
Of voor als je ook zo’n Bob hebt. 🕷️
Geef een reactie