Iemand vroeg me laatst hoe ik omga met conflicten voor mijn reflectiechallenge. Nou, dat is een interessante vraag! Conflicten zijn als die ene gast die je niet hebt uitgenodigd, maar die altijd weer denkt dat-ie welkom is. En ik? Ik ben niet bepaald in voor ongevraagde drama. Maar als je me vraagt hoe ik ermee omga, krijg je geen standaard “ik blijf kalm”-antwoord (want eerlijk, dat lukt me niet altijd. Wat ik wil is simpel: los het op en laten we doorgaan. Geen gezeik, geen eindeloze discussies.
Het is geen wedstrijd, het is teamwork
Als er een conflict zich voordoet, probeer ik altijd eerst echt te luisteren. Ik wil begrijpen waar de ander vandaan komt, en ik geef altijd ruimte voor hun verhaal. Maar zodra de ander alleen maar bezig is met zijn of haar gelijk krijgen, begint mijn geduld snel op te raken. Ik ben daar niet voor. Het gaat niet om winnen, het gaat om samenwerken aan een oplossing. Als je niet samen wilt werken om het probleem op te lossen, dan blijft er weinig van het conflict over, behalve frustratie en een hoop verloren tijd.
Serieus, soms kan je iets in 5 tot 10 minuten oplossen, maar de ander blijft maar in cirkels draaien, zoals een hamster in zijn rad. Het is bijna alsof ze een hobby hebben in tijdverspilling. En weet je, ik heb wel beter te doen dan zo’n eindeloze discussie.
Het is niet dat ik geen geduld heb, ik heb gewoon geen zin om mijn energie te verspillen aan nutteloze gesprekken. Als er geen vooruitgang is, kun je me blijven oproepen voor een andere ronde, maar ik ben hier niet om eindeloos in jouw rad te blijven draaien.
Geduld? Wat is dat?
Oké, ik geef toe: geduld is niet mijn sterkste kant als het om conflicten gaat. Als er iets moet gebeuren, wil ik dat NU. Geen uren/wekenlang gedoe, geen eindeloze gesprekken. Ik wil gewoon dat het probleem opgelost wordt en snel. Natuurlijk, sommige mensen hebben tijd nodig om dingen te verwerken, en hoewel ik altijd wil handelen, heb ik geleerd dat soms een beetje geduld geen kwaad kan… Maar als ik na een paar dagen nog steeds hetzelfde gezeik zie, dan beginnen we gewoon weer het gesprek opnieuw—en deze keer met een iets minder vriendelijke versie van mezelf.
“Ja, ja, we doen het anders” – Oh, echt?
Wat ik niet kan uitstaan, zijn de mensen die “ja” zeggen om er vanaf te zijn, maar ondertussen gebeurt er helemaal niks. Herkenbaar, toch? Ze beloven verandering, maar die verandering blijft uit. Tuurlijk, patronen zijn diepgeworteld, en ik begrijp ook wel dat niet alles altijd in één keer opgelost kan worden. Maar als ik na een paar dagen of zelfs weken nog steeds hetzelfde gezeik zie, dan gaan we het gesprek gewoon opnieuw voeren. Ik ben klaar met loze beloftes. Ik wil geen gebakken lucht, ik wil echte actie en vooruitgang.
Conclusie: geen ruimte voor onduidelijkheid
Als er iets is waar ik geen geduld voor heb, dan zijn het onduidelijke en onproductieve conflicten. Als we samen een oplossing kunnen vinden, ben ik all-in. Maar als je alleen maar wilt winnen of je gelijk wilt halen, dan stoppen we hier. Geen tijd voor onduidelijkheid, geen ruimte voor eindeloze discussies. Als we willen samenwerken aan een oplossing, ben ik helemaal voor je. Maar als je liever blijft hangen in hetzelfde, dan stop ik mijn energie liever in iets wat wel ergens naartoe gaat. Mijn tijd is kostbaar, en ik ben niet van plan die te verspillen aan eindeloze discussies. Zo simpel is het. 💁♀️
Liefs,
Valerie 💗
Wat denk jij? Hoe ga jij om met conflicten? Laat het me weten in de reacties!
Heb je mijn reflectie van dag 18 gemist? Geen zorgen! Je kunt het artikel hier lezen:
Dag 18 Reflectie: Reflectie Challenge: Wat betekent monogamie voor mij?
Heb jij een onderwerp waar je graag mijn blik op zou zien in een volgende reflectie? Drop het in de reacties! Ik hou van frisse ideeën, scherpe vragen en onverwachte invalshoeken.
Vind je mijn challenge tof en wil je me steunen?
Superlief! Dat kan via:
✨ mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte
☕ buymeacoffee.com/valkyriebeatflow
Dankjewel voor je support! Jij bent geweldig. 💛
Geef een reactie