Soms zegt poëzie meer dan een uitleg ooit zou kunnen. Dit gedicht verkent de rauwe emoties van liefde, pijn en innerlijke strijd. Het weerspiegelt gevoelens die velen van ons misschien herkennen, op een manier die confronterend en troostend is.
Tussen de Doorns
Ik hou iedereen op afstand
De wereld kan me gestolen worden
Ik trek me terug van alles wat leeft
Mijn emoties trekken me van de ene naar de andere kant
Ik wil niet meer voelen
Ik ben koud, of ik brand van binnen
Woorden gloeien op mijn tong
Ik spuug ze uit,
zoals ik jou telkens weer van me afduwde
omdat de emoties me te veel werden
Te overweldigend om mee om te gaan
Maar zodra je wegliep
Viel ik op mijn knieën
Wanhopig om je terug te krijgen,
omdat jij mijn adem was
Sodemieter op. Blijf. Alsjeblieft.
Liefde draagt rode bloemblaadjes
Zo verleidelijk zacht
Ze troost me als ik haar binnenlaat
Fluistert zoet in mijn oor
en dan laat ze me bloeden
Ik ben niet klaar om mezelf opnieuw te verliezen
Haar geur verleidt me keer op keer
Dwingt me haar te plukken
Ik weet dat de doorns me verwonden,
maar zonder haar ben ik een lege vaas
Ik schreeuwde naar je om te blijven,
precies nadat ik je had weggestuurd
Tranen gleden over mijn gezicht
Mijn hart in stukken in mijn handen
Ik hield ze omhoog alsof jij het weer kon maken
maar je liep weg alsof je niets hoorde van wat ik zei,
alsof ik niet bestond
Liefde is een roos met een geknakte steel
Altijd op het punt om te breken
Haar doorns liggen in stilte
Klaar om me opnieuw te doorboren
Als ik zwak genoeg ben om haar toe te laten,
wanneer de leegte me verslindt,
en ik niet meer weet hoe ik tegen haar kan vechten
Ik haat haar. Ik aanbid haar
Een sadistisch spel van zachtheid en scherpte
Voor je het weet zit je vast in een rozenstruik,
waar ik me diep in de stekels van mijn eigen verlangens snijd
Hopend dat de pijn me weer tot leven wekt,
want zonder die pijn ben ik niets
Zonder haar ben ik een ziel zonder hart
Ik besta pas als zij me laat voelen
Toch blijf ik verdomme liefhebben,
zelfs met bloedende handen
tussen die vervloekte doornen
omdat pijn alles is wat ik nog begrijp
Ik wil je
en ik wil je niet
Want als ik je toelaat
dan ben ik verloren
Maar zonder jou ben ik al dood
— Valerie Meijers
Soms kan een gedicht ons raken omdat het een stukje van onze eigen waarheid laat zien. Wat roept dit gedicht bij jou op? Deel gerust je gedachten in de reacties.
Liefs,
Valerie
Benieuwd naar meer?
Neem ook eens een kijkje bij mijn andere gedichten:
- Wanneer alles niet genoeg is
- Loyaliteit is een wortel
- Verloren in wat was: een gedicht over loslaten
- Meer dan wat je ziet: een ode aan ons ware zelf
Check ook eens mijn Instagram @valeriespen, waar ik regelmatig mijn dichtkunst deel. Ik zou het leuk vinden je daar te zien!
Geef een reactie