Liefde is iets waar iedereen wel wat over te zeggen heeft. “Liefde is mooi,” “liefde overwint alles,” “zonder liefde ben je niet compleet.” Nou, dit jaar heeft me een heel andere kant van liefde laten zien, eentje waar minder vaak over gesproken wordt. Het was een jaar van vallen, opstaan en heel eerlijk naar mezelf kijken.
En nu? Nu weet ik niet eens zeker of ik nog wel zin heb om de liefde toe te laten. Misschien klinkt dat gek, maar soms is een pauze precies wat je nodig hebt. Hier zijn een paar lessen die ik heb geleerd – met een knipoog, wat wijsheid, en vooral veel eerlijkheid.
Liefde hoort niet zo ingewikkeld te zijn
Ik had altijd het idee dat liefde iets was waar je keihard voor moest werken. Dat het normaal was om steeds te twijfelen: “Doe ik het wel goed? Ben ik wel leuk genoeg?” Maar dit jaar heb ik geleerd dat het zo niet hoort te zijn. Als liefde meer voelt als een zware klus waar je constant over piekert en waar je geen pauze van krijgt, is het misschien tijd om de balans op te maken. Liefde hoort vanzelf te gaan, soepel te lopen – niet als een auto die vaststaat in een eindeloze file.
Mijn waarde hangt niet af van een ander
Er waren een hoop momenten waarop ik mezelf echt in twijfel trok. Waarom ging het mis? Wat deed ik verkeerd? Ben ik niet de moeite waard? Maar hier is de waarheid: mijn waarde staat vast. Punt. Niemand anders kan dat bepalen. Of iemand blijft of vertrekt, zegt niets over hoe goed of waardevol ik ben. Dat wist ik misschien al wel, maar dit jaar heb ik het echt gevoeld.
Loslaten is soms een cadeau aan jezelf
Soms wil je iets of iemand heel graag vasthouden, omdat je denkt dat het uiteindelijk wel goedkomt. Maar soms komt het niet goed en dat is oké. Het loslaten was misschien wel het moeilijkste wat ik dit jaar heb gedaan, maar het gaf me ook rust. En ruimte. Ruimte om adem te halen, ruimte om na te denken, ruimte om te groeien.
Niet alles hoeft te worden opgelost
Ik ben zo’n type dat alles wil analyseren. Waarom ging het zo? Wat had ik anders kunnen doen? Jezus, ik heb zoveel tijd gespendeerd aan het uitpluizen van elke blik en elk woord alsof ik een detective was in mijn eigen drama. Maar weet je wat? Sommige dingen zijn gewoon zoals ze zijn. Geen antwoord, geen conclusie, geen handleiding. En dat is helemaal prima. Hoe minder ik probeer alles op te lossen, hoe meer rust ik vind – en dat voelt als een opluchting na al dat gepuzzel.
Zelfliefde is de basis voor alles
Dit jaar is het me duidelijk geworden hoe belangrijk het is om echt voor mezelf te zorgen. En nee, dat heeft niets te maken met luxe spa-dagen (al zeg ik geen nee tegen een warm bad). Het gaat om het leren luisteren naar wat ik echt nodig heb en daar ook naar durven handelen. Het betekent grenzen stellen, dingen loslaten die niet meer werken, en mezelf op de eerste plek zetten. Want laten we eerlijk zijn: als ik niet goed voor mezelf zorg, hoe kan ik dan verwachten dat iemand anders dat wel doet? Zelfliefde begint bij mij.
Weet ik nog wel of ik liefde wil toelaten?
En nu zijn we bij de grote vraag aangekomen. Na alles wat ik heb meegemaakt, weet ik niet zeker of ik nog wel de liefde wil toelaten. Misschien klinkt dat raar, maar het voelt fijn om even een stap terug te doen. Niet omdat ik verbitterd ben (oké, misschien een klein beetje), maar omdat ik eerst helder wil krijgen wat ik nou echt wil. Misschien verandert dat volgend jaar, misschien niet. Voor nu is het prima zoals het is.
Ik weet niet wat 2025 gaat brengen, maar één ding is zeker: ik neem mezelf, mijn lessen en een flinke dosis humor mee het nieuwe jaar in. Wie weet wat er op mijn pad komt. Misschien wordt het toch de liefde, misschien gewoon weer een hoop hele goede pizza’s. Allebei prima.
Wat zijn jouw lessen van dit jaar? Deel ze met me, want ik ben benieuwd. Laten we samen leren en groeien – en misschien een beetje lachen om hoe het leven soms loopt.
Liefs,
Valerie
Geef een reactie