Oké, laatste dag. En ik leef nog.
Einde van de challenge.
Heb ik het gedaan zoals ik het in m’n hoofd had? Hell no.
Ik had een strak plan. Elke dag posten. Diep gaan. Transformatie in 30 dagen.
….dat is niet gebeurd.
Er kwamen pauzes. Stiltes. Momenten waarop ik dacht: laat ook maar.
Maar hé, 30 is 30. (Soort van.)
Ik heb die 30 dagen gewoon gehaald.
Misschien niet netjes. Misschien niet volgens plan. Maar ik heb ze aangeraakt, doorleefd, overleefd.
En dat telt. Ook al telt het niet. Maar toch wel. Snap je? Nee? Ik ook niet.
Perfectie is toch voor mensen zonder trauma’s.
Stilstand voelt als falen. Is het niet.
Vandaag gaat over stilstand.
Niet de stilstand waarin je Netflixend je vijfde toetje eet omdat je het leven haat.
Nee, de andere. De ongemakkelijke soort. Waarin je niets doet… en dat verdacht veel lijkt op falen.
Maar dat is het niet.
Soms moet je gewoon even niks.
Soms is stilstaan precies wat je nodig hebt om jezelf weer te horen.
Niet de versie die roept wat je allemaal moet,
maar de stem die zegt: “Hé. Je bent er nog. Je leeft nog. En je hoeft nergens te zijn behalve hier.”
Niet perfect, wel echt.
Dus ja.
Ik heb het niet perfect gedaan.
Maar misschien is dat juist de les.
Dat stilstand niet betekent dat je stilvalt, maar dat je aan het herkalibreren bent.
Dat de momenten waarop je denkt dat je achterloopt, vaak de momenten zijn waarop je eindelijk luistert.
Stilstand is geen stopknop.
Het is een pauze waarin je oplaadt, herijkt, en opnieuw kiest — als je durft.
Conclusie? Geen idee. Maar ik ben er nog.
Misschien is dat vrijheid. Misschien is dat groei. Misschien is het gewoon zaterdag.
Wat het ook is:
Ik ben hier nog. En dat is voorlopig genoeg.
Liefs,
Valerie
Geef een reactie