Oké, eerlijk is eerlijk: mijn 30-dagen reflectiechallenge liep even vast. Dag 13 was de laatste, en toen… tja, persoonlijke shit. Maar we gaan gewoon weer door. Want reflectie stopt niet als het leven even kut voelt. Dus, dag 14: Waarom geloven mensen liever wat comfortabel is dan wat waar is?
De waarheid is ruk
Ken je dat? Dat je zo comfortabel zit dat zelfs de afstandsbediening pakken voelt als een Olympische prestatie? Zo gaan veel mensen ook met de waarheid om.
Omdat de waarheid vaak ruk is. Het daagt je uit, schuurt, en het vraagt om verandering. Maar verandering is ongemakkelijk en ongemak vermijden zit in onze aard. We rennen massaal naar plezier alsof ons leven ervan afhangt, maar zodra pijn in zicht komt, maken we rechtsomkeert. Iedereen wil de highs zonder de lows, de beloning zonder de strijd. Maar echte groei komt niet uit wat makkelijk is, het komt uit wat je durft aan te gaan.
Verslaafd aan afleiding
Dopamine is de grote schuldige. Korte termijn geluk is overal: scrollen, shoppen, snacken, series bingen, porno kijken. Niet om je gelukkig te maken, maar om je verslaafd te houden. Want als je stopt met al die afleidingen en echt stilzit, kom je jezelf tegen. En dat is eng. Daarom houden mensen liever vast aan een comfortabele leugen dan aan een ongemakkelijke waarheid. Want als je toegeeft dat je patronen je kapot maken, betekent dat dat je iets moet veranderen. En daar hebben de meesten geen zin in.
Ik loop ook buiten met mijn koptelefoon op, maar dat is gewoon omdat ik liever m’n eigen soundtrack kies dan de herrie van de wereld. Maar binnen altijd geluid nodig hebben? Nooit echt stil kunnen zijn? Klinkt als een gevangenis met extra stappen.
“Comfort is waar dromen sterven.”
Zet een keer alles uit en zit in stilte. En als je na vijf minuten onrustig wordt, geforceerd op je telefoon kijkt en paniek voelt opkomen… gefeliciteerd, je bent officieel afhankelijk van constante prikkels. Welkom bij de moderne verslaving, zonder rehab.
Alleen zijn is geen straf
Wat ik trouwens ook vaak heb meegemaakt: mensen die zich afvragen waarom ik in stilte zit. ‘Waarom staat de tv uit? Lekker gezellig…’ of ‘Ik kan echt niet leven zoals jij hoor, altijd alleen.’ Alsof stilte iets engs is, alsof alleen zijn een straf is. Maar misschien is het niet de stilte die ze niet aankunnen, maar hun eigen gedachten. Misschien is het niet het alleen zijn dat ze vrezen, maar de confrontatie met zichzelf.
Eenzaamheid is niet hetzelfde als alleen zijn
Dan die eeuwige eenzaamheid. Zoveel mensen voelen zich leeg als ze alleen zijn, alsof ze iemand nodig hebben om compleet te zijn. Maar als je jezelf al niet aankan, hoe moet een ander dat dan wel doen? Je kunt niet verwachten dat iemand anders het gat vult dat je zelf niet durft te dichten. Leren alleen te zijn, zonder afleiding, zonder constante bevestiging van buitenaf, is cruciaal. Pas als je je eigen gezelschap waardeert, voelt ‘alleen zijn’ niet als een straf, maar als rust. En ironisch genoeg, juist dan trek je de juiste mensen aan—niet omdat je ze nodig hebt, maar omdat je ze kiest.
De kracht van zelfredzaamheid
Het mooie is dat je ook veel minder bullshit tolereert. Je laat niet zomaar iedereen binnen, blijft niet hangen in halfbakken relaties en kiest alleen wat echt bij je past. Want als je goed bent in je eentje, ben je niet langer afhankelijk van wie dan ook. En dat is vrijheid.
Als je alleen zijn ziet als een probleem, ligt de oplossing misschien niet in gezelschap, maar in jezelf. En dat is precies waarom zoveel mensen er liever voor weglopen.
Selectief zijn is geen angst, het is zelfbescherming
Wat ik trouwens ook regelmatig hoor is dat mensen denken dat ik bang ben om echt te leven, omdat ik niet zomaar iedereen in mijn kring toelaat. Grappig wel. Als je vaak genoeg op je bek gaat door verkeerde mensen, leer je vanzelf selectief zijn. Dat is geen angst, dat is gewoon gezonde zelfbescherming. Niet iedereen verdient een plekje in mijn leven. En geloof me, dat maakt het leven niet enger, maar juist een stuk relaxter.
“Je hoeft niet iedereen binnen te laten om gelukkig te zijn. Liever selectief gelukkig dan een open deur voor ellende.”
Verantwoordelijkheid nemen is moeilijk
Maar ja, vrijheid vraagt verantwoordelijkheid. En daar haken veel mensen af. Sommige mensen maken namelijk nooit hun excuses, zelfs niet als ze overduidelijk fout zitten. Hoe wil je dan ooit leren?
Fouten maken is menselijk, maar weigeren verantwoordelijkheid te nemen is pure arrogantie. En dan heb je nog de ‘ik ben wie ik ben’-mensen. Die types die doen alsof groei een optie is in plaats van een noodzaak. Ze gebruiken het als excuus om nooit te veranderen.
En vaak zijn het dezelfde mensen die geen ‘sorry’ kunnen zeggen. Want waarom je verontschuldigen als je vindt dat de wereld zich maar moet aanpassen aan jou? Maar als jij op hun tenen staat? Dan verwachten ze ineens een groots en meeslepend ‘het spijt me’. Hypocrisie op z’n best.
Ik zweer het, sommige mensen zouden nog liever hun linkerpink opeten dan toegeven dat ze fout zaten.
En het mooiste? Zelf verwachten ze excuses voor de meest achterlijke dingen. Een blik die verkeerd valt, een berichtje waar ze iets in lezen wat er niet staat, een grapje dat niet in hun straatje past. Dan eisen ze ineens dat je verantwoordelijkheid neemt, dat je inziet ‘hoe kwetsend’ je was. Maar als de rollen omgedraaid zijn, dan is het ‘ach, zo ben ik nou eenmaal’. Grappig hoe dat werkt, hè?
Waar zijn de mensen met discipline?
Waar zie je tegenwoordig nog mensen die echt ergens voor staan? Die hard werken, gezond leven, niet verslaafd zijn aan fastfood, social media, roken of drugs? Mensen die discipline hebben, hun shit op orde en niet op zoek zijn naar de makkelijkste weg?
Het lijkt zeldzaam geworden. Iedereen wil snel resultaat, maar zonder de moeite. Ze willen een fit lichaam, maar blijven maar junkfood eten. Succes, maar zonder offers. Respect, maar zonder er iets voor te doen. En ondertussen scrollen ze uren op hun telefoon, klagen ze over ‘het systeem’ en verwachten ze dat alles hen komt aanwaaien.
Maar hey, als je hard genoeg klaagt op Twitter, dan regelt iemand vast een shortcut naar succes voor je, toch?
De minderheid die wel kiest voor groei
Discipline is uit, excuses zijn in. Maar eerlijk? Ik heb liever de minderheid die wel kiest voor groei, voor hard werken, voor principes. Want als je kijkt naar wie echt iets bereikt in het leven, dan zijn het nooit de mensen die zich laten leiden door gemak en verslaving. Het zijn de mensen die de waarheid onder ogen durven zien, ook als die pijnlijk is. En dat is waar echte vrijheid begint.
De waarheid kan ongemakkelijk zijn, maar niks is zo pijnlijk als beseffen dat je je leven hebt verspild aan comfort. Kies verstandig.
En nu eerlijk: ben jij bereid om de ongemakkelijke waarheid onder ogen te zien, of blijf je liever comfortabel hangen in wat veilig voelt?
Liefs,
Valerie 💗
Dag 13 gemist? Je vindt hem hier:
👉 Minimalisme: Ik geef gewoon geen fuck om spullen
💭 Heb jij een interessant onderwerp voor mijn volgende reflectie? Drop het hieronder in de reacties! Ik sta altijd open voor nieuwe ideeën en verrassende invalshoeken.
Wil je mijn challenge supporten? Dat vind ik superlief! ❤️
Dat kan via mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte of via buymeacoffee.com/valkyriebeatflow.
Super bedankt voor je support! 😊
Geef een reactie