Mijn broer zei: “Val, je moet een kerstlied schrijven.”
En ik dacht: ah fuck… ja. Eigenlijk wel. Maar wat dan?
Ik heb weinig met kerstliedjes, omdat ze bijna altijd doen alsof warmte iets tijdelijks is. Alsof liefde ineens verschijnt omdat het december is. Alsof rust iets is wat alleen mag bestaan tussen lichtjes, vrije dagen en perfecte plaatjes.
En mensen zeggen dan ook nog vaak: doe even gezellig, het is kerst.
Alsof gezelligheid een knop is die je even omzet omdat de kalender dat zegt.
Dat idee klopt voor mij gewoon niet.
We wachten. Op kerst. Op dat ene moment waarop het gezellig moet zijn. Alsof alles dan ineens klopt, gewoon omdat het kerst is.
Quote uit het lied:
“We wait for love to feel complete
Forgetting we’re the love we seek.”
En dan denk ik.. waarom wachten tot kerst om te beginnen met voelen en gezellig doen?
“Why wait for Christmas to begin
When all the warmth still burns within?”
Dit lied gaat niet over cadeaus, diners of perfecte momenten. Het gaat over herinneren. Over dat besef dat wat we zoeken nooit echt weg was. Alleen overstemd door drukte, verwachtingen en hoe het ‘hoort’.
“The stars don’t shine just once a year
The glow we miss is always here.”
Voor mij zit het in de kleine dingen. In een woord dat blijft hangen. In een blik. In zacht blijven, ook als het leven daar soms dwars doorheen loopt.
“Each gift we give
Each gentle word
Reminds the heart
Of what it’s heard.”
Het is geen dag. Geen seizoen. Geen moment dat je moet halen.
“It’s not a day
It’s who we are
A quiet love beneath each scar.”
Ik wilde geen kerstlied dat je dwingt om iets te voelen. Eerder eentje dat je even stilzet en zegt: kijk nog eens.
Want soms voelt het alsof er iets ontbreekt.
Terwijl onze aandacht gewoon even ergens anders was.
“The love we seek
The peace we’ve sought
Was never gone
Just once forgot.”
Liefs,
Valerie 💗
Luister het lied hier:
Geef een reactie