Oké, laten we het maar meteen op tafel gooien: ik ga een 30-dagen challenge doen. Elke dag reflecteren op een vraag en daar een blog over schrijven. Klinkt goed, toch?
Waarom? Nou, omdat ik soms het gevoel heb dat mijn brein een overvolle browser met 1000 geopende tabbladen is, en misschien helpt het om af en toe eentje af te sluiten. Maar vooral omdat ik mezelf eens wat vaker wil herinneren aan wat er echt toe doet.
Maar goed, reflecteren dus. Niet zomaar oppervlakkige vragen zoals “wat is je lievelingskleur?” (hoewel, shout-out naar zwart, want dat past bij elke mood), maar echte vragen waar ik bij stil wil staan. Omdat ik soms het gevoel heb dat ik altijd maar doorga, altijd bezig ben met het volgende, zonder echt te zien of te waarderen hoe ver ik al ben gekomen.
En laten we eerlijk zijn, ik heb de neiging om pas trots te zijn als ik wereldrecords breek, terwijl ik mezelf misschien ook eens een schouderklopje mag geven voor gewoon niet instorten na een lange dag. Dus hier gaan we. De eerste vraag van deze challenge is…
Wat is iets dat ik tegen mijn toekomstige zelf wil zeggen?
Lieve toekomstige ik,
Eerst even checken: heb je inmiddels een boek of een cursus geschreven? Ik hoop het wel, anders moeten we even een serieus gesprek voeren. Echt, je was er al zo lang mee bezig, dus als je dit leest en dat is nog steeds niet gebeurd, waar ben je dan mee bezig?! (Ik bedoel dit natuurlijk op een liefdevolle manier, maar ook niet helemaal.)
Maar goed, laten we positief blijven. Wat ik vooral tegen je wil zeggen is: je bent nog steeds hier, en dat is al een prestatie op zich.
Weet je nog al die momenten waarop je dacht dat je het niet zou redden? Die keren dat je relatiebreuken moest verwerken alsof je hart een punching bag was? Al die keren dat je mensen vertrouwde en zij zich gedroegen alsof ze een Oscar probeerden te winnen voor ‘Beste Acteur in de rol van een Betrouwbaar Persoon’? Juist.
En ondanks al die dingen, ben je er nog. Sterker. Wijzer. En hopelijk nog steeds even eigenwijs.
Wat ik hoop dat je nog steeds weet
- Je geluk komt van binnen. Niet van een relatie, niet van erkenning van anderen, en al helemaal niet van externe validatie.
- Je hebt niemand nodig om compleet te zijn. Mensen mogen komen en gaan, maar jij blijft overeind. Je was vroeger wel het type dat zich vastklampte alsof je een drenkeling was op een wrakstuk (Titanic, iemand?), en laten we eerlijk zijn, dat was niet je beste eigenschap. Maar je hebt geleerd dat dat niet de manier is om gelukkig te zijn. Je kunt mensen waarderen zonder jezelf eraan vast te ketenen.
- Fouten maken is oké. Je hebt geleerd dat fouten geen mislukking zijn, maar gewoon een andere manier van leren. Je hebt niet gefaald, je hebt gewoon nog niet gewonnen. Kleine nuance, groot verschil.
Wat ik hoop dat je bereikt hebt
Naast dat boek of die cursus (ja, ik kom daar weer op terug, want ik meen het), hoop ik dat je nog steeds je eigen pad bewandelt.
Dat je niet bent veranderd in een of andere people-pleaser die dingen doet om anderen tevreden te houden. Want laten we eerlijk zijn, daar ben jij gewoon niet voor gemaakt. Als mensen je niet waarderen zoals je bent? Hun probleem.
Ik hoop ook dat je je energie niet meer verspilt aan dingen die niets opleveren. Jij was altijd degene die hard werkte, maar soms bleef hangen in mensen/dingen die eigenlijk nergens heen gingen. Hopelijk heb je dat losgelaten.
Oh, en hopelijk rook je nog steeds niet en drink je niet. Laten we niet vergeten hoe goed dat voor je was. Want nee, alcohol is geen oplossing. (Behalve als het gaat om het schoonmaken van oppervlakken, dan is het best nuttig.)
Dingen die je echt niet mag vergeten
- Je bent een sterk mens. Kijk even terug naar alles wat je hebt meegemaakt en je bent er nog steeds.
- Je bent goed genoeg. Je hoeft niet constant te bewijzen dat je ‘waardig’ bent. Je bent het al.
- Teleurstellingen horen erbij. Zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Simpel.
- Je hoeft niet iedereen te pleasen. Echt niet. Mensen die niet bij je passen, mogen gewoon lekker doorlopen.
Rust nemen is essentieel. Je hoeft niet altijd ‘aan’ te staan. Soms is een pauze nemen het slimste wat je kunt doen.
Tot slot, een kleine reality check
Waarschijnlijk lees je dit nu en denk je: “Jaja, ik weet het allemaal wel.” Maar doe je er ook iets mee?
Want ik weet hoe je bent. Je hebt de neiging om keihard te werken en jezelf kapot te buffelen zonder pauze. Hopelijk heb je inmiddels geleerd dat je soms ook mag genieten. Dat een moment rust niet betekent dat je ineens lui bent. Dat een serie kijken voor plezier niet “zonde van de tijd” is en dat soms een avondje niks doen net zo productief kan zijn als een werkdag van 12 uur.
Dus hier is mijn laatste boodschap aan je, toekomstige ik:
Blijf doorgaan, blijf groeien, blijf genieten. En als je ooit een slechte dag hebt, weet dan dat je er altijd doorheen komt. Zoals je altijd hebt gedaan.
Oh, en als je nu een steak aan het eten bent en een kop koffie erbij hebt, dan weet ik dat je het nog steeds goed doet.
Liefs, je vroegere zelf 💙
Zo, dag 1 van mijn challenge zit erop.
Nog 29 dagen te gaan. Ik weet nu al dat sommige vragen me gaan laten nadenken op een manier waar ik misschien geen zin in heb, maar hé, dat is een probleem voor de Valerie van morgen.
Voor nu: ik heb m’n reflectie gedaan en ik voel me eigenlijk best goed.
Benieuwd wat morgen brengt. Tot dan!
Oh, en als je mijn werk of liedjes waardeert en je wilt me steunen, kun je een donatie doen via: https://mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte/ of https://buymeacoffee.com/valkyriebeatflow 💙
Geef een reactie