Soms is pijn geen feit, maar een verhaal dat je er zelf van maakt.
Niet omdat je liegt, maar omdat je betekenis zoekt.
Want gevoelens zijn geen feiten, maar we behandelen ze vaak alsof ze dat wel zijn.
Dit gedicht is voor iedereen die te veel voelde, en het een naam gaf.
Je noemde het pijn
Wat als je het gewoon had laten passeren?
Die blik
Die verschuiving
Die deur die dichtging
Wat als je het had gezien,
het had gevoeld,
en het onbenoemd had gelaten?
Geen label
Geen betekenis
Niet: “ze hadden het moeten weten”
Alleen het besef dat iets veranderde
Zou het dan nog pijn hebben gedaan,
of was het niet meer dan iets dat gebeurde?
Het wordt pas een probleem
als je zegt dat het niet mag bestaan
Het wordt pas een wond
als je er een verhaal van maakt
Het wordt pas verlies
als je je vastklampt aan wat er niet meer is
Je noemde het pijn,
en gaf het gewicht
Ze bleven niet
Maar liefde is geen belofte
Toch sleept je hart
het allemaal met zich mee
Je vertelde jezelf:
“Dit betekent dat ik niet genoeg ben”
Maar de waarheid is:
dat het niets over jou zegt
Sommige momenten gaan voorbij
Sommige mensen ook
En heling begint
wanneer je het laat stromen
Je had geen reden nodig,
je had rust nodig
Maar je noemde het pijn,
en ging erin geloven
Je wilde dat het
meer betekende dan het deed
Maar dat deed het niet
En dat doet het nog steeds niet
Het wordt pas een litteken
als je eraan blijft krabben
Je noemde het pijn,
en je liet het binnen
Wat als je het deze keer
gewoon geen naam geeft?
Liefs 🖤
Valerie Meijers
Geef een reactie