Hoe ik bij deze video kwam
Ik zat laatst een video te kijken van Teal Swan over disorganized attachment. Niet omdat ik dacht “oh leuk, even therapie”, maar omdat de titel me triggerde. Meestal klik ik dat soort dingen aan met een half cynische houding: benieuwd wat ze gaat zeggen. Toch zat ik na een paar minuten al te knikken, niet zachtjes maar van die herkenbare “holy shit, dit ben ik”-knikjes. Het voelde alsof ze mijn hoofd openmaakte, erin keek en dacht: oké, laten we dit beest eens ontleden.
Wat disorganized attachment voor mij betekent
Disorganized attachment is voor mij twee krachten die totaal niet op één lijn liggen. Eén deel wil dichtbij zijn, veiligheid bij iemand voelen, dat gevoel van “wij tegen de wereld”. Het andere deel denkt: pas op, mensen zijn niet te vertrouwen, hou afstand. En dat is geen proces dat langzaam verschuift, het kan binnen een uur omslaan. Ik kan ’s ochtends naast iemand wakker worden en denken: dit is de fijnste plek op aarde. En voor de avond valt kan ik naar dezelfde persoon kijken en voelen dat ik ruimte wil, eruit wil, dat het te verstikkend voelt.
Het voelt alsof je dorst hebt, maar het enige water in de buurt misschien vergif is. Je wilt het, je hebt het nodig, maar je vertrouwt het niet. Elke keer dat je drinkt, checkt een deel van je brein of er geen gif in zit. Wat Teal Swan in de video goed uitlegde, is dat die tegenstrijdigheid vaak komt door ervaringen waarbij de persoon die je veilige haven had moeten zijn, óók de bron was van pijn of angst. Daardoor koppel je veiligheid en gevaar in je hoofd aan dezelfde persoon.
Hoe het er in de praktijk uitziet
In mijn dagelijks leven betekent dat dat ik met iemand een geweldige dag kan hebben, alles voelt fijn en chill. Dan gebeurt er iets kleins, bijvoorbeeld iets wat niet helemaal klopt met een afspraak en bam, daar is mijn vermijdende kant. Mijn lijf wil afstand, mijn gedachten worden ijskoud, ik ga analyseren en scenario’s bedenken. Maar dit gebeurt alleen bij mensen die ik echt leuk vind, want de meeste mensen doen me simpelweg niks. Zodra ik die afstand neem, begint de andere kant zich te roeren. En dan komt de angst om iemand kwijt te raken, het paniekgevoel van “nee, ik wil je toch niet verliezen” en ben ik weer bezig met manieren om de verbinding te herstellen, ook al was ik echt net nog bezig met afsluiten. Het is emotioneel pingpong spelen met jezelf, zonder pauzeknop.
Hoe Teal het uitlegt en hoe ik het zie
Teal noemt het “twee veiligheidsstrategieën die elkaar tegenwerken”, ik zie het als twee bewakers in mijn hoofd. De één schiet op alles dat ook maar een beetje verdacht is, vertrouwt niemand, ook niet degene die gisteren nog veilig leek. De ander gooit de poort wijd open en laat iemand binnen, zelfs met een mes in haar hand. Ze praten niet met elkaar, er is geen overleg, ze reageren allebei op hun eigen manier. Het resultaat is… chaos.
Waarom dit niet zomaar op te lossen is
Veel mensen zeggen: “Je moet gewoon leren je veilig te voelen in relaties, je moet gewoon iemand leren vertrouwen, je hebt gewoon steeds de verkeerde persoon gehad.” Ja, tuurlijk, klinkt leuk, maar het slaat de realiteit plat. Als je meerdere keren door een haai bent gebeten, spring je niet zomaar met een glimlach het water in. Eerst moet je leren of dat wat langs je zwemt een haai is of gewoon een onschuldige vis. Voor mij is veiligheid geen vaag, warm gevoel maar iets dat iemand consequent laat zien, keer op keer. Het is bewijs. En zelfs dan blijft er een deel van mij dat checkt of de deur op slot kan als het nodig is.
Wat ik doe om ermee om te gaan
Ik probeer mezelf te kapot observeren. En niet meteen te reageren, maar eerst kijken: is dit echt zo’n klootzak of is dit gewoon mijn hoofd dat oude patronen afspeelt? Ik pak rust, haal adem, zoek stilte, stap even uit de situatie. Niet omdat ik opeens de Dalai Lama wil zijn, maar omdat ik wil voorkomen dat ik beslissingen neem waar ik later spijt van heb. Ik wil bewust kiezen. Soms laat ik de kant die wil verbinden winnen, soms de kant die afstand wil. Maar ik weiger één van de twee zomaar het stuur te laten grijpen. Ik geef steeds maar kleine stukjes van mezelf. Hoe iemand met die stukjes omgaat, bepaalt of er meer komt.
Mijn belangrijkste inzicht
Disorganized attachment is geen fout in mijn systeem, het is ooit ontstaan om me te beschermen. Het maakt me alert en zorgt dat ik snel voel wanneer iemand me kan raken, maar het betekent ook dat ik op scherp sta bij mensen die dat niet verdienen. Het gaat er voor mij niet om dat ik niks voel of alles voel in balans. Het is of niks, of alles. Er zit geen veilige middenstand, nog niet.
Maar wie weet… misschien lukt het me ooit om dat te veranderen.
De video van Teal Swan
De video die mij inspireerde is van Teal Swan en je kunt hem hier bekijken: Teal Swan – Disorganized Attachment
Liefs,
Valerie ❤️
Geef een reactie