Iedereen laat iets achter in het leven van anderen, of je dat nou wilt of niet. Maar hoe wil ik herinnerd worden? Niet als iemand die netjes binnen de lijntjes kleurde en deed wat de maatschappij van haar verwachtte. Niet als iemand die haar mond hield om de lieve vrede te bewaren.
Nee, als ik iets nalaat, dan is het de herinnering aan iemand die echt was. Die haar eigen weg ging, ook als dat betekende dat ze vaker struikelde dan gemiddeld. Die niet perfect was, maar wel oprecht.
De waarheid zonder suikerlaagje
Als ik ooit een afscheidsbrief zou schrijven, zou dat geen emotionele ode zijn aan het leven, vol ‘alles-gebeurt-om-een-reden’ clichés en inspirerende wijsheden.
Nee, dan zou ik gewoon zeggen zoals het is. Het leven is soms mooi, soms ruk, en de meeste mensen rommelen maar wat aan. En dat is prima.
Ik heb nooit begrepen waarom we altijd alles zoetsappig moeten brengen. Waarom zou ik mezelf censureren om anderen zich comfortabel te laten voelen? De waarheid is niet altijd gezellig, maar wel eerlijk.
Geen sociale vlinder
Sommige mensen willen herinnerd worden als de altijd vrolijke, sociale vlinder die overal vrienden maakte en zich moeiteloos in elke groep mengde. Leuk voor hen, maar dat is niet wie ik ben en ook nooit zal zijn. Ik ben niet iemand die zich automatisch aanpast aan elke groep. Ik ben niet het type dat gezellig meedoet met small talk om maar sociaal te zijn. Maar als ik ergens ben, ben ik echt aanwezig. Als ik met je praat, luister ik. En als ik geef om iemand, dan is dat niet halfbakken.
Mijn eigen pad
Sommige mensen vinden hun pad moeiteloos. Ze volgen de route die al voor hen is uitgestippeld en vragen zich nooit af of ze daar echt willen lopen. Ik niet. Mijn pad was nooit geplaveid, eerder een ongebaande route vol onverwachte afslagen, omwegen en af en toe een bordje “Doodlopende weg” dat ik natuurlijk pas zag nadat ik er vol gas in was gelopen.
Niet omdat ik per se anders wilde zijn, maar omdat ik simpelweg niet klakkeloos volg. Ik kan niet zomaar doen wat ‘hoort’, als dat voor mij nergens op slaat. Als iets niet klopt, voel ik dat meteen. En dan ga ik op zoek naar een andere weg, ook al betekent dat dat ik opnieuw moet beginnen, of soms even stilsta.
Ik ben geen meeloper, nooit geweest. Niet uit principe, maar omdat het gewoon niet in me zit. Als iets niet goed voelt, doe ik het niet. Als iets nep is, stap ik eruit. En als dat betekent dat ik af en toe alleen loop, prima. Liever dat dan meedoen aan iets waar ik niet in geloof.
Sommige mensen noemen dat koppig. Ik noem het trouw blijven aan mezelf.
Mijn loyaliteit
Ik laat niet zomaar iemand toe. Niet omdat ik bang ben, maar omdat ik kieskeurig ben. Mijn vertrouwen geef ik niet makkelijk weg, en mijn hart al helemaal niet. Maar als ik kies, dan weet je wel dat het echt is. Dan vecht ik, dan blijf ik, dan geef ik alles—ook als het moeilijk wordt.
Ik ben geen opgever. Ik geloof in liefde, in doorzetten, in ergens voor gaan. Ik geef niet op bij twijfel, bij afstand, bij obstakels. Maar ik heb ook geleerd dat vechten alleen zin heeft als de ander dat ook doet. Je kunt iemand vasthouden, maar niet trekken. Je kunt hopen, maar niet in je eentje dragen.
Ik hoop dat mensen zich herinneren dat als ik liefhad, dat met mijn hele hart was. Dat ik niet iemand was die wegliep bij de eerste scheur, maar uiteindelijk wel inzag dat liefde geen strijd hoort te zijn waarin je jezelf verliest voor iemand die jou niet op dezelfde manier kiest.
Want liefde is geen strijd die je alleen hoort te voeren—het is iets wat je samen kiest, elke dag opnieuw.
Mensen boos maken – een talent op zich
Ik heb mensen boos gemaakt. Niet omdat ik eropuit was om te provoceren (oké, misschien af en toe voor mijn eigen vermaak), maar omdat ik niet geloof in dingen inslikken alleen om de vrede te bewaren.
De waarheid is niet altijd gezellig. Maar sommige mensen verwachten dat je hem inpakt in een strik, anders is het ‘te hard’. Alsof je een cactus in een cadeautasje stopt en dan verbaasd bent dat iemand zich alsnog prikt.
Mensen willen zich goed voelen, niet noodzakelijk de waarheid horen. Ze willen harmonie, geen groei. En als je hun zorgvuldig opgebouwde bubbel doorprikt, ben jij ineens ‘te direct’, ‘te moeilijk’ of mijn favoriet: ‘te ongevoelig’.
Maar eerlijk? Ik slaap prima zonder goedkeuring van mensen die liever een leugen omarmen dan een ongemakkelijke waarheid onder ogen zien.
Populair? Nee. Echt? Absoluut.
En ja, dat betekent dat je niet altijd populair bent. Dat mensen je als ‘te direct’ bestempelen, dat ze zich aangevallen voelen als je iets benoemt wat ze liever in de schaduw laten. Maar dat is niet mijn probleem. Liever een paar mensen die echt begrijpen hoe ik in elkaar zit, dan een kamer vol mensen die alleen van de versie van mij houden die hen niet uitdaagt.
Ik weet dat mijn manier van denken niet voor iedereen is. Dat hoeft ook niet. Sommige mensen vinden het ongemakkelijk als iemand geen blad voor de mond neemt, als iemand zegt wat ze zelf liever vermijden. Maar dat is niet mijn probleem. Ik ben hier niet om mensen gerust te stellen met verzachtende leugens. Ik heb altijd geloofd dat echte verandering, echte groei, begint bij confrontatie. En als dat betekent dat ik af en toe iemand ongemakkelijk maak? Prima. Ik ben liever degene die iemand wakker schudt dan degene die hen in slaap sust met sociaal wenselijke onzin.
De lastige persoonlijkheid
Misschien herinneren mensen me als een moeilijke persoonlijkheid. Dat is prima. Als moeilijk betekent dat ik niet alles accepteerde wat me werd voorgeschoteld, dan draag ik die titel met trots. Ik heb nooit geloofd in doen alsof, in buigen voor sociale normen die nergens op slaan. Ik ben mezelf gebleven, in elke situatie—ook als dat betekende dat ik de enige was die iets anders zei.
Mensen houden van voorspelbaarheid, van soepele interacties zonder weerstand. Maar ik pas me niet aan om anderen een comfortabel gevoel te geven. Waarom zou ik? Als dat betekent dat ik als lastig of te direct word gezien, so be it. Ik ben liever trouw aan mezelf dan een schim van wat anderen willen dat ik ben.
Altijd eerlijk en oprecht
Mensen mogen me herinneren als direct, uitgesproken, soms een beetje confronterend. Maar wat ik echt hoop, is dat ze begrijpen waarom. Dat ik niet hard was, maar eerlijk. Dat ik niet sprak om te kwetsen, maar omdat ik geloof dat eerlijkheid de puurste vorm van liefde is.
Voor mij is waarheid geen wapen, maar een vorm van zorg. Ik troost niet met leugens, want daar heeft niemand iets aan. Liever een ongemakkelijke waarheid die je helpt groeien, dan een mooie leugen die je in slaap sust. Als ik om je geef, zeg ik wat je moet horen, niet alleen wat je wilt horen. Niet omdat ik ongevoelig ben, maar juist omdat ik dat niet ben.
Achter mijn scherpe woorden zat altijd een zacht hart. Een hart dat gaf, dat bleef, dat meer voelde dan mensen misschien dachten. Ik hoop dat mensen zich herinneren dat ik altijd oprecht was, dat ik nooit half gaf, en dat mijn liefde zich uitte in echtheid—niet in schijn.
Voor mij hoefde niemand zich anders voor te doen. Ik heb geen geduld voor façades en toneelstukjes. Wees gewoon wie je bent—ik kijk nergens gek van op. En als er iets is waar ik moeite mee heb? Dan zeg ik het wel. Maar dat betekent niet dat ik je niet accepteer. Eerder het tegenovergestelde: ik waardeer mensen precies zoals ze echt zijn, zonder filter, zonder masker.
Want als ik iets nalaat, dan is het dat: ik hield van mensen zoals ze echt waren, en ik hoop dat ze dat ook zagen.
Humor is belangrijk
En misschien, als ik echt geluk heb, herinneren ze zich ook dat ik humor had. Dat ik niet alleen kritisch was, maar ook kon lachen om de absurditeit van het leven. Want laten we eerlijk zijn, het leven is een bizarre rit vol belachelijke situaties en domme mensen. En als je daar niet om kunt lachen, dan wordt het allemaal wel erg zwaar.
De kern van mijn herinnering
Als mensen later aan mij terugdenken, hoop ik dat ze zeggen:
Ze was misschien niet voor iedereen, maar ze was wel altijd zichzelf. En dat is precies hoe ze herinnerd wilde worden.
Want uiteindelijk gaat het er niet om hoeveel mensen je aardig vonden, maar om hoe trouw je was aan jezelf. En daar heb ik nooit concessies in gedaan.
Liefs,
Valerie ❤️
💭 Gisteren gemist? Lees Dag 8 hier: https://mindreset.blog/gelijkwaardig-ja-identiek-nee-bedankt/
Heb jij een tof onderwerp waar ik over kan reflecteren? Drop het in de reacties, ik sta open voor nieuwe invalshoeken!
Wil je me steunen tijdens deze challenge? Dat kan via mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte of buymeacoffee.com/valkyriebeatflow. Dankjewel! ❤️
Geef een reactie