Eergisteren kreeg ik een bericht in mijn inbox: Wat is jouw religie? Het zette me aan het denken. Niet per se over religie, maar meer over wat ik überhaupt geloof. Geloof ik dat alles met een reden gebeurt? Dat het universum signalen stuurt? Dat karma uiteindelijk iedereen terugpakt? Of is het leven gewoon één grote willekeurige puinhoop zonder logica of hoger plan?
Laten we eerlijk zijn: ik heb nooit echt in iets geloofd. Geen hogere machten, geen groot kosmisch plan dat mijn pad uitstippelt. Maar soms… gebeuren er dingen die zo toevallig zijn dat zelfs de meest nuchtere geest even achter z’n oren krabt.
Misschien ben ik gewoon iemand die te veel twijfelt om me volledig in een geloof of overtuiging te storten. Al lijkt het me best fijn om gewoon in iets groters te kunnen vertrouwen zonder mezelf in duizend vragen te verliezen. Gewoon even niet alles hoeven analyseren, geen intern debat voeren over de betekenis van elk detail, maar simpelweg denken: “Dit moest zo zijn.“
Mijn brein: de ultieme gaslighter
Ik grap vaak dat ik mezelf gaslight, want gaslighten is iemand laten twijfelen aan zijn eigen realiteit—en laten we zeggen dat ik daar geen externe hulp bij nodig heb. Mijn brein heeft die skill tot in de perfectie ontwikkeld. “Dit is vast een teken!” zeg ik enthousiast. “Of… misschien gewoon toeval. Doe toch niet zo fucking dramatisch.” antwoord ik mezelf binnen drie seconden.
Ik ben letterlijk mijn eigen toxische relatie. Alleen dan zonder de dramatische break-ups en goedmaakseks. Maar ach, het houdt me scherp.
Toeval, het universum of gewoon een smerig goed getimede soap?
Soms vraag ik me af: Hoe groot is de kans? Hoe groot is de kans dat een bizarre samenloop van omstandigheden je in een situatie brengt die zo toevallig is dat je bijna gaat geloven in iets groters? Nou, laat me je meenemen naar een verhaal dat bijna voelt alsof het geregisseerd is door het universum zelf.
Er was eens een vent uit Frankrijk. Laten we hem voor het gemak “Stokbrood” noemen, want zo noemt mijn moeder hem ook. (In mijn familie krijg je een bijnaam of je het nou wilt of niet. En nee, je hebt geen stemrecht in de zaak) Hij was charmant, mysterieus en – o ja – paratrooper. Zo’n stoere militaire gast die uit vliegtuigen springt alsof het niets is. En ik was verliefd. HEEL. ERG. Verliefd. En zoals dat gaat met verliefdheid, zet je soms je gezonde verstand in de koelkast. Stokbrood wist precies hoe hij met mijn onzekerheden moest spelen, had altijd smoezen paraat en verdween net zo snel weer als hij opdook. Maar ik bleef hem vergeven, want ja, liefde maakt blind, doof en blijkbaar ook dom. Elke keer als hij verdween en weer terugkwam met een sterk of zielig verhaal, liet ik hem weer binnen. En ik dacht dat dat betekende dat ik loyaal en begripvol was.
Het heeft lang geduurd en er is veel tussen ons gebeurd, maar ik ga je niet vermoeien met alle details – daar gaat het nu ook niet om.
Van dromen naar realiteit (of toch niet?)
Ik was al een tijdje bezig met Frans leren. Niet omdat ik nou zo’n taalfreak ben, maar omdat ik hem beter wilde begrijpen. En als ik héél eerlijk ben… ook omdat ik serieus overwoog om uiteindelijk naar Frankrijk te verhuizen. In mijn hoofd zag ik het al helemaal voor me: een charmant huisje ergens op het platteland, mezelf moeiteloos verstaanbaar maken tussen de locals, casual “c’est la vie” mompelen terwijl ik door pittoreske straatjes slenterde—het hele filmische plaatje.
Dus, dat betekende niet alleen wat basiswoordjes leren, maar echt mijn uitspraak verbeteren. Ik wilde vloeiend klinken, zonder dat het leek alsof ik een mond vol knikkers had telkens als ik “rendez-vous” probeerde te zeggen.
Gelukkig kwam het universum (of puur toeval) op tijd tussenbeide.
Een leraar die méér wist dan alleen Franse grammatica
Want via een Online Franse leraar (die ik natuurlijk niet had gevonden als ik niet zo wanhopig was om de taal te leren voor een jongen die steeds verdween), belandde ik in een kettingreactie van toevalligheden die je eerder in een film dan in het echte leven zou verwachten.
Ik vertelde hem dat ik serieus overwoog om naar Frankrijk te verhuizen. Niet per se naar Stokbrood toe (“tuurlijk niet, het is puur toeval dat hij daar woont”—ahum), maar gewoon, omdat ik dacht dat het daar beter zou voelen. Hij reageerde eerst neutraal, maar naarmate ik meer over Stokbrood vertelde, begon hij steeds meer vraagtekens te zetten bij mijn grote Franse droom.
Hij waarschuwde me al snel dat Stokbrood geen ‘goede knul’ was. Maar goed, ik was koppig en nog niet helemaal klaar om mijn romantische luchtkasteel in te laten storten.
Het universum had er blijkbaar genoeg van.
En toen gebeurde het bizarre: die leraar had het met zijn vrouw over mijn Franse drama (want blijkbaar was mijn liefdesleven een prima gespreksonderwerp voor het avondeten), zijn vrouw had het op haar beurt met een collega erover, en die collega—die toevallig recent naar die regio was verhuisd—herkende de beschrijving.
Die dag zei die leraar: “Louve”—(zo noemde hij mij)—“er is iets heel toevalligs gebeurd…” en hij begon zijn verhaal te vertellen. Hoe mijn situatie via-via bij iemand was beland die toevallig net naar die regio was verhuisd en meteen een belletje voelde rinkelen.
Toen vroeg hij ineens: “Wat is eigenlijk zijn naam?“ Hij had me altijd alleen over The Bear (Ja, ook ik geef bijnamen) horen praten. Dus hij had zelfs geen idee wat zijn naam was. Maar gezien het bizarre toeval begon hij te vermoeden dat het weleens dezelfde persoon kon zijn.
Ik dacht nog: Nee joh, dat is ‘m toch niet. Frankrijk is groot, wat is de kans? Maar goed, ik zei zijn naam.
Van het zonlicht naar de schaduw (en weg uit mijn leven)
Een paar minuten later kreeg ik foto’s. Van Stokbrood. Samen met zijn vriendin. Met wie hij samenwoonde. En de vraag erbij: Is it him?
Je wil niet weten hoe hard die beelden binnenkwamen. Alsof iemand een bak ijswater over me heen gooide, gevolgd door een stomp in mijn maag.
En toen die informatie—dat hij blijkbaar óók een Nederlands vriendinnetje had—bij haar terechtkwam?
Stokbrood appte toen nog iets vaags tegen me dat zijn plek toch beter in de schaduw was (juist ja, een schaduwplek is perfect als je dingen verborgen wilt houden). En daarna? Nooit meer iets van hem gehoord.
Poef. Alsof het universum hem persoonlijk van de aardbodem had gevaagd… of in ieder geval van mijn radar.
Of misschien heeft zijn vriendin hem vermoord en ligt hij nu begraven onder een wijngaard in Bordeaux. Nou ja, in dat geval: santé! 🍷
Hoe groot is die kans?
Ik bedoel, hoe groot is die kans? Frankrijk is GROOT. Dit is niet een of ander klein dorp waar iedereen elkaar kent. Maar toch… BOEM, de waarheid viel zo in mijn schoot. Geen manifestatie nodig, geen universum dat fluisterend tekens stuurde—gewoon een bizar web van toeval.
Of misschien zat het universum wel ergens met de armen over elkaar, hoofdschuddend toe te kijken en dacht het: “Die arme meid… ze leert het echt nooit. Laten we haar toch maar een handje helpen voordat ze serieus overweegt om een je t’aime tattoo te nemen.”
Was dit een les of puur toeval?
Je zou dus kunnen zeggen: Dit was een teken van het universum! Een les om niet zo vergevingsgezind te zijn en dat sommige mensen geen tweede kans verdienen, laat staan een derde, vierde “maar deze keer is het anders”-poging. 🚩
Of je kunt zeggen: Dit was gewoon een ongelofelijk sterk staaltje toeval, en had net zo goed nooit kunnen gebeuren.
Maar als ik heel eerlijk ben… Heb ik die les wel echt geleerd? Want het was niet zo dat ik zelf de deur definitief dichtsmeet. Nee, het universum leek er klaar mee en gooide er gewoon een gigantische plottwist tegenaan, waardoor het verhaal abrupt eindigde. Het was alsof er een soort kosmische redactie ingreep en dacht: “Deze verhaallijn heeft nu lang genoeg geduurd, tijd om af te ronden.”
Of was het een reddingsactie? Want als dit niet via zo’n belachelijke samenloop van omstandigheden aan het licht was gekomen, had ik hem waarschijnlijk nog steeds vergeven. Had ik de zoveelste smoes aangehoord, mezelf gerustgesteld met “Hij zegt dat hij van mij houdt, dus het is zo” en had ik in hetzelfde patroon gezeten.
Nogmaals, hoe groot is de kans dat een Franse leraar, via zijn vrouw, via een collega, via een bizarre roddelketen, mij uiteindelijk de waarheid serveerde op een presenteerblaadje? Als ik dit in een film had gezien, had ik gedacht: “Wat een bullshit joh, veel te onrealistisch.”
Maar goed, daar zat ik dan. Stokbrood definitief afgebakken en uit mijn leven verdwenen.
De eeuwige herhaling van lessen die we niet willen leren
Ik zie het overal om mij heen. Dezelfde situaties, dezelfde types, dezelfde fouten—net zolang tot je eindelijk besluit ze niet meer te maken. Alsof het universum (of gewoon het leven) ergens met een diepe zucht zit en denkt:
“Oké, je snapt het nog steeds niet? Hier, nog een kans om het in te zien!”
Of misschien heeft het universum gewoon een sadistische kant en denkt het: Ik geef haar nog één kans. Nee, wacht—nog tien. Dit wordt vermakelijk.
En dit patroon zie ik niet alleen bij mezelf. Hoe vaak blijven mensen hangen in relaties die overduidelijk niet goed voor ze zijn? Hoe vaak vertellen vrienden je dat ze echt hebben geleerd van die toxische ex, om vervolgens een paar maanden later met een nieuw exemplaar van exact zo’n zelfde figuur aan te komen zetten? Hoe vaak verzucht je zelf dat je “nooit meer” over je grenzen laat gaan, om het vervolgens toch weer te doen omdat “Hij /zij bedoelde het niet zo, deze keer was het echt anders.”
Nee, het is niet anders. Je hebt gewoon de les nog niet door.
Is dit nou een goddelijk plan of gewoon een glitch in de matrix?
En als alles toeval is, waarom lijkt het dan zo verdacht vaak alsof we lesstof voorgeschoteld krijgen? Waarom voelt het soms alsof bepaalde dingen moeten gebeuren, simpelweg omdat we ze anders nooit zouden begrijpen?
Kijk, ik ben erg geïnteresseerd in spiritualiteit. Maar ik ben ook weer geen spirituele guru. Ik zit hier niet met kristallen om mijn nek en een wierookstokje in mijn hand te preken over hoe het universum ‘perfecte timing’ heeft. Maar zelfs ik kan niet ontkennen dat sommige dingen op een bijna griezelige manier kloppen. Alsof iemand ergens in de kosmos een Excel-bestand met onze lessen heeft openstaan en af en toe denkt:
“Nou, zo te zien snapt ze het nog steeds niet. Oké, plan B. Stuur nog een Stokbrood haar kant op.”
Toeval of een knipperend neonbord van het universum?
Hoe vaak gebeurt het dat mensen precies op het juiste moment de juiste inzichten krijgen? Of dat iets wat op dat moment als een ramp voelt, achteraf precies blijkt te zijn wat je nodig had?
Neem nou dit: er is een man die ik net heb leren kennen via een dating-app, en hij blijft maar pushen op een afspraakje. Eerst subtiel, alsof het een vrijblijvende optie is. Maar toen ik niet meteen enthousiast ja zei, begon de manipulatie.
“Maar we kunnen toch gewoon thee drinken? Het is maar thee.”
“Ik zal niet eens aan je zitten, echt niet.” (Oh, wat een geruststelling.)
“Of ben je bang? Ja, dat is het, je bent bang” (Ah, de beproefde tactiek van je op je ego bespelen—want ja, als je nee zegt, ben je blijkbaar ineens bang.)
“Waarom moet je het zo overdenken?” (Oeps, ik dacht dat nadenken normaal was. Blijkbaar is het teveel gevraagd om ergens bij stil te staan.)
“Hoezo te snel? Sinds wanneer geven wij iets om wat de wereld denkt?” (Het gaat niet om de wereld, maar ik wil jou gewoon eerst leren kennen voordat ik ga daten. Chill een beetje.)
En precies vandaag—ja, echt vandaag—lees ik een artikel over hoe manipulators altijd van snelheid houden. Hoe ze proberen je keuzes te beïnvloeden voordat je goed en wel doorhebt wat er gebeurt. Hoe ze een gevoel van haast creëren, zodat je minder nadenkt en sneller meegaat.
Toeval? Of een universum dat hints blijft droppen?
Trouwens, aan de man in kwestie: als je dit leest—als manipulators van snelheid houden, dan hoop ik dat je net zo snel weer weg bent als je bent verschenen.
Manifestatie of gewoon een vlinder met eigen plannen?
Ik vind het lastig, want laten we eerlijk zijn: niet alles is een teken of een diepzinnige boodschap van het universum. Ik zie ook weleens van die onzin voorbij komen—zoals zo’n video waarin iemand vol overtuiging zegt:
“Als je je nu concentreert op een blauwe vlinder en er binnen een paar dagen eentje ziet, dan heb je die zelf gemanifesteerd!”
Oh ja hoor, de natuur had vast mijn mentale opdracht echt even nodig om een willekeurige fladderaar mijn kant op te sturen. Want vlinders waren natuurlijk nog nooit eerder ergens toevallig verschenen. 🙄.
Toeval, Focus of een Kosmische Knipoog?
Net als dat je, zodra je een rode auto koopt, ineens overal rode auto’s ziet. Dat betekent niet dat je een kosmische magneet bent, het betekent gewoon dat je brein patronen herkent. Je was er eerst niet op gefocust, en nu wel. Simpel.
Maar toch… sommige toevalligheden zijn wel héél toevallig. Zoals die man die loopt te pushen voor een afspraak en ik op exact dat moment een artikel lees over hoe manipulators altijd haast hebben. Dat soort momenten laten me twijfelen.
Is het puur psychologie? Gewoon een mix van alertheid en herkenning?
Of is er echt iets dat op de achtergrond lessen herhaalt, wachtend tot we eindelijk onze koppige kop uit het zand trekken en zeggen:
“Ooooh, daarom voelde dit verkeerd.”
Alles gebeurt met een reden… of we geven er zelf een reden aan?
Misschien is het simpel: het leven gooit gewoon willekeurige situaties op ons pad, en wij zijn degenen die er betekenis aan geven. Misschien is het allemaal gewoon chaos, en zoeken we wanhopig naar patronen omdat de gedachte aan een volstrekt willekeurig bestaan ons koud zweet bezorgt.
Want laten we eerlijk zijn: we zijn nou eenmaal betekeniszoekers. Ons brein is geprogrammeerd om patronen te herkennen, om verbanden te leggen, zelfs als die er misschien helemaal niet zijn. We willen dat dingen ergens op slaan, dat gebeurtenissen deel uitmaken van een groter geheel. Bijna niemand wil geloven dat het leven slechts een reeks toevallige gebeurtenissen is zonder enig doel.
Of misschien… is er toch iets.
Niet per se een almachtig universum met een draaiboek, maar iets dat subtiel duwtjes geeft, patronen herhaalt en wacht tot je eindelijk zegt: “Ohhh, nu snap ik het!” Misschien is het universum niet eens betrokken, maar gewoon een passieve toeschouwer die chips eet terwijl wij onszelf keer op keer tegen dezelfde muur laten lopen.
Ach, ik weet nog steeds niet of ik geloof dat alles met een reden gebeurt. Maar ik weet wel dat als je blijft struikelen over dezelfde steen, het misschien geen toeval meer is. Misschien is het tijd om op te letten waar je loopt. Of beter nog: misschien is het tijd om eens fatsoenlijk van koers te veranderen. Want als je steeds opnieuw dezelfde test voorgeschoteld krijgt, betekent dat meestal maar één ding:
Je bent nog niet geslaagd.
Karma: Wensdenken of een kosmisch rechtssysteem?
En dan hebben we nog karma. Dat alom geprezen concept waarin we heel graag willen geloven omdat het ons het gevoel geeft dat er rechtvaardigheid bestaat in de wereld. Het idee dat als iemand jou keihard heeft belazerd, het universum dat wel even zal regelen. Maar laten we even eerlijk zijn: hoe vaak zien we dat nou echt gebeuren?
En toch… toch vraag ik me af: waarom voelde het met stokbrood alsof uiteindelijk wel alsof alles op z’n plek viel? Alsof het universum misschien geen directe wraakactie heeft uitgevoerd, maar wel een duwtje gaf op het juiste moment?
Ik weet niet of hij nu nog bij zijn vriendin is of inmiddels een nieuw ‘slachtoffer’ heeft gevonden, maar één ding weet ik wel: hij heeft in ieder geval een flinke bak gezeik over zich heen gekregen. En toegegeven, dat heeft iets bevredigends. Geen vallende piano op zijn hoofd, geen karmische blikseminslag, maar het idee dat hij zich ergens in een ongemakkelijk gesprek heeft moeten verantwoorden, brengt me toch een klein beetje vreugde.
Een kosmisch rechtssysteem of gewoon sociale logica?
Ik geloof niet dat karma betekent dat je op magische wijze iemand een kratje bier op z’n hoofd kan wensen. Maar ik geloof zeker wel dat je acties consequenties hebben, of je het nu wilt of niet. Als je constant manipuleert, als je steeds liegt en mensen gebruikt, dan zal dat op een gegeven moment tegen je werken. Mensen gaan het doorhebben, vertrouwen je niet meer en uiteindelijk graaf je je eigen graf.
Aan de andere kant: ik ken ook genoeg mensen die de meest afschuwelijke dingen hebben gedaan en gewoon vrolijk verdergaan met hun leven zonder enige vorm van ‘terugbetaling’ van het universum. Dus hoe zit dat dan? Staat karma soms in de file?
Misschien werkt karma niet op de manier waarop we hopen. Misschien is het geen kosmisch rechtssysteem, maar eerder een soort onzichtbare energie-uitwisseling. Als je constant negatieve dingen de wereld in slingert, trek je uiteindelijk negativiteit aan—niet omdat een hogere macht dat regelt, maar omdat mensen om je heen zich op een gegeven moment tegen je keren. En als je goed doet, dan komt dat vaak op onverwachte manieren weer naar je terug. Maar niet altijd. En niet meteen.
Dus geloof ik in karma? Meh. Niet in de sprookjesversie waar de slechteriken vanzelf op hun bek gaan en de goede mensen altijd beloond worden. Maar ik geloof wel dat als je constant giftige energie verspreidt, dat uiteindelijk op een of andere manier bij je terugkomt.
En Stokbrood? Nou, ik weet niet of hij nu bij zijn vriendin weg is of wat, maar hij heeft in ieder geval veel gezeik gehad. En soms is dat al genoeg. 😌
Liefs,
Valerie ❤️
Dag 5 van mijn 30-dagen reflectiechallenge is alweer voorbij! Morgen staat er een nieuwe vraag op me te wachten, dus blijf zeker volgen voor de volgende blog.
🔹 Dag 1: Waarom ik deze 30-dagen challenge doe
🔹 Dag 2: Mijn leven als film – hoe zou dat eruitzien?
🔹 Dag 3: Wat mensen vaak verkeerd over mij inschatten
🔹 Dag 4: Waarom ontvangen soms moeilijker is dan geven
Vind je deze challenge waardevol? Je kunt me steunen via:
👉 mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte
👉 buymeacoffee.com/valkyriebeatflow ❤️
Tot morgen voor een nieuwe dag vol reflectie! ✨
Geef een reactie