Als iemand mij iets geeft, voel ik meteen de drang om iets terug te doen. Niet omdat ik denk dat het moet, maar omdat ik het gewoon echt graag wil. Het voelt natuurlijk om iets terug te geven, alsof het anders oneerlijk is ofzo. Maar daar zit precies het probleem: waarom voelt ontvangen alleen niet genoeg?
Neem nou Valentijnsdag. Iemand stuurde me bloemen. Superlief, toch? Mijn eerste gedachte? Wat lief! Wie heeft dit gedaan? Vervolgens begon mijn hoofd meteen te ratelen: Moet ik nu iets terugsturen? Chocolade? Een kaart? Een zelfgeschreven sonnet op perkamentpapier? En het mooiste? Ik wist eerst niet eens wie de afzender was. Dus daar zat ik, met een boeket bloemen en een hoofd vol vraagtekens. Mystery Date, maar dan met flora.
Ontvangen en vrouwelijke energie
Ik ben veel bezig met energie en hoe deze stroomt in ons leven. Ontvangen hoort bij vrouwelijke energie. Het is de kunst van openstaan, toelaten en gewoon zijn. Maar als je jarenlang hebt geleefd in een patroon van geven, zorgen en altijd iets ‘terugdoen’, voelt dat opeens niet zo natuurlijk meer. Mijn ‘liefdesradar’ stond vroeger verkeerd afgesteld: ik voelde me onzeker bij gezonde dynamieken, terwijl de verkeerde types juist vertrouwd aanvoelden. Ja, mijn onderbewuste hield blijkbaar van chaos. Dus gaf ik vaak veel, omdat ik dacht dat ik mezelf zo waardevol kon maken. Maar in een gezonde dynamiek is dat niet nodig.
Liefde, zorg en aandacht zijn geen transacties. Je hoeft niet altijd iets terug te doen om het te ‘verdienen’. Mensen die echt om je geven, doen dingen omdat ze dat willen—zonder een verborgen agenda. Toch voelt dat soms alsof iemand je aanbiedt om gratis een luxe vakantie te betalen: Wat is de catch?
De reality check die ik nodig had
Mijn oude patronen hielden me vast in een cyclus waarin ik dacht dat liefde iets was dat je moest ‘terugverdienen’. Maar als ik kijk naar wat ik nu echt wil—een gezonde, evenwichtige relatie—dan moet ik ook kunnen ontvangen zonder mezelf meteen in een ruildeal te gooien.
Wat ik al geleerd heb
Met de bloemen heb ik dit al in praktijk gebracht. Ik nam ze gewoon aan, zonder mezelf direct in een teruggeef-kramp te zetten. Een klein, maar toch groot moment voor mij. Het voelde verrassend goed om niet meteen in actie te hoeven schieten. Het was een test, en ik ben geslaagd. Maar eerlijk? Toen ik erachter kwam wie het was, heb ik zeker even getwijfeld om zijn adres te vragen. Gewoon… omdat die neiging om toch iets te doen er zit. ‘Misschien is een klein gebaar terug niet zo erg?‘ Oude patronen laten loslaten is een proces. Maar hé, ik ben op de goede weg.
Hoe voelt het nu om gewoon te ontvangen?
Het voelt… apart. Niet echt ongemakkelijk, niet slecht, maar gewoon anders. Alsof ik tegen mijn eigen programmering in ga. Ik dacht dat ik altijd iets moest ‘terugdoen’ om balans te creëren, maar inmiddels weet ik dat sommige dingen geen balans nodig hebben. Een simpel ‘Dankjewel’ kan al genoeg zijn.
Tijd voor verdere verandering (of op z’n minst een poging tot…)
Dus hier is mijn volgende missie: dit blijven doen. De volgende keer dat iemand iets liefs doet, zeg ik alleen “Dankjewel” en laat het daarbij. Geen tegenprestatie, geen schuldgevoel, geen verplichting. Gewoon. Aannemen. Punt. Alsof ik een koningin ben en dit gewoon mijn natuurlijke habitat is.
Normaal vraag ik ook pas om hulp als het echt, echt nodig is. Dus dit hele concept van iets ontvangen zonder tegenprestatie voelt als een soort radicale zelfontwikkeling. Vroeger wilde ik niet eens iets aannemen als ik niets terug kon doen. Het voelde zwaar ongemakkelijk, alsof ik in het krijt stond bij iemand. Misschien heb ik nog steeds de neiging om stiekem toch iets terug te doen (want hallo, beleefdheid!), maar ik blijf mezelf eraan herinneren: liefde en vriendelijkheid zijn geen transacties. Ik ben het waard om gewoon te ontvangen.
Dat betekent trouwens niet dat ik nooit meer iets voor een ander ga doen. Natuurlijk niet. Maar ik wil dat het vanuit oprechte intentie komt, niet uit een oud patroon.
Dus, mocht je me binnenkort iets geven en ik niet meteen iets terugdoe? Weet dan: ik ben bezig met een groeiproces. En ja, het voelt een beetje alsof ik tegen mijn natuur in ga. Maar hé, groei is nooit comfortabel, toch?
Liefs,
Valerie
Dat was alweer dag 4 van mijn 30-dagen reflectiechallenge! Morgen wacht er weer een nieuwe vraag, dus blijf zeker kijken voor een frisse blog. Wil je me steunen op deze reis? Dat kan via mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte of buymeacoffee.com/valkyriebeatflow. ❤️
Wil je ook mijn eerdere blogs uit deze challenge lezen? Kijk dan hier:
🔹 Dag 1: Ik ga een 30-dagen challenge doen
🔹 Dag 2: Mijn leven als film
🔹 Dag 3: De grootste misvattingen over mij
Tot morgen voor een nieuwe dag van reflectie! ✨
Geef een reactie