Wat is een ‘zwakte’ die je in anderen ziet, maar waar je stiekem zelf ook last van hebt?
Soms zie ik mensen worstelen met iets en denk ik: Hoe dan? Dit had je toch allang kunnen fixen? Of ik zie iemand onnodig moeilijk doen en voel meteen de drang om een sarcastische opmerking te maken. Maar goed, karma houdt blijkbaar van humor, want vroeg of laat komt het moment dat ik mezelf exact hetzelfde zie doen. Lekker dan.
Vandaag gaat de reflectievraag over een ‘zwakte’ die ik bij anderen zie, maar waar ik zelf ook last van heb. Alsof het universum me af en toe een spiegel voorhoudt en zegt: ‘Kijk eens goed, herken je dit?’ En ja hoor, daar gaan we weer.
‘Ik doe het zelf wel, want… eh, ik doe het zelf wel’
Soms kijk ik naar mensen die niet zelfstandig lijken te functioneren en denk ik: Moet je echt overal hulp bij nodig hebben? Maar vervolgens zit ik zelf vast in iets en weiger ik om hulp te vragen, want ik regel het zelf wel. Zelfs als dat betekent dat ik drie uur bezig ben met iets wat in tien minuten opgelost had kunnen worden – als ik het gewoon had gevraagd. Maar nee, liever op eigen kracht falen dan met hulp slagen, blijkbaar. Logisch toch?
‘Waarom zo moeilijk doen?’ zegt de koningin van het overdenken
Ik zie mensen die zichzelf vastdenken en eindeloos blijven zoeken naar antwoorden, en denk dan: Waarom blijf je niet gewoon bij één ding en probeer je dat goed te doen? Maar ondertussen ben ik zelf bezig met vijf cursussen tegelijk, lees ik zes boeken door elkaar, heb ik twintig tabbladen openstaan met artikelen die ik nog ‘even’ wil doorlezen en denk ik ondertussen na over de zin van het bestaan. Focus? Nog nooit van gehoord.
Sommige mensen maken van alles een drama en blijven maar wikken en wegen. Dan denk ik vaak: Doe normaal, kies gewoon iets en leef ermee. Maar als ik zelf een beslissing moet maken? Dan moet ik eerst even diep voelen of het universum het hiermee eens is, een lijst maken met alle voors en tegens, 50 scenario’s in mijn hoofd afspelen en er een nachtje over slapen. Of twee. Of drie. En dan alsnog twijfelen.
Perfectionisme of gewoon pure sabotage?
Ik vertel anderen doodleuk dat ze gewoon moeten beginnen en niet alles perfect hoeft te zijn. Fouten maken hoort erbij! Leren doe je onderweg! Maar als het op mijn eigen werk aankomt? Dan herschrijf ik alles eindeloos, verander ik soms een woord vijf keer en publiceer ik het pas als ik er 100% zeker van ben. En dan ontdek ik alsnog een typo en moet ik mezelf even inhouden om niet het hele ding offline te halen en opnieuw te beginnen. Want ja, perfectie bestaat niet – maar ik probeer het toch.
De eindeloze cirkel
Ik weet dit allemaal. Ik herken het bij anderen, ik herken het bij mezelf, en toch blijf ik het doen. Misschien hoort het gewoon bij me. Of misschien betekent groeien niet dat je deze trekjes kwijtraakt, maar dat je er sneller om kunt lachen.
Dus ja, ik ga mezelf morgen waarschijnlijk weer betrappen op een van deze dingen. Maar ik ga er ook weer om lachen, analyseren waarom ik zo in elkaar zit, en vervolgens alsnog gewoon doorgaan. Want dat is nou eenmaal hoe ik werk.
Liefs,
Valerie 💗
Heb je mijn reflectie van Dag 23 gemist?
Je kunt ‘m hier teruglezen: Dag 23 – Jaloezie is een teken van echte liefde
Heb jij een onderwerp waar je mijn visie op wilt lezen? Laat het me weten in de reacties!
Ik sta altijd open voor nieuwe invalshoeken en verrassende ideeën.
💛 Wil je mijn challenge steunen? Dat zou echt geweldig zijn!
👉 Blijf op de hoogte: mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte
☕ Buy me a coffee: buymeacoffee.com/valkyriebeatflow
Dank je wel voor je support, jij maakt het verschil.
Geef een reactie