Nu, als ik terugkijk, vraag ik me af: welke droom is uiteindelijk werkelijkheid geworden?
Als kind schreef ik al alles op. Mijn gedachten, mijn dromen, complete verhalen die waarschijnlijk nergens op sloegen maar in mijn hoofd pure meesterwerken waren. Notitieboekjes vol. En toch dacht ik nooit dat ik echt een schrijfster zou worden. Schrijven was leuk, maar laten we eerlijk zijn—wie zat er nou te wachten op mijn woorden?
En toen zag ik Lizzie McGuire.
Daar lag ze, op haar bed, met een laptop. Ze had een blog of een website, en ik dacht meteen: DAT WIL IK OOK. Een plek waar ik kon schrijven, waar mensen mijn gedachten lazen, waar ik iets kon delen met de wereld. Maar ja, dromen zijn gratis en ik zat op het vmbo. Schrijven? Laat me niet lachen. Ik vond mezelf niet slim genoeg, niet goed genoeg en eerlijk gezegd had ik ook geen idee hoe ik het moest aanpakken.
Van vmbo naar “F*ck it, ik koop gewoon havo-boeken”
Mijn situatie was niet bepaald ideaal. Zoals sommige mensen weten, ben ik op mijn 15e uit huis gegaan. Niet omdat ik dacht dat het cool was om op jonge leeftijd zelfstandig te zijn, maar gewoon omdat het leven zo liep. In die chaos had ik weinig ruimte om te leren, geen rust om me ergens op te focussen.
Maar die droom van schrijven bleef ergens sluimeren. Dus wat deed ik?
Ik kocht havo-boeken Nederlands.
Ja, serieus. Want als niemand me zou leren hoe ik goed moest schrijven, dan leerde ik het mezelf wel. Ik las, oefende en schreef. Heel. Veel.
Niet omdat het moest, maar omdat ik het wilde. Soms schreef ik iets waarvan ik dacht: Dit wordt mijn meesterwerk!… om het een dag later te lezen en bijna mijn PC uit het raam uit te gooien. Maar hé, leren is ook gewoon doorgaan en doen alsof die mislukte pogingen nooit bestaan hebben.
Mijn geheime schrijfplek
Naast mijn blog had (en heb) ik nog een privé Twitter-account waar ik eigenlijk al jaren op schrijf. (prive, dus jullie hoeven niet te zoeken 😉). Een soort digitaal dagboek vol gedichten, hersenspinsels en gedachten die misschien nergens op sloegen, maar toch iets voor me betekenden.
Mensen lazen het. En meerdere keren kreeg ik te horen: “Je moet hier echt iets mee doen.”
En ik dacht steeds: Ja ja, leuk dat jij dat vindt, maar ik? Een schrijfter? Sure. Dat ging nog het ene oor in en het andere uit.
De opmerking die me liet twijfelen
En toen gebeurde het.
Een gozer die ik echt heel leuk vond zei: “Wat jij moet gaan doen, is schrijven. Daar ben je echt goed in.”
En blijkbaar had ik dat net nodig om het serieus te nemen. Grappig eigenlijk, hoe een simpel zinnetje je hele perspectief kan veranderen… Of misschien ben ik gewoon makkelijk te beïnvloeden door knappe mannen. Wie zal het zeggen? Hoe dan ook, ineens dacht ik: Oké, misschien moet ik hier echt wat mee doen.
Schrijven + psychologie = mijn perfecte match
Niet lang daarna begon ik met mijn blog. Ik wist dat ik schrijven en psychologie wilde combineren, omdat dat mijn passies zijn. Het voelde als een logische keuze—ik hou van diep nadenken over het leven, over hoe mensen werken, over emoties en patronen. En als ik dat kon combineren met mijn liefde voor woorden, waarom niet?
Ik was destijds net gestopt met mijn werk als jongerencoach, maar had mijn life coach-diploma wel op zak. Die ervaring en kennis wilde ik nu gebruiken om mijn gedachten en inzichten op een andere manier te delen.
De kers op de taart: Heleen van Royen (of eigenlijk… mijn moeder 🤭)
Het moment waarop Heleen van Royen mijn blog op Twitter aanbeval, voelde als een eye-opener: ‘Holy shit, misschien kan ik dit echt wel!’
Oké, kleine side note: mijn moeder had haar gewoon benaderd en mijn blog opgestuurd gestuurd. Ja, echt. Terwijl ik nog zat te twijfelen of mijn teksten überhaupt de moeite waard waren, dacht mijn moeder blijkbaar: “Weet je wat? Ik stuur het gewoon naar een bekende schrijfster, kijken wat die ervan vindt.” 😂
Ik moet er nog steeds om lachen, maar ik kan haar niet genoeg danken. Zij was degene die in mijn schrijven geloofde, nog voordat ik het zelf deed. Soms heb je gewoon iemand nodig die je ziet op momenten dat je zelf nog niet helemaal durft te geloven wat je kunt. Dank je wel, mam. 💖
Ma & kleine Valerie
Van blog naar boek?
Ik ben best trots op mijn blog. Natuurlijk is het volgende doel om echt een boek af te maken (werk in uitvoering, laten we zeggen dat het een… traag proces is 😂). Maar inmiddels weet ik dat ik niet per se een ‘officieel‘ schrijfster hoef te zijn om mezelf er een te voelen. Ik schrijf. Dat is genoeg.
Dus aan iedereen die twijfelt of ze ‘goed genoeg’ zijn om iets te doen: Gewoon beginnen. Je hoeft niet meteen perfect te zijn. Je hoeft alleen maar te doen waar je blij van wordt.
Dus als jij ergens over twijfelt—of het nou schrijven, schilderen, ondernemen of iets totaal anders is—doe het gewoon. Oefen. Maak fouten. Leer. Maar blijf niet in de “misschien ooit”-fase hangen.
Liefs,
Valerie 💖
(En als je dit leuk vond om te lezen, laat een reactie achter of deel het met iemand die dit ook moet lezen! ✨)
Heb je mijn reflectie van dag 21 gemist? Bekijk het hier: Dag 21 van mijn reflectie challenge – Welke lessen wil ik meegeven?
Heb je een onderwerp waar je mijn visie op wilt lezen? Laat het me weten in de reacties! Ik ben altijd benieuwd naar frisse ideeën en onverwachte invalshoeken.
Wil je mijn challenge steunen? Dat zou geweldig zijn! ✨ Blijf op de hoogte ☕ Buy me a coffee
Dank je wel voor je support, jij maakt het verschil! 💛
Geef een reactie