Monogamie. Voor mij is het logisch, vanzelfsprekend, iets wat niet eens ter discussie hoeft te staan. Maar tegenwoordig lijk ik daar een uitzondering in te zijn. Ik kom steeds vaker mensen tegen die openstaan voor ‘open relaties’, meerdere scharrels tegelijk hebben of zeggen: “Monogamie is achterhaald, mensen zijn van nature niet gemaakt om met één persoon samen te zijn.”
Nou, dan ben ik blijkbaar een designfout.
Loyaliteit is mijn liefdestaal – en dat is geen onderhandeling
Mensen zeggen vaak dat we van nature niet monogaam zijn, en dat geloof ik. Maar voor mij is monogamie de enige weg. Het is geen optie, het is de norm. Ik ben geen optiemens. Als ik voor iemand kies, dan is het 100% of helemaal niks. Geen twijfels, geen ‘misschien’. Geen ruimte voor een plan B.
Ik geef alles in een relatie. Ik steek mijn tijd, energie en loyaliteit niet in iemand die nog steeds rondkijkt of denkt dat er iets beters is. Als je geen exclusiviteit kunt bieden, dan past dat niet bij mij. Ik ben een all-in persoon, en ik verwacht hetzelfde van de ander.
Als exclusiviteit er niet toe doet, waarom noem je het dan een relatie? Dan is het in mijn ogen gewoon daten met extra stappen. Nee, eigenlijk nog erger: dan is het toegestaan vreemdgaan. Maar noem het ‘open relatie’ of ‘bewuste polyamorie’ en ineens is het een trendy, sociaal geaccepteerd concept.
Ik walg van die grijze gebieden. Voor mij is het simpel: je bent exclusief of je bent het niet.
Ik ben nooit een optiemens geweest
Ik heb nooit de behoefte gehad om ‘opties’ open te houden of mijn energie te verdelen over meerdere mensen. Dat vind ik vermoeiend, zinloos, en eerlijk gezegd nogal respectloos. Hoe kun je iemand echt waarderen als je constant bezig bent met andere opties? Dat voelt als eten in een restaurant terwijl je alvast het menu van het volgende restaurant bekijkt.
Ik begrijp ook niet waarom mensen zich tegenwoordig zo moeilijk vastleggen. Waarom ze altijd een achterdeur open willen houden ‘voor het geval dat’. Ik zag dat al op de middelbare school, waar meiden met een vriend doodleuk met een ander stonden te zoenen tijdens het stappen. Ik heb zelfs meegemaakt dat mensen mij probeerden aan te moedigen om vreemd te gaan.
“Ah joh, gewoon voor de lol, hoeft niemand te weten!”
Wat?! Ik kon daar met mijn hoofd niet bij. Ik ben super loyaal, en voor mij is dat heel simpel: die shit doe je gewoon niet. Als ik in een relatie zit, is er geen ruimte voor anderen, geen ‘per ongeluk foutje’, geen vage definities van wat wel en niet mag.
Mannen en vrouwen zijn geen vrienden
En dan nog zo’n ding waar mensen van gaan steigeren: mannen en vrouwen kunnen geen vrienden zijn. Niet als in “we appen af en toe even kort over werk of een gezamenlijke hobby”, maar als in afspreken, samen op pad, dingen delen die je ook met je partner deelt.
Ik geloof daar niet in. En laten we eerlijk zijn: de meeste mensen die het tegendeel beweren, weten diep van binnen ook wel dat er altijd iets speelt. Misschien niet meteen, misschien niet bewust, maar vroeg of laat steekt er iets van aantrekkingskracht, interesse of emotionele afhankelijkheid de kop op.
De ‘moderne’ mens zegt van wel. Maar ik ben blijkbaar nog niet ‘bijgewerkt’. Misschien ben ik wel een softwarefout die niet geüpdatet is naar versie 2.0.
En dat is exact de reden waarom ik bijvoorbeeld ook vind dat je als vrouw niet naar een discotheek moet gaan als je een relatie hebt.
Waarom zou je? Wat is daar de bedoeling van? Even lekker flirten voor de sport? Je relatie ‘niet te serieus nemen’? Het idee alleen al zegt genoeg. Als je behoefte hebt om dat soort plekken op te zoeken terwijl je een partner hebt, ben je of naïef of je houdt jezelf voor de gek.
Als vrouw krijg je altijd aandacht, ongeacht waar je bent. Maar als je dan ook nog op die plekken komt waar alles draait om flirten, drinken en verleiding, ben je in mijn ogen gewoon niet serieus over je relatie. Toch ben ik blijkbaar de gek, want ik kom maar weinig mensen tegen die dit ook zo zien.
“Je bent gewoon jaloers!” – Oh ja? Vertel me meer.
En geloof me, ik heb zoveel mensen boos gemaakt met deze mening. Mensen raken compleet in de stress als je zegt dat mannen en vrouwen geen vrienden kunnen zijn, alsof je net hun hele wereldbeeld aan diggelen slaat. “Nee hoor, mijn beste vriend en ik zijn al jaren gewoon platonisch!” Sure. En als jij morgen single zou worden, blijft dat dan precies zo?
Ik kom zelden iemand tegen die er hetzelfde over denkt. De meeste mensen doen alsof dit een compleet achterhaalde en achterlijke gedachte is. Dat ik ‘te jaloers’ zou zijn, of dat ik ‘onzeker’ ben. Jaloers waarop? Dat ik geen zin heb in grijze gebieden? Dat ik geen zin heb in ‘oh, het is gewoon een vriendin, echt niks aan de hand’-verhaaltjes terwijl ik dondersgoed weet hoe die situaties zich meestal ontwikkelen?
Dat is geen jaloezie, dat is gewoon niet naïef zijn. Ik kijk naar patronen, niet naar intenties. En de realiteit is dat er maar héél weinig puur platonische vriendschappen bestaan tussen mannen en vrouwen die elkaar regelmatig zien, afspreken en persoonlijke dingen delen. Er is altijd ergens een onderliggende dynamiek. Misschien niet meteen, misschien niet van beide kanten tegelijk, maar vroeg of laat komt er een moment waarop de één nét iets meer voelt dan de ander.
Ik ben realistisch. Het boeit me ook niet als mensen het er niet mee eens zijn. Ik heb liever dat iemand me ‘bezitterig’ noemt, dan dat ik later met een domme blik moet toegeven dat ik ‘niet had verwacht’ dat die vriendschap ineens toch iets meer bleek te zijn.
Vrijheid? Neem het. Maar niet met mij.
Mensen die in een relatie zitten maar tegelijk alle voordelen van single zijn willen behouden? Mooi. Dan ben je niet geschikt voor monogamie.
Dat is prima. Maar niet met mij.
Ik ben geen ‘beetje exclusief’. Ik ben niet ‘soms trouw’. En ik ga ook niet doen alsof monogamie iets is dat onderhandelbaar is. Wil je opties? Dan ben ik geen optie.
Scharrelen voor de lol? Niet voor mij.
Blijkbaar ben ik een alien. Want ik snap echt niet waarom mensen zichzelf weggeven voor de lol. Seks met de ene en dan de ander, scharreltje hier, scharreltje daar… wat is daar in godsnaam de bedoeling van? Je geeft jezelf toch niet aan iemand die niet helemaal voor je gaat? Waarom zou je überhaupt tijd investeren in iemand die met iedereen speelt? Wat probeer je te bereiken? Aandacht voor een paar minuten? Het kost me allemaal veel te veel energie die ik liever in andere dingen stop.
Voor mij is het simpel
Monogamie is geen ouderwets idee, geen sociale constructie die ‘overwonnen’ moet worden. Het is een bewuste keuze. En voor mij is het de enige keuze.
Iedereen moet lekker doen wat ze willen. Jij hebt je eigen regels, ik heb de mijne. Als je gelooft in open relaties, meerdere scharrels, of het idee dat monogamie een achterhaald concept is, prima. Maar dit is mijn pad.
Ik ben er niet voor om anderen te overtuigen of te veranderen. Doe je ding, maar ik ben geen optie. Ik kies voor loyaliteit, exclusiviteit en volledige toewijding. Als dat voor jou niet werkt, dan is dat ook helemaal goed. Maar wees niet verbaasd als ik gewoon niet met je speel.
Liever 100% in een echte connectie, dan 10% in vijf halve.
Liefs,
Valerie 💗
Wat denk jij? Is monogamie de enige echte basis voor een relatie, of ben ik echt de laatste dinosaurus die er zo over denkt?
Dag 17 Gemist
Heb je mijn reflectie van dag 17 gemist? Geen zorgen! Je kunt het artikel hier lezen:
Dag 17 – Wat is winnen voor mij? Vrijheid
Heb jij een onderwerp waar je graag mijn blik op zou zien in een volgende reflectie? Drop het in de reacties! Ik hou van frisse ideeën, scherpe vragen en onverwachte invalshoeken.
Vind je mijn challenge tof en wil je me steunen?
Superlief! Dat kan via:
✨ mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte
☕ buymeacoffee.com/valkyriebeatflow
Dankjewel voor je support! Jij bent geweldig. 💛
Geef een reactie