Voor bepaalde vrouwen is er niets zo frustrerend als een andere vrouw die bewust kiest voor onderdanigheid. Niet uit noodzaak, niet omdat ze ‘gedwongen’ wordt, maar gewoon… omdat ze dat wil. Want dat past niet in het moderne plaatje van ‘sterk en onafhankelijk’. Want als een vrouw niet vecht voor de broek in de relatie, dan móét ze wel gehersenspoeld zijn, toch?
Zodra ik zeg dat ik me aangetrokken voel tot een dominante man, dat ik het heerlijk vind als een man de leiding neemt, dat ik niet hoef te ‘winnen’ in een relatie, kijken ze me aan alsof ik net heb gezegd dat ik met mijn blote handen het feminisme om zeep heb geholpen. Alsof ik de vijand ben, een schaap dat terug wil naar een tijd waarin vrouwen geen rechten hadden.
Vrijheid is geweldig – zolang je maar hetzelfde kiest als de rest. Doe je dat niet, dan wordt het ineens een probleem. Grappig, hoe dat werkt.
Echte onderdanigheid is geen zwakte.
Het is een bewuste keuze. Het vereist zelfkennis, intelligentie en vertrouwen – niet alleen in de man aan wie je je overgeeft, maar ook in jezelf. Er is een groot verschil tussen onderdanig zijn en jezelf wegcijferen. Veel vrouwen (en mannen) snappen dat verschil niet. Ze denken dat onderdanigheid betekent dat je alles slikt, dat je geen mening hebt, dat je jezelf verliest. Maar dat is niet hoe dit werkt. Echte onderdanigheid is iets wat je geeft, niet iets wat je laat afnemen.
Ik geef het alleen aan een man die het aankan. Een man die stevig genoeg staat om leiding te nemen zonder controle te hoeven afdwingen. Een man die weet wat hij wil, zonder te wachten op een vrouw om hem te ‘motiveren’. Ik geef mijn onderdanigheid alleen aan een man die zijn eigen kracht niet door mij hoeft te bewijzen.
Dat is ook precies waarom de meeste mannen deze dynamiek niet aankunnen. Ze willen een onderdanige vrouw, maar begrijpen niet dat zij daar de juiste man voor moeten zijn. Dominantie is niet schreeuwen, het is niet eisen, het is niet ‘de baas spelen’. Dominantie is richting geven, verantwoordelijkheid nemen, een vrouw zo veilig laten voelen dat ze zich vrijwillig aan jou overgeeft.
De waarheid achter valse dominantie
Sommige mannen denken dat dominantie betekent dat je brult als een gorilla en met je vuist op tafel slaat. Maar een echte dominante man hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden. Hij heeft niets te bewijzen, want hij is het gewoon. In de kinkwereld zie je het vaak: mannen die denken dat ‘dominantie’ betekent dat je een vrouw moet kleineren of orders moet blaffen. Sorry, maar dat is geen dominantie – dat is onvermogen met een ego-probleem.
Het mooiste aan ‘echte’ dominante mannen is dat ze nooit hoeven te vertellen hoe dominant ze zijn. Je ziet het, je voelt het. De rest? Die roept vooral heel hard. Het is schattig, bijna aandoenlijk, hoe sommige mannen denken dat dominantie een volume-knop is in plaats van een karaktereigenschap.
Er zijn ook vrouwen die wel graag de leiding nemen in een relatie. Net zoals er mannen zijn die dat juist aantrekkelijk vinden in een vrouw. En dat is ook helemaal prima. Iedereen verdient de dynamiek die bij hen past.
Het misverstand over mij
Wat me altijd weer amuseert, is dat mensen vaak aannemen dat ik dominant ben. Vooral in een relatie. Blijkbaar denken ze dat een vrouw die haar mond opentrekt, automatisch degene is die de touwtjes in handen wil hebben. Maar assertief zijn betekent niet dat je altijd de leiding wilt nemen. Juist omdat ik weet wat ik wil, kies ik ervoor om me over te geven aan een man die z’n zaakjes op orde heeft. En laat dat nou precies de nuance zijn die de meeste mensen missen.
Hoe ik ben in een relatie (en waarom dat blijkbaar een probleem is)
Blijkbaar is het een schandaal als een vrouw niet per se de leiding wil nemen in een relatie. Vooral andere vrouwen lijken daar last van te hebben. Mannen? Die kijken me meestal aan alsof ze een eenhoorn hebben gevonden. ‘Bestaan vrouwen zoals jij nog?’ Tja, schijnbaar ben ik een zeldzame soort.
Hij heeft rust nodig – maar dat mag natuurlijk niet
Ik hoef mijn vent niet meteen te overspoelen met gesprekken zodra hij thuiskomt. Hij heeft de hele dag al problemen opgelost, beslissingen genomen en energie verdeeld. Soms heeft hij stilte nodig, en dan ben ik die stilte. Ik hoef niet alles altijd direct te delen. Het geduld dat ik hem gun, geeft mij uiteindelijk méér aandacht dan iemand die constant om bevestiging vraagt. Maar als ik dat zeg? Hoor ik: “Je hoeft je niet zo te schikken, jij hebt ook een stem!” Ja, dank je wel, dat wist ik al. Alleen hoeft niet alles altijd direct over mij te gaan.
Zijn koffie staat klaar – want ik word daar gelukkig van
Elke ochtend sta ik op voordat hij wakker wordt, zodat zijn dag soepel begint. Ik weet precies hoe hij zijn koffie drinkt en zorg ervoor dat die klaarstaat als hij wakker wordt. En als hij dat wil, zet ik ook ontbijt voor hem klaar. Niet omdat hij geen handen en voeten heeft, maar omdat ik dat fijn vind. Toch krijg ik steevast de opmerking: “Mankeert hij wat aan zijn handjes?” Ja, hij heeft handjes, en ik heb een hart, een brein en een eigen wil die zeggen dat ik dit graag doe. Schokkend, ik weet het.
Samen eten – want dat heet toewijding
Ik eet niet zonder hem. Samen eten is voor mij een moment van verbinding, niet zomaar een praktische handeling. Als hij later is, wacht ik gewoon. Niet omdat ik mezelf iets ontzeg, maar omdat ik het fijner vind om samen te eten dan alleen. Toch krijg ik dan de opmerking: “Waarom zou je honger lijden voor een man?”
Alsof ik daar met een knorrende maag zit af te tellen tot hij thuiskomt. Dat is natuurlijk niet het geval. Ik wacht omdat het voor mij iets betekent, omdat het een klein gebaar is dat bijdraagt aan de band die we delen.
Dit is natuurlijk niet alles wat ik doe in een relatie. Ik doe nog zoveel meer, maar niet alles hoeft hier te staan. Niet omdat ik iets te verbergen heb, maar omdat sommige dingen simpelweg te extreem zijn voor veel mensen om te begrijpen. Wat voor mij normaal en waardevol voelt, kan voor een ander grensoverschrijdend of absurd lijken. En dat is oké. Niet alles hoeft voor iedereen logisch te zijn – zolang het voor mij werkt, is het goed.
De Collar in het dagelijks leven
“In de BDSM-wereld is het dragen van een collar niets bijzonders. Maar daarbuiten? Daar kijken mensen je aan alsof je net hebt gezegd dat je een huisdier bent. ‘Wat betekent dat?’ ‘Waarom draag je dat?’ Soms heb ik geen zin in een lang verhaal en zeg ik gewoon: ‘Omdat het mooi is.’ Maar als iemand echt benieuwd is, leg ik het uit: het staat voor toewijding, respect en een diepe band. Net als een trouwring, maar dan met iets minder saaie bruiloftstaarten en iets meer… laten we zeggen, dynamiek.”
Niet elke collar ziet eruit als een halsband die je rechtstreeks uit een dierenspeciaalzaak hebt gehaald. Sommige mensen dragen een dagcollar—een subtiele ketting die eruitzien als gewone sieraden, zodat je niet overal vragen krijgt. Anderen dragen een opvallende collar, een slotje, een ring… iets wat duidelijk maakt dat er meer achter zit dan mode.
Mijn ex wilde bijvoorbeeld niet dat iedereen het wist, dus had ik een dagcollar, een ketting die niet opviel maar voor ons veel betekende. Op die manier kon ik hem altijd dragen zonder de standaard ‘moet ik me zorgen maken?’ blikken van familie of vage kennissen.
Voor sommigen is een collar puur privé, iets dat alleen thuis wordt gedragen. Voor anderen is het juist een manier om hun toewijding zichtbaar te maken. Hoe iemand dat invult, verschilt per persoon. Sommige mensen dragen een subtiele ketting, anderen kiezen voor een stevig leren bandje – en weer anderen houden het spannend en wachten rustig tot iemand nieuwsgierig vraagt: ‘Waarom draag jij altijd dat slotje?’ 😏
Waarom is dit een probleem?
Het is niet alsof ik anderen verplicht om hetzelfde te doen. Ik ga niet langs de deuren om vrouwen te dwingen eerder op te staan en koffie te zetten. Maar toch voelt het alsof sommige mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als een vrouw kiest voor iets wat zij niet begrijpen. Misschien omdat het hen confronteert met hun eigen overtuigingen.
Maar weet je? Dat is niet mijn probleem. Ik weet wat werkt voor mij, en als mijn manier van liefde tonen je frustreert, dan ligt dat niet aan mij. Misschien ben jij gewoon nog niet klaar om te begrijpen dat overgave en respect niet hetzelfde zijn als jezelf verliezen. 😉
Vrouwen die het niet kunnen verdragen – en waarom dat niet mijn probleem is
Je hebt echt veel vrouwen die dit niet kunnen hebben. De vrouwen die zichzelf ‘sterk en onafhankelijk’ noemen, maar boos worden als een andere vrouw iets anders wil dan zij. Vrijheid betekent blijkbaar alleen vrijheid als je exact hetzelfde kiest als zij.
Ze schreeuwen om ‘gelijkheid’ en daten vervolgens mannen die emotioneel zo instabiel zijn dat ze hen als een project moeten behandelen. Ze roepen dat ze een man willen die hun emoties begrijpt, maar rennen weg van de ‘lieve, zachte’ mannen die ze zeggen te zoeken. Misschien haten mijn keuze, omdat ze diep vanbinnen weten dat ze zelf ook naar iets zoeken wat ze niet durven te erkennen.
De harde realiteit van aantrekkingskracht – en waarom veel vrouwen de dynamiek niet aankunnen
Vrouwen die beweren dat ze ‘gelijkwaardigheid’ in een relatie willen, bedoelen in werkelijkheid vaak iets anders. Wat ze echt willen, is een man die hen begrijpt, hen emotioneel ondersteunt en tegelijk stevig genoeg is om richting te geven. Maar zodra ze daadwerkelijk tegenover een echte dominante man staan, raken ze in paniek. Want een man die kracht uitstraalt, die leiding neemt zonder te vragen of het ‘oké’ is, die duidelijk is over wat hij wil – dat confronteert hen met hun eigen onzekerheden.
Ze realiseren zich dat ze niet voorbereid zijn op echte overgave, dat ze niet weten hoe ze kunnen vertrouwen zonder de controle te willen houden. En dat schrikt ze af.
‘Ik heb geen man nodig!’ Totdat er een IKEA-kast in elkaar gezet moet worden of de hypotheek uitgezocht moet worden. Kijk, onafhankelijkheid is prachtig, maar laten we niet doen alsof altijd de leiding hebben geen tol eist. Soms is het gewoon heerlijk als iemand zegt: ‘Ik regel het.’ En daar hoef je geen prinses voor te zijn. Ze willen het niet toegeven, maar diep vanbinnen verlangen ze ernaar om een keer te kunnen ontspannen, om een keer los te laten en zich veilig te voelen bij een vent die weet wat hij doet.
En als ze dan zien dat ik dat patroon doorbroken heb, worden ze boos. Want dan kunnen ze niet langer doen alsof het probleem bij de mannen ligt – het ligt bij henzelf.
De ophef over zorgzaamheid – en waarom het niemand iets aangaat
Als ik zorg voor een man, zijn koffer inpak, zijn lunch inpak, of simpelweg iets doe wat hem comfort geeft, krijg ik steevast de vraag: ‘Kan hij dat zelf niet? Mankeert hij wat aan zijn handjes? Je verwend hem teveel!‘ Alsof ik onbewust in een situatie ben beland waarin ik gedwongen word om voor hem te zorgen, alsof ik het niet zelf wil. Alsof een vrouw die iets met liefde en toewijding doet voor haar man per definitie zwak is.
Ik doe het omdat ik het wil. Omdat ik het fijn vind om te geven, om te zorgen, om iets bij te dragen aan het welzijn van de man die ik respecteer. En ja, hij kan het zelf. Maar dat is het punt niet. Ik verwacht ook niet dat hij mij dingen brengt omdat ik ze zelf niet kan pakken, maar omdat het een uiting is van zorg en respect.
Waarom is zorgzaam zijn voor een man ineens een teken van onderdrukking? Ik zie niemand zeuren over vrouwen die hun kat verwennen met de duurste kattensnacks en een gouden mandje. Maar zodra ik een man verzorg uit liefde, ben ik ineens een slachtoffer? Misschien komt het omdat veel vrouwen niet begrijpen hoe het voelt om dat uit vrije wil te doen. Omdat ze denken dat alles een machtsstrijd is in plaats van een natuurlijke balans.
Onderdanigheid is geen zwakte
Wat mensen niet begrijpen, is dat echte onderdanigheid absoluut geen zwakte is. Het vraagt juist een enorm zelfvertrouwen en kracht om je over te geven op een manier die oprecht is. Want om die keuze te maken, moet je niet alleen vertrouwen hebben in de man, maar vooral in jezelf. Het betekent dat je niet bang bent om je ego opzij te zetten en simpelweg te kiezen voor wat werkt – voor jou.
Het is eigenlijk best ironisch: de mensen die het hardst schreeuwen over gelijkheid, zijn vaak de laatsten die bereid zijn deze dynamiek te begrijpen. Ze zien het als een bedreiging voor hun controle, maar de waarheid is dat hun obsessie met controle hen enkel gevangen houdt in hun eigen onzekerheid. Echte kracht komt niet van voortdurend proberen te bewijzen dat je het alleen kunt. Het komt van het gemak waarmee je loslaat, van het vertrouwen dat je hebt om niet altijd in gevecht te zijn met de wereld om je heen.
Ik kies voor mij werkt, en als dat mij rust en kracht brengt, dan hoef ik verder niets te bewijzen. Iedereen heeft zijn eigen pad – dit is die van mij.
Liefs,
Valerie ❤️
Gisteren gemist? Lees hier terug: Dag 9 – Wat hoop ik dat mensen zich later over mij herinneren?
💬 Heb jij een tof onderwerp waar ik over kan reflecteren? Drop het in de reacties, ik sta open voor nieuwe invalshoeken!
☕ Wil je me steunen tijdens deze challenge? Dat kan via mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte of buymeacoffee.com/valkyriebeatflow. Dankjewel! ❤️
Geef een reactie