Gisteren stelde ik mezelf de vraag: Als mijn leven een film was, welke titel zou het hebben? Na een hoop vragen, diep nadenken, en een paar sarcastische hersenkronkels later, heb ik de perfecte titel gevonden: “Ik ga niet fucking onder”. Een film over vechten, vallen, opstaan en doorgaan – met messen, vuur, liefde, chaos en een hoofdpersonage dat weigert te breken. Kortom: een Oscar-waardige dramatische ramp.
Een verhaal dat begint op mijn 15de
Mijn film begint niet in een veilig en warm thuis. Nee, ik was 15 en op mezelf aangewezen. Te jong om volwassen te zijn, maar te oud om nog kind te blijven. Ik heb mezelf door die tijd heen geslagen, en eerlijk? Het was allesbehalve makkelijk.
Mijn leven kende weinig stabiliteit. Ik heb gewoond waar ik kon: Bij familie, psychiatrische inrichtingen (open en gesloten afdelingen), begeleid wonen, een kraakpand en zelfs een tuinhuis. Geen vaste grond onder mijn voeten, maar een eindeloze zoektocht naar een plek waar ik me veilig voelde.
Ik heb me vastgebeten in verslavingen – blowen, drinken, porno, gamen, verdoven, verdwijnen. Niet omdat het leuk was, maar omdat het even alles liet verdwijnen wat ik niet wilde voelen. Het is een montage van avonden waarin ik dacht dat ik de controle had, terwijl ik het juist verloor. Slim? Nee. Effectief? Absoluut niet. Maar hé, niemand had me een handleiding gegeven over hoe het leven werkt.
Maar ik ben hier. Ik heb het overwonnen. Geen drugs meer, geen drank die me slokt. Alleen ik, mijn vuur, en mijn wilskracht. Wie had dat gedacht? (waarschijnlijk niemand, inclusief ikzelf.)
Van manipulatieve mensen naar een lone wolf
Mijn film heeft een terugkerend thema: misleiding, manipulatieve types en mijn neiging om precies in die valkuil te stappen. Ik was altijd het meisje dat intens voelde, dat liefde zocht, maar keer op keer terechtkwam bij de verkeerde mensen.
Bindingsangst? Check. Verlatingsangst? Dubbel check. Verliefd worden en meteen raar gedrag vertonen? Absoluut. En zodra iemand te dichtbij komt, ren ik.
Mijn lone wolf-instinct is niet zomaar ontstaan. Het is mijn overlevingsmechanisme, mijn manier om niet opnieuw verstrikt te raken in iets dat me zou kunnen verzwelgen. En toch… diep van binnen zoek ik dat vuur, die allesverterende liefde. De paradox die mijn film zo tragisch en meeslepend maakt.
Een film vol mespunten en vuur
Als mijn leven een symbool had, zou het een mes zijn. Messcherp, onmiskenbaar aanwezig in mijn verleden. Ik ben er meerdere keren mee bedreigd, ik heb mezelf ermee gesneden, ik ben ermee in mijn benen gestoken. Maar ik zie ook de schoonheid in de scherpte, de precisie, het overleven.
Het andere symbool? Vuur. De passie waarmee ik alles aanpak, de intensiteit waarmee ik voel, de destructie die ik soms in mezelf ontketen. Maar ook het vuur dat me brandend houdt, dat me elke keer weer overeind laat krabbelen. Dus nee, ik heb mezelf nog niet in de fik gestoken, maar het scheelde soms niet veel.
Op een dieptepunt, toen ik compleet vastzat en geen hulp kreeg, heb ik zelfs gedreigd mijn huis in de fik te steken. Omdat ik wanhopig was en niemand luisterde. Als de wereld je negeert, wil je soms schreeuwen op een manier die niet genegeerd kan worden. Gelukkig heb ik dat vuur uiteindelijk anders gebruikt – om mezelf op te richten in plaats van alles af te branden.
Hoe eindigt mijn film?
Misschien met mij, wegrijdend in een camper, de wereld ontdekkend, de regels zelf schrijvend. Geen vastgelegde paden, geen verwachtingen waaraan ik moet voldoen. Gewoon ik, een sterke vrouw die nu de discipline heeft om haar eigen lot te bepalen. Niet langer gestuurd door trauma’s of de schaduwen van het verleden, maar door mijn eigen keuzes, mijn eigen vuur.
Misschien met een onverwachte wending, een liefde die me eindelijk niet laat wegrennen. Geen spelletjes, geen angst, geen oude patronen die me vastketenen. Maar iemand die blijft, zelfs als ik struikel, iemand die mijn scherpe randjes niet probeert glad te strijken, maar ze accepteert zoals ze zijn. Of misschien eindigt mijn film met een droom die eindelijk vorm krijgt. Het moment waarop alles op zijn plek valt en ik weet: dit is het, dit is waar ik altijd voor heb gevochten.
Of misschien eindigt mijn film gewoon in een episch slow-motion shot. Terwijl ik mijn middelvinger opsteek naar alles en iedereen die me ooit probeerde te breken. Niet alleen naar de mensen die me bewust pijn deden, maar ook naar de omstandigheden die me lieten geloven dat ik machteloos was. Naar de momenten waarop ik mezelf verloor.
Vooral naar het naïeve meisje dat ik ooit was. Het meisje dat dacht dat liefde betekende dat je jezelf moest opofferen, dat als je maar genoeg gaf, mensen vanzelf wel zouden blijven. Die hoopte dat loyaliteit altijd beloond werd, die te vaak vergaf, te lang bleef, te veel geloofde in mooie woorden zonder daden.
Ik ben niet dat meisje meer. Ik heb geleerd dat grenzen geen muren zijn, maar bescherming. Dat wie echt om je geeft, je niet kapot maakt, je niet laat twijfelen aan je eigen waarde. Dat mensen pas in je leven mogen blijven als ze er iets aan toevoegen, niet als ze je leegtrekken.
Hier sta ik. Niet als iemand die gered moest worden, maar als iemand die zichzelf heeft gered. Niet als slachtoffer van mijn verleden, maar als de architect van mijn toekomst. Want uiteindelijk draait het leven niet om wat anderen je aandoen, maar om wat jij ermee doet.
Wat ik wel zeker weet?
Ik kies voor mezelf. En dat is de kracht die niemand me ooit nog afneemt.
Ik ga niet fucking onder. Niet toen, niet nu, niet ooit.
Liefs,
Valerie
Dat was dag 2 van mijn 30 dagen reflectiechallenge. Morgen een nieuwe vraag, een nieuwe blog. Wil je me steunen in dit proces? Dat kan via mindreset.blog/blijf-op-de-hoogte of buymeacoffee.com/valkyriebeatflow. ❤️
Bekijk hier dag één van de challenge: 30-dagen challenge – Mindreset
Tot morgen.
Geef een reactie