We leven in een tijd waarin niet-reageren ( non-reactiviteit) , super hoog in het vaandel staat. Mensen kijken op naar degenen die hun emoties niet de hele tijd laten zien, die geen beslissingen nemen op basis van gevoelens en die altijd ‘in control’ lijken te zijn. En zoals met alles wat de maatschappij bewondert, willen mensen dat ook bereiken. Het ideaalbeeld van iemand die volledig de controle heeft over zijn emoties en onaangedaan door het leven gaat, is iets waar veel mensen tegenwoordig naar streven. Het wordt gezien als een teken van mentale gezondheid, volwassenheid, stabiliteit, wijsheid en zelfs verlichting. Maar laten we eerlijk zijn: die obsessie met non-reactiviteit doet ons meer kwaad dan goed.
Kijk, emoties hebben een slechte reputatie gekregen. We begrijpen emoties gewoon niet goed. We leven in een soort ‘emotionele middeleeuwen’, waarin we geen idee hebben wat we nou met onze emoties moeten doen. In plaats van ze te omarmen of te begrijpen, proberen we ze te onderdrukken of te negeren, omdat we denken dat dat beter is.
“Emoties onderdrukken is als proberen een strandbal onder water te houden – uiteindelijk komt ‘ie toch weer bovendrijven.”
Wat zijn emoties eigenlijk? Emoties zijn reacties op dingen. Ze ontstaan in jou als reactie op van alles: mensen, plaatsen, dingen, situaties, noem maar op. Ze ontstaan ook door onze eigen gedachten, vooral gedachten over wat we om ons heen meemaken. Wanneer we iets ervaren, voelen we een emotie als een soort reactie. En in die emotie zit informatie. Emoties zijn een bron van informatie over hoe we ons voelen over onze omgeving, over onszelf en vooral over wat voor ons belangrijk is.
Stel je eens voor dat een baby begint te huilen omdat het bang is. Die emotie bevat de boodschap: “Ik ben bang en heb troost nodig.” Het is als een soort intern navigatiesysteem dat ons helpt te begrijpen wat we nodig hebben. Daarom kun je emoties ook wel zien als een andere taal, een manier om informatie te ontvangen en door te geven.
Het probleem is dat de meeste mensen deze taal niet goed spreken. We ervaren wel emoties, maar we nemen vaak niet de tijd om te ontdekken wat die emoties ons proberen te vertellen. In plaats daarvan reageren we gewoon automatisch, vaak zonder erbij na te denken. Dat is wat mensen herkennen als het ‘uiten van emoties’.
In plaats van ons te focussen op het ‘reguleren’ van emoties, zouden we ons eigenlijk meer moeten richten op ons gedrag nadat we die emoties hebben gevoeld. Wat mensen bedoelen met non-reactiviteit is vaak dat ze hun gedrag willen kunnen beheersen als ze emotioneel zijn, maar ze realiseren zich niet dat emoties in zichzelf niet slecht zijn.
Een grote misvatting is dat iedereen emoties op dezelfde manier ervaart, maar dat is gewoon niet waar. Wat voor de ene persoon als woede voelt, kan voor een ander als verdriet voelen. Sommige mensen ervaren emoties ook veel intenser of voor een langere tijd. Het belangrijkste om te onthouden is dat emoties een belangrijk onderdeel van het leven zijn. Ze moeten niet worden onderdrukt of genegeerd, maar begrepen en ja, zelfs gekoesterd.
Maar waarom zijn we dan zo bang voor emoties? Het probleem is dat we negatieve ervaringen hebben met de reacties die emoties bij anderen oproepen. Als iemand boos op ons reageert, kan dat ons pijn doen en dat willen we vermijden. Daarom proberen we zelf non-reactief te zijn, in de hoop dat anderen dat ook zullen zijn, zodat we geen pijn doen of gekwetst worden.
De obsessie met non-reactiviteit leidt ertoe dat mensen hun emoties onderdrukken op manieren die schadelijker kunnen zijn dan de automatische emotionele reacties zelf. Mensen denken dat als ze hun emoties maar genoeg wegstoppen, ze als stabiel, gezond en volwassen worden gezien. Maar dat is gewoon niet waar.
Non-reactiviteit kan op verschillende ongezonde manieren worden bereikt. Denk aan ontkenning: iemand vertelt zichzelf een verhaal waardoor ze niet meer op de werkelijkheid reageren. Of emotionele afstomping: mensen die zichzelf hebben losgekoppeld van hun emoties, zodat ze ze niet meer voelen. En dan zijn er ook mensen die volledig loskoppelen van anderen, zodat ze door niets of niemand meer geraakt worden.
Het lijkt misschien alsof deze mensen kalm, stabiel en in ‘control’ zijn, maar in werkelijkheid hebben ze zich losgekoppeld van zichzelf en hun omgeving. Ze voelen niets meer en dat is allesbehalve gezond.
Dus de volgende keer dat je iemand bewondert om hun non-reactiviteit, vraag jezelf dan af: hoe hebben ze dat bereikt? Zijn ze echt in balans, of hebben ze zichzelf gewoon afgesloten van hun emoties en de wereld om hen heen? Emoties zijn een belangrijk deel van wie we zijn en het doel zou niet moeten zijn om ze te onderdrukken, maar om ze te begrijpen en er bewust mee om te gaan.
Het is oke om emoties te voelen en er ruimte voor te maken. Sterker nog, dat is waar echte kracht ligt: niet in het wegduwen van gevoelens, maar in het toelaten, begrijpen en er vervolgens bewust mee omgaan. Door eerlijk te zijn naar jezelf over wat je voelt, maak je ruimte voor groei en werkelijke verbinding – met jezelf en met anderen. Dus laten we stoppen met het verheerlijken van emotieloos zijn en in plaats daarvan onze gevoelens zien als wat ze zijn: waardevolle signalen die ons de weg wijzen in het leven.
Liefs,
Valerie 💗
Vind je mijn blog waardevol? Dan kun je me steunen door via mijn affiliate link bij Bol.com te shoppen! Je betaalt niks extra’s, maar helpt mij wel enorm om meer content te maken. 😄💗
Geef een reactie